Ξέρεις φίλε μου ότι, απόφοιτες/απόφοιτοι μαθήτριες/μαθητές του μουσικού σχολείου, πολλές/πολλοί εκ των οποίων ζουν πλέον εκτός νησιού, συχνά επισκέπτονται την παλιά τους στέγη, την μεγάλη τους οικογένεια, το μουσικό σχολείο; Τρελό, όμως το έχω δει!!!

Ένα μυστήριο πράγμα: Επιδιώκουν να επισκεφτούν και να συναντήσουν - σε ένα χώρο πνιγμένο στα προκάτ μπουντρούμια, με λιμνάζοντα νερά και λάσπη, όπου στάζει από τα ντουί της οροφής νερό, όπου η θέρμανση το χειμώνα είναι κρύο ανέκδοτο - τους ανθρώπους και τις νότες που τους ακολουθούν.

Ξέρεις, σε ενα χώρο όπου οι μαθήτριες/μαθητές τρέχουν στα διαλείμματα από πόρτα σε πόρτα άλλοτε με τα όργανα ή και τα βιβλία τους για να ετοιμαστούν για το μάθημα, άλλοτε με μια καρέκλα στο κεφάλι για να ετοιμάσουν το μουσικό σύνολο στο οποίο μετέχουν, αποφεύγοντας ξώφαλτσα τη μετωπική με την καθηγήτρια που μεταφέρει δυο-δυο τα μαντολίνα.

Επιδιώκουν λοιπόν να επαν-εισέλθουν σε ένα χώρο όπου η ένταση της καθημερινότητας είναι ζόρικη, όπου πολλά παιδιά αγωνίζονται, παρ’ όλες τις τεχνικές δυσκολίες, να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις του ωρολογίου προγράμματος. Όπου οι συνθήκες είναι πιεστικές για τα παιδιά και για τους εκπαιδευτικούς και των 2 σχολείων. Είναι τουλάχιστο ενοχλητικό να προσπαθείς να λύσεις μαθηματικά και από το διπλανό τοίχο να σού’ ρχονται ριπές νοτών από πνευστό ή από τύμπανα. Είναι εξίσου ενοχλητικό να προσπαθείς να διαβάσεις ταμπουρά σε ένα στενό διάδρομο, διότι δεν «διατίθεται» ο κατάλληλος χώρος.

Προφανέστατα φίλε μου, είναι λυπηρό και εξοργιστικό που τόσα χρόνια η πολιτεία δεν έχει φροντίσει να λύσει ένα δομικό πυλώνα της εκπαίδευσης. Είναι πέρα για πέρα αήθης και άκρως επικίνδυνη η απεμπόληση αρμοδιοτήτων και ευθυνών, πάνω στις πλάτες/σε βάρος των συλλόγων γονέων και κηδεμόνων των δυο σχολικών μονάδων, με τη φράση/σέντρα: «ααα να τα βρείτε μεταξύ σας». Είναι μια τακτική φίλε μου ύπουλη, που από τεχνικής πλευράς πετάει την καυτή πατάτα σε δύο αναρμόδια όργανα (σύλλογοι γονέων & κηδεμόνων), με συνέπεια να μην υπάρχει η δυνατότητα επίλυσης κανενός θέματος, αφού δεν έχουν τα όργανα αυτά εκτελεστική αρμοδιότητα. Από νομικής δε πλευράς, είναι παράτυπη και χρήζει διερεύνησης δόλου, δηλαδή απάτης. Το χειρότερο όμως είναι, ότι η τακτική αυτή, οδηγεί μοιραία στον ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ. Φίλε μου, να μην πέσει κανείς μας σε αυτή τη φάκα.

Πρόσεξέ με.

Πρέπει να δοθεί άμεσα λύση στο στεγαστικό του μουσικού σχολείου. Δηλαδή, το μουσικό σχολείο πρέπει να βρει τη στέγη του. Άμεσα η αγορά του οικοπέδου και τάχιστα οι διαδικασίες ανέγερσης κτιρίου. Υπάρχει αυτή η ανελαστική ιδιαιτερότητα, τέλος. Είναι πέρα από πρόδηλο ότι δεν είναι φυσιολογικό το μουσικό σχολείο να συστεγάζεται με άλλο σχολείο, γενικό. Οι απαιτήσεις ενός μουσικού σχολείου είναι σωρευτικά, οι απαιτήσεις ενός γενικού σχολείου και ενός μεγάλου ωδείου με την κρίσιμη επισήμανση, ότι εξυπηρετεί μαθητικό δυναμικό από ολόκληρο το νομό.

Το 5ο γυμνάσιο είναι απαιτητικό επίσης. Εξυπηρετεί ένα γεωγραφικό διαμέρισμα της πρωτεύουσας με ιδιαίτερα μεγάλη πληθυσμιακή πυκνότητα. Τα δυο αυτά σχολεία συστεγάζονται σε ένα κτίριο με κατοπτρική συμμετρία που περιλαμβάνει και ένα κοινό πολυχώρο. Δηλαδή, πρόκειται για ένα κτίριο που μελετήθηκε και κατασκευάστηκε για να φιλοξενεί δύο σχολικές μονάδες. Αυτό είναι.
Στη διαχείριση που κάνει η πολιτεία, έχει την υποχρέωση και αρμοδιότητα να εξετάσει όλες τις πιθανές λύσεις και να εκτελέσει τη βέλτιστη σε δυο άξονες: βραχυπρόθεσμα και μεσομακροπρόθεσμα. Αφενός οφείλει να καλύψει απολύτως τη ζήτηση των μαθητών γενικής παιδείας στη γεωγραφική τους περιοχή, εκμεταλλευόμενη 100% τα διαθέσιμα κτίρια και αίθουσες της αυτής περιοχής , αφετέρου να καλύψει τη ζήτηση (αφαίρεσα το "απολύτως"…και πραγματικά ντρέπομαι) των μαθητών για το μοναδικό μουσικό σχολείο του νομού. Το μοναδικό.

Και ρωτώ, είναι κάποια από τις δύο προαναφερθείσες, παράλογη απαίτηση; Μάλλον όχι, ε;

Έστω λοιπόν ότι αποφάσιζε τελικά, η κ. Παπαδανιήλ να μειώσει τον αριθμό των εισακτέων στην Α’ γυμνασίου του μουσικού σχολείου κατά 50%. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα 2 σχολεία θα ήταν εντυπωσιακά διαφορετικά νομίζεις; Πες μου, μπορεί να το πιστέψει κάποιος λογικός άνθρωπος; Δηλαδή πρόσεξε, ότι αντί για 38 (τόσα τελικά από τα 51 συνολικά παιδάκια του νησιού, που εκδήλωσαν ενδιαφέρον φοίτησης στο μουσικό, αποφάσισε η δ/ντρια ότι θα εισαχθούν), θα εισάγονταν 24 παιδάκια, δηλαδή 14 λιγότερα από το αστρονομικό ποσό 38. Άρα, για αυτά τα επιπλέον 14 παιδάκια, 14, ξαναλέω και τονίζω:14 από ΟΛΟ το νησί, προκλήθηκε όοολος αυτός ο σαματάς.

Δηλαδή, όλη η ιστορία που ενόχλησε τόσο πολύ, εσένα φίλε μου και ίσως και άλλους γονείς από το 5ο γυμνάσιο, είναι ότι κρυφές υπόγειες δυνάμεις του κακού, αξιωματικοί του παρακράτους, φασίστες και κρατικοδίαιτοι λειτουργοί, μόνιμοι, οργανικοί και ανόργανοι, αλκαλικοί σκοπευτές, αλήτες, χαφιέδες, μαφιόζοι και αναρχικοί, κομπάρσοι και πολιτικοί, Συστρατεύτηκαν και έβαλαν κατά ριπάς σε όλα τα συστημικά ΜΜΕ, σε οργανώσεις πολιτών, σε πολιτικούς και ακαδημαϊκούς κύκλους, πίεσαν και εκβίασαν την κεντρική και τοπική εξουσία, προκειμένου να σκεπαστεί το σύμπαν της Χρυσομαλούσσας με καταιγίδα τοξική από το μουσικό σχολείο.

Τέλος λοιπόν στην ηρεμία και στην αρμονική συνύπαρξη. Τη νηνεμία ήρθαν να ταράξουν 14 ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ. 14 νέοι τοξικοί κάλυκες, ανάμεσα σε καμιά 400αριά αγγελούδια.

Κατάφερε το Σύστημα όμως, να περιορίσει τη βίαιη ώση 51 ολόκληρων ατομικών βομβών, που Δόλια πήγαν να εισέλθουν, για να ισοπεδώσουν ό,τι πιο παραδεισένιο υπήρχε στη Χρυσομαλλούσα. Για φαντάσου: 51 μεταλλαγμένα θεριά από ολόκληρο το νομό. 51. Αλλά τελικά όχι: 38. 38 θα είναι οι νέες πληγές για το 5ο Γυμνάσιο που θα εισέλθουν στο συγκρότημα. Κατάφερε η Πολιτεία να αναχαιτίσει 13 από τους 51 κινδύνους. Ουάου. Αλλά και αυτοί οι 38 μήπως είναι πολλοί; Ναι ναι, 38 είναι τεράστιος αριθμός και κίνδυνος για το παρόν και το μέλλον. Άντε λοιπόν, βολευόμαστε με 24; Τα 24 θεριά τα κουμαντάρουμε νομίζω. Το 24 είναι διαχειρίσιμο, ε; Ε βέβαια, άλλο 24 και άλλο 38, σε ένα σύνολο περίπου 400, να πω; Ειναι μια πρόσθετη απειλή στη διατήρηση ισορροπίας και τάξης του 0,2%-0,3%, όπως και να το κάνεις. Εντάξει, ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΜΟΣ...

Θα στοιβάσουμε το λοιπόν και αυτά τα 24 μωρέλια σε ένα ακόμη προκάτ, διαφυλάσσοντας πάντα την αρχή της Μη σύμμετρης κατανομή αιθουσών. Μη το ξεχνάμε αυτό έτσι; Ορθολογικό; Προφανώς όχι, το ξέρω και το ξέρεις. Έχουμε παίξει μπαλίτσα μαζί, έχουμε κάνει ωραία ματσάκια. Χαμηλές μπαλιές και γρήγορες. Τίμια.

Αυτό που ζητήσαμε λοιπόν ηταν το απολύτως προφανές, ανθρώπινο: Πολιτεία, δώσε σε παρακαλώ σε 51 παιδάκια του νησιού μας, σε 51 ξαναλέω, τη δυνατότητα να φοιτήσουν στο μουσικό σχολείο. Οποιαδήποτε ένσταση από ανθρώπινο ον κρύβει κάτι άλλο, έξω από υγιή νου.

Φίλε μου, να σοβαρευτούμε. Μπορούμε και επιβάλλεται. Σκέψου το, είμαι σίγουρος ότι είναι γελοίο να συνεχίζεται άλλο αυτό. Ντρέπομαι και που μπαίνω στη διαδικασία να το συζητώ. Γινόμαστε όλοι ηλίθιοι. Ο ηλίθιος είναι συνώνυμο της καταστροφής. Δεν θα τους το επιτρέψουμε φίλε μου. Είναι τοξικό για τα παιδιά μας. Διότι άλλοι έχουν την απόλυτη ευθύνη. Άλλοι έχουν την ευθύνη, σου λέω. Και έχουν την ευθύνη να προβούν σε 2 διακριτές χρονικά λύσεις, όπως προανέφερα: βραχυπρόθεσμη (με κόστος που ήδη το βιώνουμε) και μακροπρόθεσμη.

Σε παρακαλώ συμπορεύσου. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε τις σειρήνες της ηλιθιότητας να κάνουν παιχνίδι.

Κλείνω:

Έλεγα λοιπόν για τις παλιές μαθήτριες και τους παλιούς μαθητές που μετά από χρόνια επισκέπτονται το μουσικό σχολείο Τους. Μη σου πω ότι συμμετέχουν σε εκδηλώσεις και εκδρομές του μουσικού τους σχολείου, ενώ έχουν κάποια χρόνια που αποφοίτησαν. Γιατί; Διότι συνάντησαν το χαμόγελο, την αισιοδοξία, τη ζωντάνια, τους μικρούς συμμαθητές τους, την ικανοποίηση της δημιουργίας, την αγάπη βρε παιδί μου. Αγάπη για την παρέα τους, αγάπη για τις/τους δασκάλες/δασκάλους τους, αγάπη για το σχολείο τους, Ναι, για το σχολείο τους.

Και...αγάπη για τη μουσική. Γιατί η μουσική προϋποθέτει αγάπη. Η αγάπη εκφράζεται μέσα από τη μουσική. Και..η αγάπη προϋποθέτει ανιδιοτέλεια, κατανόηση, ειλικρίνεια, σεβασμό, ενσυναίσθηση, ρυθμό και ζωντάνια, συνεργασία. Ό,τι δηλαδή και η μουσική. Η μουσική είναι παγκόσμια, ανήκει και είναι παντού. Είναι όπου υπάρχει αγάπη.

Τα παιδιά σε αυτό το σχολείο θα αγαπήσουν τους ανθρώπους, τη δημιουργία, τη ζωή, την ειρήνη. Και θα αγαπήσουν μέσα από τη μουσική.

Αυτό όλο το θαύμα πως συντελείται; Μα από τους ίδιους τους ανθρώπους που συμ-περιβάλλονται από αυτό το οικοσύστημα, όπου το φως, ο αέρας, το νερό είναι η μουσική. Τα παιδιά αυτά είναι τυχερά, διότι τους έλαχε να μπουν σε αυτό το περιβάλλον.

Φίλε μου,
Δεν είναι δυνατόν, άνθρωπος που έχει για μπαστούνι του τη μουσική παιδεία, ή αγωνίζεται για αυτή να είναι τραμπούκος.

Το ξέρω ότι συμφωνείς. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια.

Φίλε μου,
Δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα τους.