Στις 3 Φλεβάρη, του όχι τόσο μακρινού 1952, ανέτειλε το άστρο της Μαίρης Σακκά , γνωστή κατά τον πολύ κόσμο ως Μαλβίνα Κάραλη. Η αλήθεια είναι πως σε αυτήν την τόσο φλογερή προσωπικότητα, ταίριαζε ένα όνομα λιγότερο συμβατικό από το Μαίρη…

Μια γυναίκα που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή, που γοήτευσε την ελληνική κοινωνία… Μια γυναίκα με λόγο κοφτερό , σαφώς υπαινικτικό και ταυτόχρονα ενδεδυμένο με τον μανδύα της ευγένειας.. Μια γυναίκα , της οποίας η κριτική δεν άφηνε κανέναν ανέγγιχτο και παράλληλα προκαλούσε φόβο. Κοιτώντας τα κείμενα της, αλλά και την παρουσία της στις συνεντεύξεις που έδωσε και πήρε, κοιτώντας την θύμηση  που άφησε αυτή η γυναίκα, διαπίστωσα, πως πρόκειται για μια γυναίκα που στιγμάτισε μια εποχή σαν σημάδι από σκορπιό. Έκρινε τους πάντες, εκτός από τους καλούς της φίλους, όπως  Αλίκη ( την Βουγιουκλάκη), το θεωρούσε ανήθικο εξάλλου να θέσει στα δόντια της κριτικής , αγαπημένους φίλους , συμπαραστάτες στην ζωή. Το θεωρούσε , τέλος πάντων, πράξη ποταπή… ( κι ένα δίκιο το ‘χε!) Κάπνιζε ,το ίδιο μανιωδώς , όπως διάβαζε. Η πιο σωστή  ερώτηση για αυτήν την προσωπικότητα, ήταν “ Τί διαβάζεις αυτόν τον καιρό; ”. Παραδεχόταν ανοιχτά τις ατέλειες της, “τσαλάκωνε” άφοβα την περσόνα της, δεν την ένοιαζε η κριτική από ανθρώπους που την άφηναν αδιάφορη.  Πρόδιδε τους φόβους της και δεν έτρεμε να τους μοιραστεί, σε τέτοιο σημείο που εντέλει τους ξόρκιζε.  Άλλωστε κι η ίδια έλεγε, “Εχω έμμονες ιδέες. Που για μένα δεν είναι άλλο παρά αβλαβή τσιμπούρια της σκέψης.” 

Υπήρξε ιδιαίτερα λάτρης του έρωτα , της έκφρασης του , λάτρης της φιλοσοφίας και της φιλολογίας , εν γένει. Διαμόρφωσε κατά τρόπο τινά , την έκφραση και το mondus vivedi της σύγχρονης γυναίκας. Μια γυναίκα, όπως έλεγε, χορτασμένη από την ζωή, από τον πλούτο, τον έρωτα , μια πολύπλοκη  και πολυεπίπεδη προσωπικότητα, αφού ό,τι δεν είχε κάμια έννοια πολυπλοκότητας , της φαινόταν απλό και βαρετό.  Έγραψε αρκετά , και βιβλία και σενάρια, έκανε εκπομπές τηλεοπτικές , ασχολήθηκε με άτομα του “περιθωρίου”, δίνοντας τους λόγο να ακουστούν και επιτέλους να “υπάρξουν “ μέσα στο σύνολο της κοινωνίας, χωρίς να ευτελίζει την ύπαρξη αυτών  των ανθρώπων  Αυτά τα άτομα που η κοινωνία τα είχε καταδικάσει στην αφάνεια κάτι σαν κοινό μυστικό, εκεί ήταν η Μαλβίνα που τους έδωσε βήμα, λόγο και κατάφερε με μαγεία , με αξιοπρέπεια να φέρει στην επιφάνεια το “διαφορετικό” , δίνοντας του όνομα, σάρκα και οστά. Και κυρίως λόγο. Κόντρα στα ταμπού και τις προκαταλήψεις της εποχής, η Μαλβίνα πλησίασε με σεβασμό και πήρε συνέντευξη από ιερόδουλες , από άτομα της LGBTQ +  κοινότητας και άλλους ανθρώπους. 

Δεν τους διαχώρισε , δεν ξεχώρισε κανέναν, ο καθένας είναι διαφορετικός και ξεχωριστός εξάλλου. Αυτό πίστευε κι η ίδια. Είμαι σίγουρη πως ,όταν αντίκρυσε τον θάνατο, τον κοίταξε με εκείνο το σαρδόνιο γέλιο και σίγουρα “μίλησε “ με μια φράση από το τελευτάιο βιβλίο που διάβαζε…  Δεν ήταν συμβατική ύπαρξη.  Ήθελε γύρω της ανθρώπους ,που 

“ κάτι “ τους έτρωγε και έτσι δημιουργούσαν…  Τα ήθελε όλα, τα κυνήγησε και τα έζησε όλα . Ήταν ποιητική φύση , το ίδιο φαινομενικά σκληρή και εξαιρετικά ευαίσθητη. Ήξερε πώς έκανε λάθη, τα παραδεχόταν και προχωρούσε.

 Έτσι κλέινω αυτό το κείμενο με κάτι δικό της , εκείνη εξάλλου τα έλεγε καλύτερα.

“ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΙΠΟΝ, ΟΜΟΡΦΙΑ ΜΟΥ, ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΕΠΙΔΕΞΙΟ και ειλικρινές από το να είσαι ο εαυτός σου: το να είσαι ο ρόλος σου. Τελικά, μάλλον ψέματα λέω όταν κλαίγομαι πως τάχα θέλω να μάθω ποια είμαι στην πραγματικότητα. Στα τσακίδια το εδιζησάμην εμεωυτόν. Αφού το βλέπω τόσα χρόνια στην πράξη: Χωρίς τον εαυτό μου, υπάρχω. Χωρίς το ρόλο μου, δεν είμαι τίποτα. Μόνο αυτός με εξάπτει, με πληροί, με αποκαθιστά. Παίζω λοιπόν, χαρά μου -παίζω και πλέκω εγκώμια μιας ζωής που δεν καταλαβαίνει τίποτα έξω από την Τέχνη της. Γιατί δεν μπορώ να εννοήσω και να εννοηθώ παρά σαν αυτουργός της κατασκευής μου. Γιατί ο κόσμος δεν ορίζεται εν τέλει παρά μόνο από τον τρόπο που ο ρόλος μου επινοεί τον εαυτό μου. “

 ‘Ωρα σου καλή Μαλβίνα….