Χρέος και ευθύνη ή πολιτικός αμοραλισμός και νεποτισμός;
Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι.ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 2/7/2019
Σ’ έναν επικό δίσκο του, τον Talesof Mystery and Imagination – κυκλοφόρησε το 1977 -ο μέγας μουσικός καλλιτέχνης Alan Parsons (The Alan Parsons Project), στο εισαγωγικό κομμάτι, το «A Dreamwithin a Dream», επηρεασμένος προφανώς από τον αμερικανό ποιητή Edgar Allan Poe, τον ακούμε να λέγει για μια «κατηγορία φαντασιώσεωνή φαντασμάτων»,οι οποίες αδυνατούν να «προσαρμοστούν στη γλώσσα», καταλήγοντας ότι όλα «όσα βλέπουμε ή φαίνονται, είναι ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο».
Στην προεκλογική περίοδο που διανύουμε, υποτονική καθώς είναι, οι παραπάνω στίχοι του AlanParsons, θα ‘λεγα ό,τι έχουν την επικαιρότητά τους. Από αρκετούς υποψηφίους, κυρίως νέους, που με τη ψήφος μας διεκδικούν την είσοδό τους στο κοινοβούλιο και την πολιτική, τυγχάνει να διαβάζω τα δημοσιευμένα σε siteκαι blogsλογίδρια και φεϊγβολάν τους.
Και διερωτώμαι: πως είναι δυνατόν νέοι, πολυτάλαντοι όπως θέλουν να λένε ότι είναι, με πολιτικάντικο τρόπονα πλασάρουν τον εαυτό τους, δίχως τα κείμενά τους να λένε κάτι ουσιαστικό, παρά μόνο εκείνα τα γνωστά κλισέ, «φαντασιώσεις ή φαντάσματα»,«όνειρα μέσα σε άλλα όνειρα», ότι δηλαδή, επιθυμούν να προσφέρουν, να βοηθήσουν, «εμείς λέμε» και πάει λέγοντας.
Επειδή ο γραπτός λόγος είναι σαν το μαχαίρι που πρώτατον χρησιμοποιούμε για να νικήσουμε τον εαυτό μας και μετά για να βοηθήσουμε τους άλλους, δεν είναι δυνατόν, όταν αυτός από νέους πολιτικούς χρησιμοποιείται για την πολιτική καριέρα που επιθυμούννα κάμουν, να γίνεται χωρίς συνείδηση ευθύνης με αυτά που γράφουν. Θα περίμενα από νέους πολιτικούς, όπου κι αν αυτοίανήκουν (πολιτικό κόμμα και ιδεολογία) να πουν κάτι που να διαφέρει απ’ αυτά που συνήθως ακούμε εδώ και δεκαετίες. Που σημαίνει, να μην παίζουντο παιχνίδι των πολιτικών τους αντιπάλων, αλλά να κομίζουν πολιτικό λόγο αγωνιώδους ανάβασης στα εφικτά, που υπεύθυναοι ίδιοιμπορούν να πράξουν, για την πατρίδα μας και τον λαό της.
Θα περίμενα να έχουν διαβάσει την Πολιτεία του Πλάτωνα και να γνωρίσουντί ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος έγραψε για τη δικαιοσύνη, τους πολιτικούς άρχοντες, τη δομή τής κοινωνίας, προκειμένου να αποφευχθούν τα πολλά κακά της πολιτικής, όπως το ψεύδος, ο προσωπικός πλουτισμός, ο νεποτισμός, ο αμοραλισμός.
Θα περίμενανα κομίσουν ένα λόγο ενάντια στα εφήμερα και χρησιμοθηρικά κλισέ για την εκπαίδευση των παιδιών μας, εκείνα τα κλισέ, με τα οποία είμαστε πια χορτασμένοι, μπουχτισμένοι και, που, δεν οδηγούν πουθενά. Μιλώ για τους γνωστούς και κακοποιημένους όρους: καινοτομία, τεχνολογία, «παιδεία του μέλλοντος» και πολλά άλλα ευτράπελα, που κάμουν την εκπαίδευση να είναι «εκπαίδευση της αμάθειας», όπως σοφά γράφει στο ομώνυμο βιβλίο του ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Κλωντ Μισεά.
Ειδικότερα, στο αντίποδα της πολιτικάντικης ρητορικής των εκκολαπτόμενων νέων πολιτικών, για την εκπαίδευση, θα περίμενα να αναλάβουν πρωτοβουλίες ούτως ώστε να διασωθούν από τον βίαιο και βέβαιο θάνατο οι ανθρωπιστικές σπουδές στο ελληνικό σχολειό• για να απελευθερωθεί αυτό από τη χρησιμοθηρική και μωρή μόρφωση που παρέχει στα σχολιαρόπαιδα.
Θα περίμενα, τέλος, αυτοί οι νέοι πολιτικοί, να κατανοήσουν τί σημαίνει χρέος και ευθύνη στην εκπαιδευτική πολιτική, με άλλα λόγια, διαρκώς να ασκούνται και να αγωνιούν γιατί σήμερα η γλώσσα του Όμηρου, του Αριστοτέλη, του Ρωμανού του Μελωδού, του Πατροκοσμά του Αιτωλού, του Αδαμάντιου Κοραή, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, του Νίκου Καζαντζάκη, του Άγγελου Σικελιανού, του Οδυσσέα Ελύτη, του Νίκου Θέμελη, της Μάρως Δούκα, είναι η ραχοκοκαλιά και η παρακαταθήκη του Ελληνισμού.
Τάλαντο και σταυρός χρέους κι ευθύνης είναι η πολιτική, όχι αγυρτεία και πλεκτάνη. Ευχής έργο θα είναι οι νέοι πολιτικοί, όσοι περάσουν το κατώφλι τού κοινοβουλίου, να μάθουν αδιάκοπα να φροντίζουν για τα κοινά, μακριά από τον ατομισμό που έχει σαρακιάσει τον τόπο μας.
Αλλιώς, οι Έλληνες δεν θα τους πιστεύουν και το αποτέλεσμα θα είναι πάντα το ίδιο: η πατρίδα Ελλάδα θα βουλιάζει συνεχώς.
Θα πεθαίνει, όπως έλεγε ο αξέχαστος Θανάσης Βέγγος στην ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, «Το βλέμμα του Οδυσσέα»: «Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα... και πεθαίνουμε... Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα!
Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο».