Ψάχνω να βρω λέξεις κατάλληλες, και προσδιορισμούς επιθετικούς, από το πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο, για να χαρακτηρίσω μια κατάσταση. Και δε ξέρω ποια λέξη και ποιο χαρακτηρισμό να πρωτοδιαλέξω. Μου έρχεται η μια χειρότερη απ’ την άλλη και φοβάμε μη ξεφύγω, αλήθεια…

Γιατί άλλο να σου περιγράφουν με λόγια μια δύσκολη κατάσταση που βιώνει κάποιος, και άλλο να το διαπιστώνεις με τα ίδια σου τα μάτια. Πρόσωπο με πρόσωπο.

Και για να πω και «του στραβού το δίκιο», επειδή δε φταίνε σε τίποτα οι υπάλληλοι, (ίσα – ίσα που είναι ευγενέστατοι και δείχνουν κατανόηση, κουνώντας το κεφάλι με ένα πικρό χαμόγελο…), πρόσωπο με «πρόσωπο» με μια τελείως «απρόσωπη» και ανάλγητη Δημόσια Υπηρεσία. Που ζει στο δικό της κόσμο, που βλέπει τον πολίτη σαν ένα συνηθισμένο ασήμαντο αντικείμενο.

Και σκασίλα της εάν αυτός υποφέρει και εάν αυτό που ζητά, δεν είναι τίποτε παραπάνω από αυτό που δικαιούται από το νόμο. Το νόμο αυτού του Κράτους, που οι ίδιοι οι κυβερνώντες ψηφίζουν. Και μάλιστα με κομπασμό πολλών καρδιναλίων.

Διότι, λέει, «επιτέλους γίνεται επανίδρυση ενός σύγχρονου – μοντέρνου και επιτελικού Κράτους, με άριστες Υπηρεσίες για την εξυπηρέτηση του πολίτη».
Ακούστε, λοιπόν, για να μη το πολυλογάμε, το πραγματικό μαρτύριο ενός ανάπηρου συνταξιούχου και πώς τον μεταχειρίζεται το …σύγχρονο Ελληνικό Δημόσιο, που στην περίπτωσή μας λέγεται ΕΦΚΑ.

Παλιότερα λεγόταν Ιδρυμα Κοινωνικών (λέμε τώρα…) Ασφαλίσεων : Ύστερα από κοντά έξι (6000) χιλιάδες ένσημα βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων, κλονίστηκε σοβαρά η υγεία του φίλου μας του Σταύρου.

Με αποτέλεσμα, εδώ και 10 περίπου χρόνια να ζει (επίσης, λέμε τώρα…) με την πενιχρή σύνταξη αναπηρίας. Χωρίς καμία άλλη πρόσοδο, ούτε περιουσία και με τη γυναίκα του άνεργη. Ευτυχώς και έχει την «περιουσία» των παιδιών του, που του στέκονται όσο μπορούν κι αυτά…

Γιατί εκτός από τη βεβαιωμένη αναπηρία του, του «προστέθηκε» και ένα αυτοάνοσο, και πρέπει συχνά – τακτά να επισκέπτεται τον γιατρό του. Αλλά έντιμος και περήφανος άνθρωπος, όλο και παραλείπει κάποιες αναγκαίες επισκέψεις στο γιατρό, γιατί κι αυτόν, δεν του περισσεύουν, και τον πληρώνει «επί πιστώσει». Και διστάζει να τον επισκεφθεί ξανά, όταν δεν έχει ξοφλήσει την περασμένη «βερεσέ» επίσκεψη…

Αυτή είναι, συνοπτικά, η κατάσταση της ζωής του Σταύρου. Μια ζοφερή πραγματικότητα, που δυστυχώς, όλο και περισσότεροι συνάνθρωποί μας, στον 21ο αιώνα, συνεχίζουν να βιώνουν. Για την επίσημη Πολιτεία, αυτά θεωρούνται ως «μερικές ακραίες και μεμονωμένες περιπτώσεις, ακόμη και υπερβολές στην περιγραφή τους για …δυσφήμιση του κοινωνικού κράτους». Κράτους που πάντα ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες των πολιτών και στα δίκαια αιτήματά τους (!!!).

Παλιά είχαμε άλλα σύντομα ανέκδοτα, τώρα, ασυζητητί, είναι το πιο διαδεδομένο. Ακούστε, λοιπόν, για του λόγου το αληθές, την πραγματική «Οδύσσεια» του Σταύρου, και την άθλια (βάλτε όποιο άλλο σχετικό επίθετο θέλετε) μεταχείρισή του από τον ΕΦΚΑ της Ελλάδας. Τον ενιαίο (πλέον) οργανισμό κοινωνικής ασφάλισης στη χώρα μας. «Ενιαίος» για να γίνει επιτέλους σύγχρονος και επιτελικός οργανισμός, στην υπηρεσία του πολίτη (προπάντων αυτή…).

Σύμφωνα με το νόμο, λοιπόν, ο φίλος μας ο Σταύρος, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, υπέβαλε την αίτησή του, ώστε να μετατραπεί η σύνταξη αναπηρίας σε σύνταξη γήρατος.

Και βεβαιωμένα από τον ίδιο τον ΕΦΚΑ, πληρούσε όλες τις τυπικές και ουσιαστικές προϋποθέσεις. Όχι τίποτα, αλλά, τουλάχιστον, για να μπορεί να πληρώνει τις επισκέψεις του στο γιατρό και να μην είναι αυτές «επί πιστώσει». Δεν αντέχει άλλο…

Διότι, μη φανταστείτε ότι είναι για τίποτε παραπάνω και αυτή η σύνταξη γήρατος. Ημερομηνία πρωτοκόλλησης της αίτησής του στην Υπηρεσία Συνταξιοδοτήσεων του ΕΦΚΑ, ο Γενάρης του 2017. Δηλαδή κοντεύουν πέντε χρόνια !!! Εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια, ο Σταύρος έπαιρνε κάθε μήνα τηλέφωνο, για να δει την τύχη της αίτησής του.

Πότε επιτέλους, το «επιτελικό και κοινωνικό» κράτος, θα του δώσει αυτό που δικαιούται. Τη σύνταξή του, για την οποία χρόνια πλήρωνε του σκασμού ασφαλιστικές εισφορές, μέχρι που σακατεύτηκε. «Έχει δρομολογηθεί η αίτησή σας, θα σας έρθει ενημέρωση».

Η στερεότυπη και εκνευριστική απάντηση των αρμοδίων υπαλλήλων, για να ξεφορτωθούν τον κάθε ταλαίπωρο, που αγωνιά για τη συνταξούλα του. Και γίναν τα χρόνια της αναμονής σχεδόν πέντε.

Οπότε, χθες πιά, μη μπορώντας ο ίδιος να κατέβει στη Μυτιλήνη, λόγω των προβλημάτων της υγείας του, πήγα ο ίδιος για να δω τους αρμόδιους υπαλλήλους, και να μάθω ο ίδιος τι γίνεται με αυτή την πραγματική οδύσσεια που βιώνει ο τίμιος και αξιοπρεπέστατος Σταύρος.

Η αλήθεια είναι, ότι η υπάλληλος του ΕΦΚΑ, ήταν ευγενέστατη και προθυμότατη να με πληροφορήσει. Της εξιστόρησα το πρόβλημα του Σταύρου και η κατανόηση ήταν απόλυτη. Πήγε, λοιπόν, να ενημερωθεί η ίδια από τους αρμόδιους υπαλλήλους, που έχουν χρεωθεί τον φάκελο του Σταύρου, και ήρθε μετά να ενημερώσει και μένα, για το πού βρίσκονται τα πράγματα.

Ακούστε, λοιπόν, να φρίξετε!!! : Από τον Γενάρη του 2017, που πρωτοκολλήθηκε η αίτηση του Σταύρου (από τότε δικαιούται τη σύνταξη), μέχρι και τον Οκτώβριο του 2020 (δηλαδή επί τέσσερα χρόνια παρά κάτι) ΔΕΝ είχε ακουμπήσει κανείς τον φάκελό του. Αυτόν που ήταν «δρομολογημένος».

Όχι λόγω κάποιας αμέλειας υπαλλήλου, αλλά διότι το «σύγχρονο και επιτελικό» Κράτος μας, όλα αυτά τα χρόνια, δεν είχε δώσει καμιά απολύτως οδηγία προς τους υπαλλήλους του ΕΦΚΑ, για να τους εξηγήσει, με ποιο τρόπο γίνεται η μετατροπή της σύνταξης αναπηρίας σε σύνταξη γήρατος!!

Αυτόν τον περίφημο νόμο του Κατρούγκαλου (τον θυμόσαστε;), δεν ξέρανε να τον εφαρμόσουν ούτε στο ίδιο το Υπουργείο του. Αμφιβάλλω αν ήξερε και ο ίδιος… Και οι φάκελοι συνέχισαν να στιβάζονται. Μόνο αλάτι δεν έβαζαν για να τους παστώνουν… Και επί τέλους, το Νοέμβριο του 2020, ήλθε η γραπτή Οδηγία του Υπουργείου Κοινωνικών (ξαναλέμε τώρα…) Ασφαλίσεων, προς τους αρμόδιους υπαλλήλους του ΕΦΚΑ (Τμήμα Συντάξεων), που τους εξηγεί (υποτίθεται) με ποιο τρόπο θα γίνονται αυτές οι μετατροπές.

Περιττό να σκεφτείτε, ότι για να βγάλει κανείς άκρια, χρειάζονται σεμινάρια επί σεμιναρίων. Αλλά, όλα κι όλα, το Κράτος μας είναι Επιτελικό και με κοινωνικές ευαισθησίες (όχι παίζουμε…). Και αφού έχει περάσει έκτοτε, άλλος ένας χρόνος, μοιράστηκαν οι φάκελοι στους Εισηγητές υπαλλήλους, για να ελέγξουν όλα τα έγγραφα του καθενός και να βγάλουν το ποσό που δικαιούται.

«Άρα» λέω, «είμαστε κοντά», αφού μου είπε και το όνομα της Εισηγήτριας που έχει αναλάβει τον φάκελο του Σταύρου. «Ξέρεις» μου λέει «δεν θέλω να σε στεναχωρήσω, αλλά θα αργήσει η διεκπεραίωση».

Διότι, ακούστε χωριανοί, σε ολόκληρο το Υποκατάστημα Μυτιλήνης του ΕΦΚΑ, είναι όλοι κι όλοι ΔΥΟ ΟΙ ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ, και όπως θα ενθυμείστε (ο νόμος του Κατρούγκαλου που λέγαμε…), τώρα έχουν συγχωνευθεί όλα τα ασφαλιστικά Ταμεία (ΙΚΑ, ΤΕΒΕ, ΝΑΤ, ΟΓΑ κλπ, κλπ), και οι εκκρεμείς φάκελοι των συνταξιούχων εν αναμονή, έχουν φτάσει μέχρι το ταβάνι του γραφείου του Εισηγητή. Να φανταστείς, ότι έχουν φτάσει σε τέτοιο ύψος, που φαίνονται και από τον διερχόμενο παραλιακό δρόμο της Επάνω Σκάλας.

Άρα, λέω από μέσα μου, μάλλον θα παραπεμφθούν στο παράρτημα ΕΦΚΑ του …Επάνω Κόσμου για διεκπεραίωση. Διότι «ποιος ζει και ποιος πεθαίνει…» μέχρι να φτάσει η σειρά του κάθε ταλαίπωρου ασφαλισμένου και συνταξιούχου.

Όμως, ΟΧΙ ρε Σταύρο, ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΒΑΛΟΥΜΕ ΚΑΤΩ! Να μη τους αφήσουμε σε «χλωρό κλαδί»!. Όχι τους ταλαίπωρους υπαλλήλους, που δε φταίνε σε τίποτα, αλλά αυτούς που μας εμπαίζουν και μας ταλαιπωρούν. Τους από κάθε πόστο κυβερνώντες. Και που μας κλείνουν το μάτι, να προσφύγουμε σε κανένα …πολιτικό μέσον. Για το γνωστό ρουσφέτι. Ώστε, «κατόπιν ενεργειών τους» μήπως γίνει κάτι… Ε, δεν θα τους κάνουμε τη χάρη.

Θα τους ξεμπροστιάζουμε και μέσα από την κοινή δράση όλων των, πολλών, ταλαίπωρων συνταξιούχων, που αδιάντροπα και ανάλγητα εμπαίζονται. Τα συνδικάτα των Συνταξιούχων, των Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών, αξίζει να μπουν μπροστά. Τουλάχιστον να τους ταρακουνήσουν και να τους ξεμπροστιάσουν. Γιατί το δίκιο δεν μας το χαρίζει κανείς. Το δικαιούμαστε.