Πάρκο ιστορικής αμνησίας στην Ερεσό
Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΤΕΡΗΣ
Δημοσίευση 9/6/2021
Σε συνέντευξή του στο «Ν», εκπρόσωπος της δημοτικής αρχής Δυτικής Λέσβου, χαρακτήρισε «παραθεριστές» όλους όσους δε ζουν στην Ερεσό και, λίγο πολύ, τους αφαίρεσε το δικαίωμα να έχουν άποψη, δημιουργούν προβλήματα, είπε χαρακτηριστικά. Το είπε με αφορμή την εξαγγελία δημιουργίας «πάρκου» ιστορικής μνήμης στην Ερεσό (στο πλαίσιο του προγράμματος Αντώνης Τρίτσης, ύψους 930.000 ευρώ) και των αντιδράσεων που προκάλεσε η ατυχής επιλογή του χώρου κατασκευής του. Μπορεί να ακούγεται απίστευτο, αλλά το ΔΣ του Δήμου αποφάσισε να χτίσει το «πάρκο» ακριβώς πάνω στην άμμο σε ένα αμφίβολης έκτασης οικόπεδο, αφού εκκρεμεί στο ΣτΕ η υπόθεση οριοθέτησης του αιγιαλού και κατ’ επέκταση της παραλίας. Οπότε τίθεται το εύλογο ερώτημα, πώς θα χτιστεί το «πάρκο», όταν το νομικό πλαίσιο οικοδόμησης, που έχει άμεση σχέση με τη χάραξη των οριογραμμών, βρίσκεται υπό εξέταση;
Τέτοια ερωτήματα πιθανόν θέτουν και οι «παραθεριστές». Γιατί όχι όμως; Αν μη τι άλλο, έχουν μια περιουσία, έδωσαν χρήματα για να χτίσουν σπίτι στην Ερεσό, όχι 930.000 ευρώ, έδωσαν εκατομμύρια ευρώ και όλα αυτά διοχετεύτηκαν μέσα στο χωριό, σε μαστόρους και επιχειρηματίες. Και συνεχίζουν να δίνουν, χιλιάδες ευρώ, για να συντηρήσουν αυτά τα σπίτια, ή για να ψωνίσουν σε μανάβικα, φούρνους, σουπερμάρκετ, να φάνε σε ταβέρνες, Πάσχα ή καλοκαίρι. Τι προβλήματα δημιουργούν; Αν ένα ρέμα είναι ακαθάριστο, αν ο δρόμος που πάει σπίτι τους έχει γίνει δύσβατος απ’ τις βροχές του χειμώνα, αν βρομάν τα σκουπίδια, δε θα πρέπει να απευθυνθούν στο Δήμο; Δεν έχουν αυτό το δικαίωμα; Ή μήπως δεν έχουν το δικαίωμα να ενδιαφέρονται για τον τόπο τους;
Προβλήματα, αν κατάλαβα καλά, δημιουργούν και όσοι ασχολούνται με το περιβάλλον. Θυμίζω, λοιπόν, ότι ο Αντώνης Τρίτσης υπήρξε υπουργός Χωροταξίας Οικισμού και Περιβάλλοντος, πρόεδρος του συμβουλίου υπουργών περιβάλλοντος της Ε.Ε. Με δεδομένη την ευαισθησία του για το περιβάλλον, σίγουρα, θα ήταν αντίθετος με ένα έργο που το καταστρέφει και μάλιστα στο όνομά του. Με δεδομένη και την προσφυγή στο ΣτΕ , θεωρώ ότι, δικαιολογημένα, μπορούμε να χαρακτηρίζουμε το έργο «πάρκο ιστορικής αμνησίας».
Με την ευκαιρία, να διευκρινίσω ότι η Ερεσός έχει ευαίσθητους και δημιουργικούς ανθρώπους, είτε στο χωριό ζουν είτε όχι. Οι ονομαζόμενοι «παραθεριστές» είναι στην πλειονότητά τους μέλη του ιστορικού και μεγάλου Συλλόγου των Απανταχού Ερεσίων «Ο Θεόφραστος». Πρόσφατα, ο Σύλλογος ανακαίνισε το Αγροτικό Ιατρείο, επισκεύασε τη στέγη εκκλησίας, και ο αείμνηστος πρόεδρος Σταύρος Γαληνός υπήρξε ιδρυτής του «Φάρου της Ερεσού», όπου βρίσκουν τροφή και αποκούμπι οι άποροι και ηλικιωμένοι Ερεσιώτες.
Όπως όλοι οι χωριανοί, σε όλα τα χωριά, έχουμε αγάπη στις καρδιές μας και κάνουμε μεγάλη χαρά όταν σμίγουμε αναμεταξύ μας καλοκαίρι ή Πάσχα. Ο διχαστικός λόγος, απ’ όπου κι αν προέρχεται, δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό, να κλονίσει τις σχέσεις μας, την αγάπη μας για την Ερεσό και την περηφάνια μας για την παραλία της. Μια αγάπη και μια περηφάνια που κανείς δε θα παραχωρήσει στο όνομα της όποιας υποτιθέμενης ανάπτυξης.
Δυστυχώς, υπάρχει η εξής ταχτική, όταν επιχειρείται μια καταστροφική παρέμβαση, όπως η συγκεκριμένη του «πάρκου», τη βαφτίζουμε ανάπτυξη, κι επειδή είναι καταστροφική και καθόλου ανάπτυξη, φροντίζουμε να σπείρουμε τον τρόμο και να στοχοποιήσουμε κάποιους ανθρώπους («παραθεριστές», κατασκηνωτές κλπ). Προφανώς, το πάρκο δεν είναι μια παραγωγική επένδυση, άρα αποκλείεται να φέρει ανάπτυξη, ενώ το επιχείρημα ότι θα φέρει τουρίστες ακούγεται αστείο.
Οι τουρίστες έρχονται στην Ερεσό για τη μοναδική παραλία της. Φαντάζεστε έναν τουρίστα να ξεκινά για διακοπές κατακαλόκαιρα και να λέει πάω στην Ερεσό για να δω το «πάρκο»! Αν επιλεγόταν μια θέση στο επάνω χωριό, πιθανόν να ενίσχυε την κίνηση και την οικονομία του, ο τουρίστας που θα ανέβαινε να δει το «πάρκο», θα καθόταν με την ευκαιρία να πιει έναν καφέ ή να φάει. Η επιλογή της άμμου οδηγεί αναπόφευκτα σε κάποιους προφανείς συνειρμούς, και παρότι δεν ανήκει στην τοπική ιστορία, το μοναδικό θέμα του «πάρκου», στην ουσία, θα είναι ο Δούρειος Ίππος που θα αλώσει την παραλία μας.
Ένα τέτοιο έργο δεν είναι για πάνω στην άμμο, και πολύ περισσότερο, δεν είναι για μέσα στη θάλασσα, αν λάβουμε υπόψη πού φτάνει το κύμα του χειμώνα. Απ’ την άλλη, ο Δήμος δεν μπορεί να αγνοήσει την προσφυγή στο ΣτΕ. Πώς γίνεται να χτίσει στην άμμο, και πώς θα εκδώσει άδεια η πολεοδομία, πριν εκδικαστεί η υπόθεση; Αλλά και να εκδικαστεί η υπόθεση, θα περάσει κάποιος χρόνος μέχρι να πραγματοποιηθεί η επαναχάραξη. Πώς μετρήθηκε λοιπόν το οικόπεδο; Πού τοποθετήθηκε η οριογραμμή του αιγιαλού; Η προσφυγή στο ΣτΕ βάζει στο ψυγείο την προηγούμενη χάραξη. Ή μήπως όχι; Και πώς όχι!
Από όλα αυτά εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι προβληματικοί δεν είναι οι «παραθεριστές», προβληματική –σε σχέση με τη θέση του «πάρκου»– είναι η επιλογή του Δημοτικού Συμβουλίου.