«Κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο και σαν καφέ πικρό και σαν καφέ πικρό»
Γράφει η ΕΙΡΗΝΗ ΛΑΓΟΥΤΑΤΖΗ
Δημοσίευση 30/5/2022
Έχει κάτι σε αναμονή αυτή η πόλη. Νοσταλγία. Νόστος και άλγος μαζί. Είναι τόσο όμορφη η Μυτιλήνη που ακόμη και αν ζεις εκεί την νοσταλγείς. Ίδια με γυναίκα που ενώ την έκανες δική σου, σου έχει μείνει το ανικανοποίητο και τη γυρεύεις να την κατακτήσεις ξανά και ξανά.Να την νιώσεις, να την αισθανθείς.
Αυτές τις ώρες του ηλιοβασιλέματος που ο ουρανός της και η θάλασσα παίρνουν φωτιά και η κίνηση των αυτοκινήτων στη Προκυμαία ησυχάζει. Ιδανικά τότε την περπατάς και μπαίνεις μέσα στα χρώματα, τις μυρωδιές, τους ήχους της. Άλγος και πόθος που προϋπήρχε πριν τον ανακαλύψεις.
Μέχρι και η ασχήμια που συγκατοικεί πλάι στο μεγαλείο αντί να σε απωθεί σε παγιδεύει. Σε τραβά να την ανακαλύψεις περισσότερο. Να αγγίξεις τις πληγές της. Να διακρίνεις το αιολικό της μειδίαμα στην πέτρα, στο ακροκέραμο, στη σκουριασμένη καγκελόπορτα.
Ναι η Μυτιλήνη είναι σαγήνη και κυρίως οι άνθρωποι της. Ζωηροί, αεικίνητοι με μάτια έξυπνα και χιούμορ που εύκολα το λες προσβλητικό αν είσαι ανυποψίαστος και αμύητος στη σκωπτική φλέβα του Αριστοφάνη.
Γιατί αυτό είναι τούτη η πόλη που επιμένει να είναι όμορφη παρά τις κακοποιήσεις. Νέα. Παραμένει νέα, άμεση, με αρώματα από γλυκάνισο , μαριδάκι τηγανιτό και αφρόλουτρο από γυναίκες όμορφες που κουβαλούν με περηφάνια την προίκα της γιαγιάς Κυβέλης, της καρσινής.
Όμορφη πόλη η Μυτιλήνη με μόνιμη την αίσθηση του ανικανοποίητου όπως όλα όσα αξίζουν πραγματικά στη ζωή. Αυτή, μόνο αυτή θα σε κατακτήσει.
Βλέμμα το βλέμμα, γουλιά τη γουλιά, βήμα το βήμα...