Ο Καπιταλισμός συνδέεται στενά με τη διάδοση της θεωρίας του Δαρβίνου περί φυσικής επιλογής, σύμφωνα με την οποία ο ισχυρός επιβιώνει εξελικτικά έναντι του αδύναμου. Η εργαλειοποίηση και η σιωπηρή εξάπλωση του λεγόμενου «Κοινωνικού Δαρβινισμού» ενισχύει για μια ακόμα φορά την ατομικότητα στη σύγχρονη πραγματικότητα.

Η πολιτική προσέγγιση του εμβολιασμού ως ατομική ευθύνη για τη δημιουργία ενός επιπλέον κριτηρίου κοινωνικού διαχωρισμού με διαφορετικά δικαιώματα και περιορισμούς έχει οδηγήσει στα αναμενόμενα αποτελέσματα. Η επικράτηση ενός σωβινιστικού ιδεολογήματος στην κοινωνία, βάσει του οποίου δημιουργήθηκαν ομάδες αφοσιωμένων «εμβολιασμένων» και «ανεμβολίαστων», δεν εκπλήσσει όποιον αναλογιστεί τις συνεχιζόμενες μεθοδεύσεις της κυβέρνησης.

Η κοινωνική πόλωση ακολουθεί τα πρότυπα που τροφοδοτούσαν ιστορικά διάφορες αντίστοιχες θεωρίες (ρατσισμός, ναζισμός κ.ά.). Η φίλο-απολυταρχική ιδεολογία της πολιτικής ηγεσίας δεν άργησε να θέσει το πρόσχημα της πανδημίας για τη δημιουργία ενός νέου διλήμματος κατ´ αντιστοιχία των μεθοδεύσεων στο «προσφυγικό», όπου τέθηκαν «πατριώτες» απέναντι σε «ανθέλληνες».

Έτσι και σήμερα, η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να βαδίζει τον δρόμο της διχόνοιας, αφού οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος αποτελούνται από τις ευρύτερες πια κατηγορίες των «ανθελλήνων-εμβολιασμένων» και «πατριωτών-ανεμβολίαστων». Παραγκωνίζεται επιμελώς η αυτοαναφορική ιδιότητα του έλληνα πολίτη, ο οποίος καλείται να συνεργαστεί απέναντι σε ένα κοινό πρόβλημα και συχνά ενισχύει τη αντιπολίτευση.

Ο εμβολιασμός αποτελεί μια κοινωνική ευθύνη που κάποιος είτε αναλαμβάνει οικειοθελώς είτε όχι και όποια προσπάθεια για επιβολή του από την κυβέρνηση φαίνεται να έχει αποτύχει. Η νομοθέτηση της «υποχρεωτικότητας» κατόρθωσε βέβαια να ενισχύσει την αντίληψη περί «παραβατικότητας» όσων απέφυγαν ή καθυστέρησαν να ακολουθήσουν την εμβολιαστική τάση και κατ´ επέκταση τη δημιουργία κοινών μετώπων αντιπαράθεσης. Οι «αντίπαλες» κοινωνικές ομάδες συνεχίζουν αδιάκοπα να μάχονται αγνοώντας ή στην καλύτερη των περιπτώσεων υποβαθμίζοντας τη σημασία των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που δεν άπτονται του επίμαχου σημείου της διαμάχης τους.

Η ελληνική κοινωνία εξέλεξε μια από τις χειρότερες και πλέον απολυταρχικές κυβερνήσεις στην ιστορία της μεταπολίτευσης, η οποία επανηλειμμένα κατέφυγε στη γνωστή πρακτική του «διαίρει και βασίλευε» και επιβιώνει ακόμα δια του αποπροσανατολισμού από την πολιτική επικαιρότητα. Οδεύοντας σταδιακά προς τις κάλπες, η εδραίωση ενός αισθήματος κοινωνικής ομοψυχίας κρίνεται περισσότερο επιβεβλημένη από ποτέ και η απογύμνωση της πολιτικής αλήθειας απαραίτητη.