Στο Ισραήλ αρέσει να αυτοπαρουσιάζεται ως «εγγυητής της ειρήνης» στη Δυτική Ασία (Μέση Ανατολή). Ως η μόνη «πολιτισμένη», «δημοκρατική», «προοδευτική», «δυτικών προτύπων» δύναμη στην περιοχή, η οποία παρά την απαράμιλλη στρατιωτική υπεροχή της, τη χρησιμοποιεί με νουνέχεια, μέτρο και εγκράτεια έναντι αδιάλλακτων, άσπονδων, τερατωδών αντιπάλων.

Πρόκειται για μία κολακευτική, μαγική εικόνα, εντέχνως φιλοτεχνημένη απ’ το ίδιο το Ισραήλ και πρόθυμα και μετ’ επιτάσεως προπαγανδιζόμενη από τα μέσα ενημέρωσης και τους διαμορφωτές γνώμης των δυτικών χωρών. Μια εικόνα που αν μια φορά ήταν δύσκολο να διατηρηθεί πριν τις αδυσώπητες τρομοκρατικές και γενοκτονικές επιθέσεις που έχει εξαπολύσει το Ισραήλ εδώ κι ένα χρόνο εναντίον των Παλαιστινίων, πλέον είναι διαλυμένη στα μάτια όλων πλην αυτών που κατ’ επάγγελμα εθελοτυφλούν.

Η αλήθεια είναι πως το Ισραήλ αποτελεί την κύρια και διαρκή πηγή αναταραχής στη Δυτική Ασία από την ίδρυσή του το 1948. Κι αυτό δεν είναι ατύχημα ή σύμπτωση, αλλά προϊόν της εφαρμογής του ευρύτερου σχεδίου που περιλάμβανε την ίδρυση εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη.

Γιατί η πρόκληση μιας κατάστασης συνεχούς αναταραχής στην (ευαίσθητη για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα) περιοχή μέσω της τεχνητής τοποθέτησης ενός φιλοδυτικού φυλακίου στην καρδιά του αναπτυσσόμενου και πρόσφατα απελευθερωμένου απ’ τον Οθωμανικό ζυγό Αραβικού κόσμου, ήταν ακριβώς μέρος του σχεδιασμού των Άγγλων και των Γάλλων, ώστε στη βάση της να δικαιολογούν τις παρεμβάσεις τους στην περιοχή. Συνεπώς, το να βρίσκεται η Δυτική Ασία σε αέναη ανάφλεξη δεν είναι παρενέργεια, αλλά επακριβώς ο δυτικός σχεδιασμός.

Ο Σιωνισμός, στον σχεδόν ενάμιση αιώνα υπάρξής του, έχει τελειοποιήσει την τέχνη της προβοκάτσιας, του να σέρνει τις αραβικές χώρες σε πόλεμο για να επιτύχει σκοπούς τόσο των δυτικών πατρόνων του (νυν κυρίως οι ΗΠΑ, άλλοτε η Αγγλία) όσο και άλλους πιο ιδιαίτερα δικούς του.

Το σιωνιστικό κατασκεύασμα, το Ισραήλ, έχοντας εγγεγραμμένες στο γονιδίωμά του την εθνοκάθαρση και τη γενοκτονία και όντας βουτηγμένο στο αίμα και το διωγμό των γηγενών Παλαιστινίων απ’ την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του, είναι μια καταστατικά ρατσιστική, φασιστική, επεκτατική και φιλοπόλεμη οντότητα.

Επιστρατεύοντας τις πλάτες και τα στραβά μάτια δυτικών κρατών και διεθνών θεσμών, έχει παράξει ένα μηχανισμό διττής καταπίεσης στρεφόμενο ενάντια τόσο στους Παλαιστινίους (αυτούς που ζουν εντός των συνόρων του κι αποτελούν δεύτερης κατηγορίας πολίτες του όσο κι αυτούς που ζουν υπό καθεστώς στρατιωτικής κατοχής στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη) όσο και στα γειτονικά του Αραβικά κράτη (Λίβανο, Συρία, Ιορδανία, Αίγυπτο), τα εδάφη και τους πόρους των οποίων εποφθαλμιά.

Παρά τους βαυκαλισμούς του για επιζήτηση λύσεων μέσω της διπλωματικής οδού, ακριβώς όταν μια τέτοια διαφαίνεται είναι που το Ισραήλ δυναμιτίζει την κατάσταση καταφεύγοντας σε πολεμικές ενέργειες και προκαλώντας τις αντιδράσεις των μέχρι πρότινος συνομιλητών του.

Η εισβολή το 1982 του Ισραήλ στο Λίβανο, έδρα του PLO (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) μετά το διωγμό του απ’ την Ιορδανία το 1971, έλαβε χώρα καθώς ο Γιάσερ Αραφάτ (ηγέτης του PLO) προσπαθούσε να αλλάξει τη στρατηγική της οργάνωσης, από μία που επεδίωκε την απελευθέρωση της Παλαιστίνης μέσω ένοπλου αγώνα σε μία που την επεδίωκε μέσω διαπραγματεύσεων.

Η επικράτηση μιας τέτοιας γραμμής εντός του PLO κυοφορούσε σοβαρούς κινδύνους για το Ισραήλ, η αδιάλλακτη στάση του οποίου έναντι των απαιτήσεων των παλαιστινιακών αντιστασιακών οργανώσεων στηριζόταν δημόσια στην δήθεν πολεμοχαρή στάση των δεύτερων καθώς και στην άρνησή τους να αναμειχθούν σε εποικοδομητικές διαπραγματεύσεις.

Η επερχόμενη αλλαγή στάσης του PLO διακύβευε αυτό το αφήγημα. Έτσι το Ισραήλ ξεκίνησε ένα αιματηρό πόλεμο για να εκδιώξει ακόμα μακρύτερά του το PLO και να πλήξει πολιτικά την ηγεσία του Αραφάτ και κατ’ επέκταση την συμβιβαστική πολιτική γραμμή που αντιπροσώπευε.Το οποίο και κατάφερε.

Η ίδια ακριβώς λογική διαπνέει και τις δολοφονίες ηγετικών στελεχών της Χαμάς στη Γάζα. Οι δολοφονίες του σεΐχη Αχμέντ Γιασίν (συνιδρυτή και πνευματικού πατέρα της Χαμάς) και του Αμπντέλ Αζίζ αλ-Ραντίσι το 2004, με τη μία δολοφονία να λαμβάνει χώρα ούτε ένα μήνα μετά από την άλλη, ήταν η Ισραηλινή απάντηση στις προτάσεις για διαρκή κατάπαυση πυρός που αυτοί απηύθυναν.

Παρόμοια, η δολοφονία το 2012 του Άχμεντ Τζαμπάρι, ηγετικού στελέχους της Χαμάς που αντιπροσώπευε μια προσέγγιση που ήταν πιο προσφιλής στις διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ, ακριβώς πριν το Ισραήλ ξεκινήσει το νέο πόλεμό του εναντίον της Γάζας, την επιχείρηση «Προστατευτικός Πυλώνας», αποσκοπούσε στη σίγαση των ενοχλητικών αυτών φωνών που πάνε να στερήσουν από το σιωνιστικό κράτος το άλλοθι που επικαλείται για να προβαίνει σε περιοδικές δολοφονικές εκστρατείες κατά αμάχων στα πλαίσια της γενοκτονικής στρατηγικής του.

Και, φτάνοντας και στα πιο πρόσφατα, αυτή ακριβώς είναι και η επιδίωξη πίσω από τις δολοφονίες που διέπραξε το Ισραήλ στα πλαίσια της πιο βάρβαρης επίθεσης που έχει εξαπολύσει εναντίον των Παλαιστινίων σ’ όλη του την ιστορία, αυτήν που ξεκίνησε μετά τα γεγονότα της 7ης Οκτώβρη του 2023.

Τόσο η δολοφονία του Ισμαήλ Χανίγιε, στελέχους της Χαμάς (που, ειρήσθω εν παρόδω, έλαβε χώρα στην πρωτεύουσα του Ιράν, πλήττοντας και το τελευταίο πέρα απ’ τη Χαμάς) το περασμένο καλοκαίρι και πολύ περισσότερο αυτή του Χασάν Νασράλα, ηγέτη της Χεζμπολάχ, στη Βηρυτό την περασμένη Παρασκευή αποσκοπούν στο να κοπεί κάθε προοπτική εξεύρεσης λύσης μέσω διαπραγματεύσεων.

Το Ισραήλ, ωθούμενο από την ιδρυτική φασιστική-σιωνιστική ιδεολογία του και την πατρωνία των ιμπεριαλιστών προστατών του, απεχθάνεται τους συμβιβασμούς που ενέχουν οι διαπραγματεύσεις. Πάντα προτιμάει την κατοχύρωση τετελεσμένων μέσω πολεμικών ενεργειών και τον εξαναγκασμό αποδοχής τους από τους αντιπάλους του.

Κάθε υποχώρηση από τους μαξιμαλιστικούς και υπερφίαλους σχεδιασμούς του τού προκαλεί αποτροπιασμό, τόσο στην ηγεσία όσο και στην την ολοένα και βαθύτερα και γοργότερα εκφασιζόμενη κοινωνία του.

Μην αφήνοντας ποτέ μια καλή ευκαιρία να πάει χαμένη, το Ισραήλ χρησιμοποιεί την περσινή επίθεση της Χαμάς που αποσκοπούσε στη διατάραξη της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων στη Δυτική Ασία (τη συμφιλίωση δηλαδή των Αραβικών καθεστώτων με το Ισραήλ και τον παραγκωνισμό του Παλαιστινιακού ζητήματος) ώστε κι αυτό με τη σειρά του να αλλάξει δραστικά την εικόνα της περιοχής για τις επόμενες δεκαετίες.

Δεν θέλει απλά την επιστροφή στις (όποιες) ισορροπίες ίσχυαν μέχρι το 2023, αλλά τη ριζική ανατροπή τους και την επίτευξη βαριών πληγμάτων εναντίον του «Άξονα της αντίστασης» (απαρτιζόμενου απ’ το Ιράν και τις φίλιες σ’ αυτό δυνάμεις σε Ιράκ, Λίβανο, Παλαιστίνη, Υεμένη, Συρία).

Αντιλαμβανόμενο ότι τόσο η δική του ηγεμονία όσο κι αυτή των πατρώνων του εισέρχεται στη δύση της, αναγνωρίζει ότι ο χρόνος μετράει σε βάρος του και η ικανότητά του να επιφέρει τις αλλαγές/πλήγματα που θα εξασφαλίσουν τον υπέρ του συσχετισμό βαίνει μειούμενη. Αναμενόμενα, η αντίληψη αυτή το καθιστά εξόχως επιθετικό.

Σε αντιδιαστολή, οι δυνάμεις του «Άξονα» βλέπουν στις κυοφορούμενες αλλαγές στο παγκόσμιο σύστημα, με την απόσυρση της μονοπολικότητας και την δυναμική εισχώρηση νέων δυνάμεων στα ανώτερα κλιμάκια της παγκόσμιας διακυβέρνησης, μια προοπτική ανόδου τους κι ενίσχυσης της θέσης τους. Σ’ αυτή τη διαπίστωση έγκειται η εξάσκηση από μεριάς τους «στρατηγικής υπομονής».

Οι δύο αυτές στρατηγικές συγκρούονται ανελέητα εδώ κι ένα χρόνο. Το Ισραήλ καταπατά κάθε φορά και μια νέα κόκκινη γραμμή, τόσο αυτές των εχθρών όσο κι αυτές των συμμάχων του, προσπαθώντας να προκαλέσει μια ευρύτερη σύρραξη η οποία θα εξαναγκάσει την πιο ενεργή συμμετοχή των συμμάχων του προς επίτευξη των στόχων του.

Προς αποφυγή αυτού του ενδεχομένου, οι δυνάμεις του «Άξονα», με προεξάρχουσα το Ιράν, προσπαθεί να απαντά μεν στις συνεχείς προκλήσεις του Ισραήλ αλλά με τρόπο μετριοπαθή που αποφεύγει περαιτέρω κλιμάκωση, πάντα υπενθυμίζοντας ότι η όποια κινητοποίησή τους εναντίον του Ισραήλ θα τερματιστεί μόλις προκύψει συμφωνία εκεχειρίας στη Γάζα.

Αυτή η στάση του «Άξονα» όμως είναι εξαιρετικά προκλητική για το Ισραήλ, γιατί το ωθούν σε πεδίο ασύμφορο γι’ αυτό, το διπλωματικό, ενώ προσπαθούν να το απομακρύνουν από εκεί που έχει το αδιαμφισβήτητο πλεονέκτημα, την στρατιωτική του υπεροπλία, περαιτέρω συμπληρούμενη από κραταιούς συμμάχους. Έτσι το Ισραήλ συνεχίζει τις προκλήσεις του, κάθε φορά και δριμύτερες, με κάθε νέα να φέρνει και πιο κοντά τον ολοκληρωτικό πόλεμο.

Η «στρατηγική υπομονή» του «Άξονα» έχει δείξει πλέον ότι από μόνη της δεν επαρκεί. Οι περιορισμένες και μετριασμένες απαντήσεις των δυνάμεών του απέναντι στις ισραηλινές προκλήσεις έχουν αποτύχει να αποκαταστήσουν οποιαδήποτε αποτρεπτική ισχύ, δηλαδή να κάνουν την επιλογή της περαιτέρω κλιμάκωσης λιγότερο επιθυμητή στο Ισραήλ. Σταδιακά αυτές οι δυνάμεις οδηγούνται ακριβώς εκεί που τις θέλει το Ισραήλ: στο αδιέξοδο του ολοκληρωτικού πολέμου, στον οποίο το Ισραήλ αφελώς εκτιμά ότι θα επικρατήσει.

Η μόνη διέξοδος για την αποφυγή αυτού του ζοφερού σεναρίου περνάει μέσα από τη μαζική λαϊκή κινητοποίηση όλων των χωρών ενάντια τόσο στο Ισραήλ όσο και στους διεθνείς υποστηρικτές τους (προεξαρχόντως ΗΠΑ και ΕΕ), ιδιαίτερα των εμπλεκόμενων, στις οποίες δυστυχώς ως Ελλάδα κατέχουμε εξέχουσα θέση. Δυστυχώς όμως σ’ αυτόν τον τομέα η κατάσταση βρίσκεται τραγικά πίσω απ’ το τι θα αναλογούσε στην τρέχουσα συνθήκη. Και η ευθύνη γι’ αυτό μας βαραίνει όλους, αν και όχι στον ίδιο βαθμό.

Το ΚΚΕ, που λόγω μεγέθους, ιστορικότητας και ιδεολογικοπολιτικής τοποθέτησης είναι ο πιο εύλογος υποψήφιος για την υποκίνηση μιας τέτοιας κινητοποίησης, περιορίζεται σε μικρής κλίμακας εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις πιο πολύ συμβολικού χαρακτήρα παρά σαν στοχευμένες δράσεις που αποσκοπούν στην αφύπνιση και την καθοδήγηση ενός αντιπολεμικού κινήματος.

Οι κινήσεις του πιο πολύ μοιάζουν να θέλουν να θεμελιώσουν μια άμυνα κι ένα άλλοθι έναντι κατηγοριών παντελούς αδράνειας στο πεδίο της κοινής γνώμης παρά να οδηγήσουν σ’ ένα κλιμακούμενο συλλογικό αγώνα με ορατό στόχο. Κατά την πάγια δε τακτική του, έχει επιμελώς αποφύγει (πόσο μάλλον να αναλάβει να διοργανώσει, όπως θα έπρεπε και θα του αναλογούσε) οποιαδήποτε συμπαράταξη για το Παλαιστινιακό.

Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά από την άλλη, παρά κάποιες τις όποιες επιμέρους ελπιδοφόρες πρωτοβουλίες, συνολικά δεν έχει καταφέρει να υπερβεί τον πάγιο και παραλυτικό κατακερματισμό της. Αποδεικνύεται δε διάτρητη για άλλη μια φορά κι ευάλωτη απέναντι στο σύνδρομο συλλογικής απόσπασης της προσοχής που την διακατέχει, ακολουθώντας εμμονικά τους τάχιστα εναλλασσόμενους ρυθμούς των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αδυνατώντας να ιεραρχήσει τα ζητήματα της επικαιρότητας και δίνοντας ίση σημασία σε όλα, κονιορτοποιώντας τα και καταργώντας κάθε δυνατότητα χάραξης στρατηγικής και τακτικής (αλήθεια, τι απέγιναν όλα τα hashtags που καλούσαν σε επίσταση της προσοχής μας στη Ράφα πριν λίγους μήνες;).

Είναι ξεκάθαρο ότι οι υπάρχοντες ζοφεροί συσχετισμοί δεν μπορούν να αλλάξουν με την επανάπαυση στις καθιερωμένες συνήθειες. Κι όποιος νομίζει ότι οι όποιες εξελίξεις γύρω από το Ισραήλ αφορούν αποκλειστικά αυτή τη δήθεν μακρινή από εμάς περιοχή, ας το ξανασκεφτούν αφού φρεσκάρουν τη μνήμη τους με τον απόηχο που είχε η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία την περασμένη δεκαετία.

Είναι επιτακτικό ζήτημα εδώ και τώρα να ξεκινήσει η προσπάθεια υπέρβασης των χρόνιων στρεβλώσεων. Εδώ και τώρα πρέπει να οργανωθούν παντού πυρήνες αντιπολεμικής οργάνωσης και δράσης. Καμία δύναμη από μόνη της δεν μπορεί να το πράξει αυτό, εξάλλου αν κάποια μπορούσε (και ήθελε) δεν θα βρισκόμασταν σ’ αυτή την κατάσταση

. Απαιτείται ευρύ, συμπεριληπτικό μέτωπο όλων των δυνάμεων, οργανώσεων, φορέων και ατόμων που συμμερίζονται τα βασικά και στοιχειώδη: τη δυνατότητα του Παλαιστινιακού λαού να ζει και να εξασκεί τα αναφαίρετα δικαιώματά του, την υποχρέωση του Ισραήλ να συμμορφωθεί με το διεθνές δίκαιο και να παύσει να δρα ως νταής της Δυτικής Ασίας, τη διακοπή κάθε σχέσης μαζί του (και με φορείς του) όσο δεν το πράττει και την άμεση άρση κάθε στήριξης (οικονομικής, στρατιωτικής, διπλωματικής) από διεθνείς παράγοντες μέχρι να το κάνει.

Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί η αργόσυρτη υπνοβασία μας προς τον όλεθρο.