Εγώ, το φουστάνι
Γράφει η ΕΦΗ ΣΙΑΛΕΥΡΗ Δημοσίευση 3/2/2019
Όλοι με ζηλεύουν στην ντουλάπα…οι μπλούζες, τα παντελόνια, τα μπουφάν…όλοι! είμαι αυτό που ονειρεύονται όλες οι κοπέλες…κι οι άντρες! Όλοι με θαυμάζουν και γουρλώνουν τα μάτια τους σαν με δουν στα ωραία μου…αλλά κι εγώ…εγώ να δεις! Τί πατρόν, τί πτυχώσεις, τί φράπα τις φρούπα τις σαν στροβιλίζομαι, τί μετάξια και βελούδα, τί ποπλίνες καιί σατέν…χάρμα σου λέω, η κομψότης και το στυλ επάνω μου βρήκαν το νόημά τους!
Εμένα καρτερούν να φορέσουν στα πρώτα πάρτυ και ραντεβού, για μένα ξεροσταλιάζουν έξω από βιτρίνες, για χάρη μου ξοδεύουν τους κόπους τους για να με αποκτήσουν, με ψάχνουν παντού…σε σελίδες περιοδικών, σε μαγαζιά, στο δρόμο φορεμένο.
Από μικροί όλοι με μένα ασχολούνται…να με διαλέξουν, να με σηκώσουν για πείραγμα, να με κάνουν δώρο κι έκπληξη, να τσακωθούν φίλες κι αδελφές ποιά θα με πρωτοβάλει.
Πολύπτυχο βαμβακερό φουστάνι με μεταξωτές κεντητές παραστάσεις στον ποδόγυρο. Κρήτη, 17ος-18ος αι.
(Μουσείο Ελληνικού Πολιτισμού)
Ξέρεις πόσα χέρια τρυπήθηκαν κι έλιωσαν απ’ την κούραση για να με ράψουν και να με κεντήσουν, πόσες δόξες κι υποκλίσεις και ντεφιλέ έχω ζήσει εγώ που με βλέπεις; πόσοι έχουν γονατίσει ενώπιον μου;
Και μη νομίζεις…πέρασα κι εγώ δύσκολα, κι ακόμα περνάω… με έσκισαν, με μάτωσαν, πάνω μου σκουπίστηκαν δάκρυα ποτάμια, στον ποδόγυρό μου ράφτηκαν οικονομίες και γράμματα και μυστικά φυλαχτά μην κακοπέσουν, εμένα έκαναν κουρέλι φτωχοκόριτσα να με φοράνε πλύνε βάλε, το μήκος μου επικαλέστηκαν για να μετρήσουν την ηθική και «διαθεσιμότητα» αυτής που με φορούσε…Αμ τότε; που μετρούσαν με τις μεζούρες, επί Παγκάλου, μην τυχόν κι απέχω πάνω από 30 εκατοστά απ’ το έδαφος; αχχχ! πέτρινα χρόνια…και πόσα ακόμα βάσανα που νόμιζα ότι τα είχα πια αφήσει πίσω…
Μα σαν ετούτο! να με ξεφτιλίσουν έτσι; τί πληγή! τί βαριά μοίρα! Με έπιασαν στο στόμα τους για να πληγώσουν παιδιά, για να τα αποδιώξουν απ’ το σχολειό, έβγαλαν τον φόβο τους και την τυφλότητά τους σε μένα το αθώο.
Κι έτσι σηκώθηκα μόνο μου να κρυφτώ απ’ την ντροπή μου, να μην βλέπω, να μην ακούω, να μην είμαι εγώ κομμάτι αυτού του μίσους.
“Δεν θα επιτρέψω σε κανένα προσφυγόπουλο να καθίσει στην καρέκλα που ακουμπάει το φουστάνι της η κόρη μου”, πατέρας στη Σάμο.