Ημέρα άρτου!
Γράφει η ΕΙΡΗΝΗ ΛΑΓΟΥΤΑΤΖΗ
Δημοσίευση 16/10/2023
Τα ωραιότερα μου παιδικά απογεύματα τα θυμάμαι να σεργιανώ με μια τεράστια φέτα σταρένιο ψωμί στα χέρια με τριμμένη ντομάτα,λάδι και αλάτι.
Το λάδι ήταν τόσο πολύ που έσταζε στα δάχτυλα μου και εγώ έγλυφα τις σταγόνες που απειλούσαν να στάξουν στο φορεματάκι μου. Αμαρτία ασυγχώρητη 'κείνο τον καιρό. Η Εύα και ο Αδάμ σίγουρα θα συμφωνούσαν.
Πέντε χρονών με θυμάμαι να μπαινοβγαίνω στο κουζινί της Ασπασούλας και σου ορκίζομαι πως οι πλάτες μου είχαν φτερά αγγέλου που στριμώχνονταν κάθε φορά στις πόρτες.
Λίγο πριν αρχίσει η γιαγιά τις διδαχές και αρχίσει να μου τα ψαλιδίζει. Κηρύγματα για τα καζάνια της Κόλασης που κόχλαζαν ίδια με το καυτό νερό στις κατσαρόλες της και τον Παράδεισο που κρυβόταν στις φυλλωσιές των φυτών της.
"Έστιν δίκης οφθαλμός ως τα πάντα ωρά" έλεγε καθημερινά και με κοίταζε με τρόμο και βεβαιότητα πώς ο Θεός με αποδοκίμαζε κάθε φορά που δεν ήθελα να φάω το αυγό μου ή να χαιρετήσω τον θείο. Τί άλλες αμαρτίες να'χε ένα πεντάχρονο άραγε...
Άπαξ και φοβήθηκα ε και είδα τον Θεό σαν τιμωρό και εμένα ύποπτη όλα άλλαξαν. Εξορίστηκα από την γη της Επαγγελίας μαζί με την ανεμελιά μου και ο Θεός που μέχρι χτες ξέπλεκε με υπομονή τις άκρες των μαλλιών μου από τις τριανταφυλλιές της μάνας μου αψήλωσε. Έπαψε να μου γελά. Σοβάρεψε απότομα.
Αψήλωσε και κρύφτηκε πίσω απ'τα σύννεφα και έκτοτε για πολλά χρόνια κοιτιόμασταν καχύποπτα απ'τις χαραμάδες πότε θα στραβοπατήσω για να με στείλει στο πυρ το εξώτερον με τα καζάνια που κοχλάζαν ες αεί μή κάνοντας καμία εξαίρεση για τα παιδιά που αντιμιλούσαν.
Χρόνια στάσης και απόστασης με μια φέτα γιγάντια σταρένια φέτα ψωμί να με παρηγορεί στα λεπτά μου δάχτυλα που ποτέ δεν λέγαν να παχύνουν.Μια σταρένια φέτα υπόσχεσης ενός χαμένου Παραδείσου που μου γλύκαινε τη ψυχή και με έκανε βαθιά μέσα μου να αμφιβάλλω για τον Θεό τον Τιμωρό.Εκείνον που μέχρι χτες μου συγχωρούσε κάθε σκέψη και γελούσε γιατί ήξερε πώς θα τον βρω πέρα απ'τα επικριτικά βλέμματα και τις διαρκείς νουθεσίες.
Έμεινα να κρατώ το ψωμί με ευλάβεια και προσοχή γιατί ήταν το σώμα του Χριστού( σε αυτό ήμουν απόλυτα σύμφωνη με τη γιαγιά) και απαγορευόταν να το αγγίξει μαχαίρι ή πιρούνι. Μόνο με τα δάχτυλα κλωστούλες το άγγιζα και αν μου έπεφτε το σήκωνα βιαστικά και το φυσούσα να φύγει το χώμα.
Ψωμί επουλωτικό παρηγορίας με γεύση επουράνια. Ψωμί που πάντα έφτανε και αυγάτιζε στα οικογενειακά τραπέζια και τα ψίχουλα πετιούνταν στα κοτσύφια που μαζεύονταν στη τσιμεντένια αυλή να πάρουν το μερτικό τους.
Πέρασαν τα χρόνια και φίλιωσα με τον Κύριο και δε με τρομάζουν πια τα καζάνια της Κολάσεως μήτε προσδοκώ πρώτη θέση στον Παράδεισο, πώς θα μπορούσα.
Μου αρκεί μια φέτα ψωμί με τους δικούς, τους αγαπημένους και ένα Δόξα συ Κύριε. Μια φέτα ψωμί μυρωδάτη που να αυγατίζει για όλους κι ας μην έχω πια φτερά κι ας χάθηκαν πρόωρα από τον φόβο. Μια φέτα ψωμί με φίλους.