Μετά τις ισραηλινές δολοφονίες, τι;
Γράφει ο ΡΑΦΑΗΛ ΑΣΠΡΟΛΟΥΠΟΣ, Οικονομολόγος
Δημοσίευση 23/10/2024
Ο θάνατος του Γιαχία Σινουάρ στις 16 Οκτώβρη σίγουρα δεν προξένησε σοκ. Για τον ηγέτη της Χαμάς και αναγνωρισμένο ως τον ιθύνοντα (και επιχειρησιακά ιδιοφυή) νου πίσω από την οργάνωση της επίθεσης της 7ης Οκτώβρη, δύσκολα θα περίμενε κανείς ένα άλλο τέλος. Μαχόμενος μέχρι την έσχατη στιγμή στη Γάζα, στο πλευρό των μαχητών του, αρνούμενος να εγκαταλείψει την πρώτη γραμμή και επιμένοντας [1] ότι «οι πραγματικοί ηγέτες παλεύουν στα έμπροσθεν», αφού εξάλλου έλεγε πως «αν πεθάνω, έχουμε ήδη επιλέξει τον διάδοχο», έγραψε με το ανεξίτηλο αίμα των αγωνιστών άλλη μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία της πάλης για την Παλαιστινιακή ανεξαρτησία.
Η αποθανάτιση των τελευταίων στιγμών του από το ισραηλινό drone και η δημοσίευσή του αποτελούν μία από τις μεγαλύτερες επικοινωνιακές αστοχίες της Ισραηλινής προπαγάνδας.
Έχοντας διαμορφωθεί από την ίδια τη βαθιά ρατσιστική, σιωνιστική ιδεολογία τους που προσδίδει στους ίδιους τους Ισραηλινούς ανωτερότητα και στους Παλαιστίνιους ένα στάτους υποζυγίου, έχοντας τόσο πειστεί από την ίδια τους την προπαγάνδα που παρουσίαζε τον Γιαχία Σινουάρ ως ανθρωπόμορφο τέρας και την ενσάρκωση του χειρότερου εφιάλτη του εβραϊσμού, θεώρησαν πως το πλάνο της τελευταίας πράξης αντίστασής του ήταν κάτι καταγέλαστο, που θα επιτύγχανε τον εξευτελισμό του και θα καταξίωνε τους ίδιους και την παντοδυναμία τους (βέβαια πώς γίνεται να καταξιωθείς εξολοθρεύοντας κάτι που αντιμετωπίζεις ως καταγέλαστο είναι κάτι που επίσης διέφυγε της σύλληψής τους).
Απέτυχαν να κατανοήσουν πως αυτή η αποθανάτιση της ύστατης πράξης άρνησής του, το εξουθενωμένο μα αγέρωχο ανάστημα του λαϊκού αγωνιστή που παρά τη φυσική συντριβή του συλλέγει τα τελευταία αποθέματα της δύναμής του για να αμφισβητήσει με την τελευταία του πνοή τον βάρβαρο κατακτητή, μαρτυρά το ακριβώς αντίθετο απ’ ό,τι για μήνες ισχυρίζονταν μέσω «έγκυρων δημοσιευμάτων» [2] που τον ήθελαν να δειλιάζει μεταμφιεζόμενος και μεταφερόμενος από κρυψώνα σε κρυψώνα.
Απέτυχαν να κατανοήσουν πώς η ηρωική του στάση, που δύσκολα θα καταγραφόταν πιο επικά από μια χολιγουντιανή κινηματογραφική παραγωγή, θα καταξιώσει, στα μάτια όχι μόνο των Παλαιστίνιων αλλά όλων των μαχόμενων λαών του κόσμου, ακριβώς αυτό που μάταια προσπαθούν να θάψουν: την ανθρώπινη παρόρμηση για εξέγερση απέναντι στην καταπίεση και την αδικία.
Αναμφίβολα ο θάνατος του Σινουάρ θα σπείρει τις νέες γενιές Παλαιστίνιων μαχητών και θα αποτελεί σταθερή αναφορά ηθικού μεγαλείου απέναντι σε ανυπέρβλητα εμπόδια. Μέσα στη δολοφονική τους τύφλωση, οι Ισραηλινοί μπορεί να ξέχασαν μια στοιχειώδη αλήθεια: τα κινήματα δεν πεθαίνουν με το θάνατο των ηγετών τους, αλλά, στο βαθμό που διατηρούν την επικαιρότητά τους και τη σύνδεση με την εποχή και τη βάση τους, γεννούν νέους, μετασχηματίζοντας τον εαυτό τους και μεταφέροντας την πάλη τους στα σύγχρονα δεδομένα.
Οι γενιές αγωνιστών που θα εμπνευστούν απ’ τη θυσία του Σινουάρ αναμφίβολα θα διδαχθούν απ’ το παράδειγμά του και θα μπολιάσουν τον αγώνα τους με τα καλύτερα στοιχεία της παράδοσής του.
Πιστεύει όντως όμως το Ισραήλ ότι σκοτώνοντας ηγέτες της αντίστασης όπως ο Σινουάρ θα καταφέρει να επικρατήσει επί των ανταγωνιστών του; Εξάλλου έχει διαπράξει κι άλλες δολοφονίες, με αυτές του Χασάν Νασράλα [3] και του Ισμαήλ Χανίγιε [4] να αποτελούν απλά τις επιφανέστερες.
Ο τρόπος που το Ισραήλ προσπαθούσε να πλασάρει τη νέα αναβάθμιση της επιθετικότητάς του τους τελευταίους μήνες ήταν μέσω της προώθησης της ιδέας της «αποκλιμάκωσης μέσω της κλιμάκωσης». Συνοπτικά αυτή η φαυλότητα σημαίνει, σύμφωνα με τους ανήθικους εμπνευστές της, ότι το Ισραήλ θα καταφέρει μέσω μαζικών και νευραλγικών πληγμάτων εναντίον των αντιπάλων του να τους φέρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όπου ηττημένοι και καταπονημένοι θα δεχθούν τους επονείδιστους όρους του.
Βαυκαλίζεται λοιπόν το Ισραήλ ότι αν με τόση μανία εξαπολύει τον πόλεμο είναι μόνο επειδή με τόση ζέση επιδιώκει την ειρήνη. Έτσι σχετικοποιούνται όχι μόνο οι αλλεπάλληλες δολοφονίες αμάχων αλλά και, κόντρα σε κάθε λογική, η δολοφονία των ηγετών που το αντιμάχονται και οι οποίοι θα ήταν οι μόνοι ικανοί και αρμόδιοι να φέρουν σε πέρας μια ειρηνευτική συμφωνία. Οποιοσδήποτε απροκατάληπτος παρατηρητής δεν μπορεί παρά να μείνει με την εντύπωση πως το Ισραήλ μάλλον φουντώνει παρά κατασβήνει τον πόλεμο.
Όπως όμως έχουμε αναλύσει και παλιότερα [5], το Ισραήλ πράγματι δεν επιθυμεί την ειρήνη, καθώς αυτή θα το αναγκάσει σε συμβιβασμούς, τους οποίους μετά βδελυγμίας απεχθάνεται. Αντιθέτως, τότε είναι που εξοργίζεται περισσότερο, όταν οι αντίπαλοί του δείχνουν μια διάθεση να εκκινηθούν ειρηνευτικές διεργασίες και προβάλλουν λογικά και νηφάλια αιτήματα απέναντι στην αρειμάνια παράκρουση του Ισραήλ.
Κόντρα λοιπόν στο ισραηλινό αφήγημα, το τόσο πρόθυμα, απροκάλυπτα κι απαράλλακτα αναμεταδιδόμενο από τα δυτικά μέσα, στόχος του Ισραήλ μέσω των δολοφονιών δεν είναι η άμεση ύφεση του πολέμου και η γρήγορη επίτευξη της ειρήνης. Κάθε άλλο.
Μέσω αυτών των κινήσεων επιδιώκει την πρόκληση της μέγιστης δυνατής αναταραχής σε μια προσπάθεια ανατροπής των τρεχουσών ισορροπιών στη Δυτική Ασία (Μέση Ανατολή), προς διαμόρφωση νέων, που θα ευνοούν το Ισραήλ και τους στρατηγικούς σχεδιασμούς του σε βάθος χρόνου.
Εξάλλου, η ίδια η ηγεσία του δεν αισθάνεται καμία ανάγκη ν’ αποκρύψει τις πραγματικές προθέσεις της: τον επανασχεδιασμό ολόκληρης γεωπολιτικής τάξης της Μέσης Ανατολής [6].
Όσο βέβαια αναμενόμενο κι αν είναι απ’ το σιωνιστικό καθεστώς να θελήσει να καταπατήσει τα δικαιώματα και την ίδια την ύπαρξη όλων των γειτονικών του λαών για την επίτευξη της ηγεμονίας του, άλλο τόσο αναμενόμενο είναι να συναντήσει την αντίδρασή τους.
Κι εδώ φυσικά δεν έχουν δίκιο κι οι δυο μεριές, για να πάρουμε εύκολα ίσες αποστάσεις από τη μαινόμενη σύγκρουση. Το δίκιο ξεκάθαρα είναι με την μεριά των λαών που αντιστέκονται στους σιωνιστικούς επικυριαρχικούς, ιμπεριαλιστικούς και νεοαποικιοκρατικούς σχεδιασμούς.
Η επιλογή της περαιτέρω όξυνσης, πέρα από αλυσιτελής και επιφέρουσα την απειλή του πυρηνικού ολοκαυτώματος, είναι και μονόδρομος για το φασιστικό Ισραήλ. Κι όσο πιο επίμονα απομακρύνεται η προοπτική της οριστικής νίκης του, με τόση μεγαλύτερη μανία επιδιώκεται.
Πρόκειται για μια αντίφαση που δεν επιδέχεται επίλυσης, πέρα από τη διάλυση του σιωνιστικού μορφώματος, της αποαποικιοποίησης της Δυτικής Ασίας, και της θεμελίωσης της ειρηνικής και ισότιμης συνύπαρξης όλων των λαών της περιοχής, χωρίς αναμείξεις και επεμβάσεις της ιμπεριαλιστικής Δύσης. Κάτι που η τελευταία, ενορχηστρώτρια μιας Δυτικής Ασίας σε συνεχή κρίση και επωφελούμενη αυτής, δεν πρόκειται να δεχθεί αδιαμαρτύρητα.
2. https://www.jpost.com/israel-hamas-war/article-816344
3. https://thepressproject.gr/i-chezbolach-epivevaiose-ti-dolofonia-tou-nasrala/
4. https://kosmodromio.gr/2024/07/31/o-politikos-arxhgos-ths-xamas-ismahl-x/
5. https://www.stonisi.gr/post/81159/o-dihnekhs-polemos-toy-israhl-kai-pws-mporoyme-na-ton-stamathsoyme