Κάτω από τον λαμπερό θόλο του νυχτερινού ουρανού και τον καταρράκτη από διάττοντες αστέρες, τις περίφημες περσείδες, οργάνωσαν, απροσδόκητα, την επίσκεψη τους ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, η Λίλη Μπουλανζέ, ο Ιάννης Ξενάκης και ο Σεργκέϊ Ραχμάνινοφ, σε απόκρυφο μέρος της γης, κυκλωμένο από βαρείς κορμούς πεύκων και δεκάδες ξωκλήσια. Χωριστά ο καθένας τους αναζήτησε την γαλήνη της τρικυμισμένης τους ψυχής σε αυτό το μικρό τόπο με την μεγάλη ιστορία, που χάρη στο αμπέλι, ονοματίστηκε Αμπελικό Λέσβου.
Στον αύλειο χώρο του μουσείου ρητίνης στο Αμπελικό όσοι και όσες παραβρεθήκαμε, εχθές, για να τιμήσουμε την αθόρυβη και ακάματη προσπάθεια του πάτερ Στρατή Κακάμπουρα να κρατήσει το χωριό ζωντανό διαφυλάττοντας την κοινοτική μνήμη της ρητινοκαλλιέργειας και των ρετσινάδων που χαρακτήρισαν την ιστορία του μικρού τόπου, απολαύσαμε τα μουσικά κείμενα αυτών των σπουδαίων μουσουργών.
Η συναυλία που δόθηκε στο πλαίσιο του Διεθνούς Μουσικού Φεστιβάλ Μολύβου υπό την γενική επιμέλεια της ακάματης Λητούς Ντάκου χάρισε μια εξαίσια ακρόαση που καθήλωσε το κοινό. Η πληθωρική ερμηνεία των ταλαντούχων μουσικών και ο τρόπος που εξόρυξαν τις ερμηνείες από τα απαιτητικά και τόσο διαφορετικά μεταξύ τους μουσικά κείμενα δημιούργησαν την αίσθηση μιας ακέραιας δεξιοτεχνίας. Ο θεματικός άξονας πάνω στον οποίο αναπτύχθηκε το κοντσέρτο ήταν ο πόνος, ψυχικός και σωματικός, που αναζητά εναγωνίως την γαλήνη και την εσωτερική λύτρωση. Την επιμέλεια του προγράμματος είχε η Τάνια Τετσλαφ, που ερμήνευσε το κόττος του Ιάννη Ξενάκη σε σόλο βιολοντσέλο, ενώ το σόλο βιολί Φλόριαν Ντόντερερ επένδυσε στην εσωτερική ένταση της Σακόν γραμμένη από τον Μπαχ για την απώλεια της πρώτης του γυναίκας. Η γοητεία των Δανάη και Κυβέλη Ντέρκεν στο πιάνο προκάλεσαν τρυφερά συναισθήματα μέσα στην νυχτερινή καταβύθιση της μουσικής.
Η αναπόληση της χθεσινής συναυλίας γεμίζει το άδειο από κατοίκους χωριό με πολλά σχέδια για την αναζωογόνηση του και τη διαδοχή της τοπικής σοφίας και γνώσης στις επόμενες γενιές που δείχνουν αποφασισμένες να μην σβηστεί κανένα ίχνος από την ιστορία του Αμπελικού. Τα δάκρυα του πεύκου, αυτά που κάποτε έδιναν την ζωή στον τόπο αποτέλεσαν τα ενεργητικά συστατικά της κοινοτικής μνήμης και το συνδετικό υλικό για την μεταβίβαση της στις νέες γενιές που δεσμεύτηκαν να ακολουθήσουν το μονοπάτι της ζωής μέσα στα σκιρτήματα του δάσους. Ο μεσαιωνικός πύργος στο κέντρο του χωριού και το μουσείο της ρητίνης που σύντομα θα βάλει τα καλά του για να μας υποδεχθεί έχουν πολλές ιστορίες να αφηγηθούν στους επισκέπτες και τις επισκέπτριες τους.
Καλό Δεκαπενταύγουστο!