«Οι αγνοούμενοι» του Παναγιώτη Ν.Βέη
Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΤΙΛΑΣ
Δημοσίευση 6/9/2023
«Στοιβαγμένες μέσα μου μνήμες και βιώματα…. Ένας απέραντος πλούτος, όπως και η ζωή του κάθε ανθρώπου ,με χαρές και λύπες ,επιτυχίες και αποτυχίες, όνειρα και εφιάλτες. Η σκληρότητα και η ομορφιά της ζωής. Θέλησα αυτά τα βιώματα κι αυτές τις μνήμες, που συχνά με επισκέπτονταν απρόσκλητα και ήταν η ζωή μου ακέρια, να τις πω, να τις μοιραστώ ,να μην αφήσω τίποτα να χαθεί από τις μνήμες του μεγάλο ταξιδιού της ζωής μου. Κι ήταν αυτό ένας αναστοχασμός πάνω στα όσα είδα, έπραξα, έπαθα και έμαθα.»
(Από τον πρόλογο τους συγγραφέα στο «Οι αγνοούμενοι»)
Ο Παναγιώτης Βέης γεννήθηκε το 1946 στο χωριό Μανταμάδος της Λέσβου. Πραγματοποίησε ως ναυτικός υπερπόντια ταξίδια από δεκαεφτά έως τριανταέξι χρονώ. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Τάουνσβιλ της Αυστραλίας, όπου παντρεύτηκε και ζει. Επισκέπτεται τη γενέτειρά του κάθε δύο χρόνια.
Έχει εκδώσει πέντε μυθιστορήματα: «Ως τα τριάντα έξι μου ..» (2012) , «Από τα 36 έως τα 66» (2014) , «Αυτοί που φύγαν και αυτοί που μείναν» ( 2018) , «Το φράγμα» (2022) , Οι αγνοούμενοι (2023) .
Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα τα μυθιστορήματά του τα εξέδωσε με δικά του χρήματα, που αποταμιεύει απο την εργασία του γι’ αυτόν το σκοπό. Τα διανέμει δε δωρεάν, θαρρείς και ακολουθεί αυτό που έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος: « Εκείνα που μαζεύεις στο σεντούκι σου, στο θάνατο πάνε. Εκείνα που χαρίζεις, πάνε στη ζωή». «Γίνονται φως, γίνονται νους», κατά τον Κώστα Βάρναλη.
Η βασική αφετηρία έμπνευσης του καινούριου μυθιστορήματός του «Οι αγνοούμενοι», είναι ο ευτελισμός ,η απαξίωση και η στυγνή εκμετάλλευση των ανθρώπων, ακόμη και η θυσία τους στο βωμό του αθέμιτου πλουτισμού.
Τέσσερεις ναυτικοί του σαπιοκάραβου «Θεόδωρος», σύμφωνα με προμελετημένο σχέδιο, θα πρέπει να είναι θύματα πνιγμού μετά το εσκεμμένο βούλιαγμά του, για να εισπράξει ο πλοιοκτήτης υψηλές αποζημιώσεις από την Ασφαλιστική Εταιρεία. Από όλως όμως τυχαίες συμπτώσεις τα τέσσερα υποψήφια θύματα θα γλιτώσουν απο το βέβαιο πνιγμό με μια σχεδία ανοιχτά της Χιλής. Απο κει και πέρα αρχίζει η Οδύσσειά τους ( καταιγίδες, καρχαρίες ,το μαρτύριο της πείνας και της δίψας και άλλα πολλά, τρομερά και απίστευτα).
Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, που αναδεικνύει τις αξίες της τόλμης ,της συντροφικότητας, της ευστροφίας εν όψει των κίνδυνων. Οι συνεχείς εναλλαγές αντιθετικών ψυχικών καταστάσεων : ένταση /χαλάρωση, τρικυμία / γαλήνη , καλοκαιρία/ καταιγίδα , ελπίδα /απελπισία , αντοχή / λιποψυχία, τρόμος μπροστά στους τρομερούς κινδύνους /ανακούφιση από την αποσόβηση τους, εξάπτουν διαρκώς το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Έλεος μάς κυριεύει γι’ αυτές τις άδικα πολυβασανιζόμενες υπάρξεις. Η ψύχραιμη αντιμετώπιση των μεγάλων δυσκολιών, η προσπάθεια να μη γονατίσει η ψυχή τους, είναι μοτίβο διαρκώς επαναλαμβανόμενο μέσα στις οριακές καταστάσεις που ζουν. Εδώ ισχύει το Σολωμικό: «Χαρές και πλούτη να χαθούν και τα βασίλεια κι όλα, τίποτε δεν είναι ,αν στητή μέν’ η ψυχή και ολόρθη».
Η καταγγελία της αδίστακτης, απάνθρωπης χρηματολατρείας και της θυσίας ανθρώπινων ζωών στο βωμό του κέρδους ολοκάθαρα διατυπωμένη δεσπόζει σε όλο το μυθιστόρημα μέχρι και το ευρηματικό του τέλος. Η τοποθέτηση εξάλλου στη σωστή τους βάση στρεβλωμένων γεγονότων της Νεοελληνικής Ιστορίας είναι μια άλλη παράπλευρη διάστασή του
Δ. Πατίλας