του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΤΖΗΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ*

Πέμπτη 16 Μαρτίου ανήμερα της πανελλαδικής απεργίας που έχουν προκηρύξει ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ με αφορμή την τραγωδία στα Τέμπη. Έχουν ήδη περάσει 16 μέρες και στα λεγόμενα μεγάλα ενημερωτικά σάιτ στο διαδίκτυο, αλλά και στα συστημικά κανάλια που διαμορφώνουν την επικαιρότητα, τα Τέμπη σιγά αλλά σταθερά υποχωρούν από την πρώτη γραμμή της είδησης. Τις επόμενες μέρες, νομοτελειακά, θα ξεθωριάσουν και κάποια στιγμή στο μέλλον απλά θα αναφέρονται δεικτικά, όταν κάποιος θα ψάχνει λεκτικά επιχειρήματα για να υποστηρίξει τις όποιες απόψεις του. Έτσι συνέβαινε πάντα και μάλλον έτσι θα συμβαίνει, σε έναν κόσμο καταιγισμού πληροφοριών και ειδήσεων. Αλίμονο μονάχα σε εκείνους που σημαδεύτηκαν από το χαμό των δικών τους ανθρώπων και δε θα ξεχάσουν ποτέ, όλοι οι υπόλοιποι κάναμε τις αναρτήσεις μας και πάμε παρακάτω.

Δειλά δειλά, 15 μέρες μετά την τραγωδία, εμφανίστηκαν και οι πρώτες δημοσκοπήσεις. Τρανή απόδειξη του πόσο πολύ υπολογίζουν την αξιοπρέπεια μας οι ιθύνοντες και τα κόμματα εξουσίας. Αυτούς τους ενδιαφέρει μονάχα η επίσημη αγαπημένη τους, η καρέκλα, και έτσι τώρα πια και αφού «βαρέθηκαν να λένε συλλυπητήρια» όπως δήλωσε σχεδόν κυνικά και ανέμελα ένας από αυτούς, βγάζουν τα συμπεράσματά τους για το πολιτικό κόστος και την επίδραση των Τεμπών στη ψήφο των πολιτών. Έπεσαν λένε τα ποσοστά, δεν υπάρχει αυτοδυναμία, κλονίστηκε η δημοτικότητα των πολιτικών αρχηγών ως «καταλληλότερων πρωθυπουργών». Η πολυπόθητη ανακοίνωση της ημερομηνίας διεξαγωγής των εκλογών αναβάλλεται και οι επικοινωνιολόγοι μελετούν ποιος είναι ο προσφορότερος τρόπος να μας κοιμίσουν και πάλι, να μας βάλουν από κάτω, να μας πασάρουν το νέο παραμύθι που θα μας μαγέψει ξανά. Δεν τους φοβάμαι καθόλου, είναι καλοί επιστήμονες και θα βρουν τον τρόπο, το κάνουν άριστα χρόνια τώρα.

Πρωί πρωί λοιπόν και περπάτησα στην παιδική μου γειτονιά, στο Λαζαρέτο, στην πλατεία Αλυσίδας, εκεί που οι άνθρωποι γνωρίζονται οι περισσότεροι με τα μικρά τους ονόματα, εκεί που οι μαγαζάτορες ξέρουν χρόνια τους πελάτες τους, τα παιδιά, τους γονείς και τα εγγόνια τους. Μπροστά μου, στο ψαράδικο, μια ηλικιωμένη γυναίκα, 75 χρονών και βάλε, με κόπο, στηριζόμενη στο ταλαιπωρημένο μπαστούνι της, απευθυνόταν στον μαγαζάτορα, ίσως και λιγάκι χαμηλόφωνα, με μια ανεπαίσθητη αλλά ευδιάκριτη συστολή.

- «Πόσο έχουν τα βραστά γιόκα μ’;»

- «Τρία ευρώ το κιλό γιαγιά», ήταν η απάντηση.

Η γιαγιά άνοιξε την τσάντα της και μέτρησε προσεχτικά τα κέρματα στο μικρό της πορτοφολάκι, δεκάλεπτα, πεντάλεπτα και πιο μικρά τα περισσότερα και μετά από λίγα δευτερόλεπτα του είπε:

- «Βάλε γιε μ’ για δυο ευρώ να κάνω μια σουπούδα».

Ο ψαράς της χαμογέλασε, την γνώριζε ή όχι δεν το ήξερα και της αντιπρότεινε:

- «Θα σου βάλω ένα κιλό για δυο ευρώ κι είμαστε εντάξει».

Δεν ήθελε η γιαγιά ελεημοσύνη, ήθελε να αγοράσει όσα βραστά μικρά ψαράκια αναλογούσαν στα δυο της ευρώ και γι αυτό επέμεινε:

- «Όχι γιε μ’ να με βαλ’ς όσα είναι για δυο ευρώ, φτάνεν για μια σουπούδα».

Ο ψαράς έσκυψε και της διάλεξε προσεχτικά ένα ένα τα ψαράκια, δεν τα ζύγισε, φαινόταν πως ήταν παραπάνω από κιλό με το μάτι. Η γιαγιά το κατάλαβε κι εκείνη αλλά δεν μίλησε, τι άλλωστε άλλο να πει. Του έδωσε όλα τα ψιλά που κρατούσε στη χούφτα της και απλά πρόσθεσε, στην προσπάθεια της να ανταποδώσει:

- «Μην τα καθαρίζεις γιε μ΄ θα τα κάνω μοναχή μ’ στο σπιτ’».

- «Δε βαριέσαι γιαγιά, δεν είναι κόπος, θα σου τα καθαρίσω σε δυο λεπτά, κάτσε εκεί στο σκαμνάκι να μην κουράζεσαι όρθια».

Έκατσε η γιαγιά και τον κοίταζε που της καθάριζε τα ψάρια και σαν τέλειωσε, τα τύλιξε και της τα παρέδωσε, τον γέμισε ευχές πριν να φύγει, περπατώντας σιγά πάνω στο μπαστούνι της, στην ανηφόρα για τη Λαγκάδα.

- «Να σ’ έχ’ καλά ο Θιος και σένα και την οικογένεια σ’, να ‘σαι πάντα καλά αγόρι μ’».

Το ψαράδικο στην πλατεία Αλυσίδας πλημμύρισε αξιοπρέπεια κι ανθρωπιά, φιλότιμο και αγάπη από δυο ανθρώπους, που σέβονται πραγματικά ο ένας τον άλλο. Το μικρό μαγαζί της γειτονιάς μου γέμισε από Θεό, από αυτόν τον πραγματικό Θεό, όχι εκείνον τον ψεύτικο του τράγου του Αμβρόσιου που «τιμώρησε τους 57 στα Τέμπη λόγω του Καρναβαλιού» με την Ιερά Σύνοδο να κοιτά ανέμελα, αλλά από αυτόν που σέβεται τη ζωή, που μονάχα αγαπά και δεν τιμωρεί, τον αληθινό Θεό που το μεγαλείο του φτιάχνουν οι πράξεις των ανθρώπων.

Στις γειτονιές της πόλης μας, του νησιού, της χώρας, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν, που αναπνέουν ακόμα, που δεν κάνουν δηλώσεις αλλά πράξεις αξιοπρέπειας και φιλότιμου, που νοιάζονται χωρίς να το λένε, που αισθάνονται, που πονούν, που δε ζητούν προσχηματικά συγνώμη και δε διενεργούν γκάλοπ.

Άνθρωποι που έκλαψαν για τα Τέμπη, γιατί σκέφτηκαν πως θα μπορούσε να είναι εκεί το δικό τους παιδί, ο δικός τους συγγενής, ο δικός τους άνθρωπος.

Χθες στη Βουλή ο νέος Υπουργός Μεταφορών Γιώργος Γεραπετρίτης δήλωσε μεγαλόσχημα «Εγώ θα μπω στο πρώτο τρένο που θα επανεκκινήσει. Κυρίως για λόγους ψυχολογικούς θα μπω μαζί με τους ανθρώπους για να μην νομίζουν ότι είναι προσχηματικό όλο αυτό». Θα μπει είπε μαζί με τους ανθρώπους, κι ας με συγχωρέσει αλλά αισθάνθηκα σα να άκουγα τη δήλωση από ένα ανώτερο όν που θα μας κάνει τη χάρη να ταξιδέψει με την πλέμπα για να μας φύγουν οι φόβοι, θα μπει κι αυτός σε βαγόνι για μια και τελευταία φορά, άλλα ξέρει καλά, σε αντίθεση με μας, πως τα παιδιά του δεν υπήρχε περίπτωση να ταξίδευαν στο μοιραίο τρένο.

Παρακολούθησα με το βλέμμα τη γιαγιά να αγκομαχά στην ανηφόρα στον Πλάτανο και φαντάστηκα τους επικοινωνιολόγους να συσκέπτονται για να προτείνουν τους τρόπους που θα επιτύχουν την γρήγορη λήθη, την μεταστροφή του κλίματος, την συσπείρωση των κομμάτων, την επαναφορά στην «κανονικότητα».

Μέρα της πανελλαδικής απεργίας για τα Τέμπη, κι ακόμα αναρωτιέμαι μελαγχολικά, αν ποτέ θα γίνει καμιά σύσκεψη για να αυξηθούν τα ψιλά στο πορτοφολάκι της γιαγιάς, αν ποτέ θα υπάρξει λίγο από το φιλότιμο του Λαζαρέτου στο κτίριο της Εθνικής Αντιπροσωπείας, αν ποτέ θα πάψω να ζω σε μια χώρα βουτηγμένη στο κρατικό ψέμα και την πολιτική ανυποληψία.

«Λαϊκίζετέ κύριε», σα να το ακούω πραγματικά στα αυτιά μου, «η κυβέρνηση, τα κόμματα και οι πολιτικοί εργάζονται για το καλό του τόπου, αγωνιούν για το λαό». Ίσως τελικά και να λαϊκίζω αν και πλέον ελάχιστα με αγγίζει αυτή η κατηγόρια. Θα με ενοχλούσε πολύ περισσότερο, θα με έτσουζε πραγματικά, αν μου έλεγαν πως στερούμαι από φιλότιμο και αξιοπρέπεια, πως ζω σε παράλληλο σύμπαν, πως δεν έχω τσίπα. Όλα αυτά που προσάπτω στους ευγενείς μας πολιτικούς, σήμερα μόλις δυο βδομάδες μετά τα Τέμπη, τώρα που αλλάζει η ειδησιογραφία αλλά τίποτα άλλο δεν αλλάζει, σ΄ αυτή την έρμη χώρα του μηδενικού πολιτικού ήθους, σε μια χώρα πολιτικών δίχως τσίπα.

* Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΗΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ είναι Ταξίαρχος σε αποστρατεία