Καλό ταξίδι ρε Σωτήρη...
Γράφει ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΑΚΑΣ
Δημοσίευση 17/3/2021
Α ρε μπαγάσα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η απουσία σου θα γινόταν τόσο αισθητή. Αλλά μισό λεπτό, γιατί μπορεί να πάει ο νους σας στο κακό, και να νομίσετε ότι μιλάω για κάποιο «τελευταίο», πένθιμο ταξίδι και τελευταίο «αποχαιρετισμό». Να πω πρώτα, ότι αναφέρομαι σε πραγματικό ταξίδι. Από το Ακρωτήρι της Μυτιλήνης στο «Καβακλή» του Μανταμάδου. Άρα όχι πολύ μακρινό.
Και δεύτερο, ο καλός μου φίλος «Σωτήρης», που αποχαιρέτησα, είναι …τετράποδος. Είναι ο συμπαθέστατος γαϊδουράκος του γείτονα και καλού φίλου Μιχάλη, που εδώ και χρόνια, είχε γίνει η μασκώτ της γειτονιάς μας. Δυό – τρεις φορές την ημέρα, όλη η γειτονιά στον Άγιο Αντώνη, «γέμιζε» από το γκάρισμα του «Σωτήρη». Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, ήταν κάτι σαν «ξύπνημα», πές το «προσκλητήριο» μεσημεριανό, βραδινό «σιωπητήριο»…
Κάτι που όλοι πια το περιμέναμε, και μας γέμιζε χαρά. Εγώ του απαντούσα απ’ το μπαλκόνι (κάτι σαν ….αντιγκάρισμα δηλαδή…) : «γειά σου ρε Σωτήρη!», αφού πραγματικά σκόρπιζε ένα μήνυμα αισιοδοξίας, ειδικά σ’ αυτές τις «γκρίζες» μέρες που όλοι βιώνουμε.
Γκάριζε χωρίς να φορά μάσκα αυτός και έδινε κουράγιο σε όλους μας. Ότι θα ‘ρθουν καλύτερες μέρες και θα ξανατραγουδήσουμε κι εμείς. Που έχουμε καλύτερες (λέμε τώρα) φωνές. Ο Σωτήρης λοιπόν.
Έτσι τον βάφτισε πριν πέντε – έξι χρόνια ο Μιχάλης, αφού πραγματικά τον έσωσε από βέβαιο και βασανιστικό θάνατο. Τον έβγαλε με γερανό μέσα από τον γκρεμό, σαν νεογέννητο γαϊδουράκι, όπου κάποιος αφέντης του, που δεν θα τον έλεγες και ζωόφιλο (για να το πω με λεπτότητα), εκεί τον ξεφόρτωσε για να απαλλαγεί. Είχε όμως την τύχη ο γαιδουράκος, ο γκρεμός αυτός να είναι κοντά στο κτήμα του Μιχάλη, που όχι απλά αγαπάει τα ζώα, αλλά στην κυριολεξία το κτήμα του είναι ένας πραγματικός ξενώνας κάθε λογής ζωντανού.
Κότες, κοκόρια, πάπιες, χήνες, κατσίκες, αγελάδες, μοσχαράκια, άλογο, σκυλάκια, ότι χωρά ο νους σου. Και φροντίδα με περίσσια αγάπη και μεράκι.
Και παραδίπλα ο Παναγιώτης, με μια πραγματική φάρμα ζώων κι αυτός, ένα ζωολογικό κήπο, που είναι πραγματική απόλαυση να την επισκέπτεσαι και να παρατηρείς από σπάνια παγώνια, μέχρι ελάφια. Ναι, έχουμε τέτοιες ομορφιές στον τόπο μας, που κι εγώ δεν ξέρω γιατί, δεν τις έχουμε δώσει τη σημασία που αξίζουν.
Προχθές λοιπόν, μου τηλεφώνησε ο Μιχάλης για να μου πει : «Καλημέρα Αποστόλη, και καλή σαρακοστή, αλλά ξέρεις, θα σε στεναχωρήσω λίγο. Αν θέλεις, και είμαι σίγουρος πως θέλεις, έλα να αποχαιρετήσεις τον Σωτήρη». Σφίχτηκα στην αρχή, γιατί νόμιζα ότι …πάει ο Σωτήρης.
Τον «χάσαμε». Αμέσως, όμως, κι επειδή κατάλαβε το σφίξιμό μου, με καθησύχασε, ότι «μια χαρά είναι ο Σωτήρης, απλώς τον δώρισα σε έναν φίλο απ’ τον Μανταμάδο, που φτιάχνει μια φάρμα ζώων στο Καβακλή, που θα είναι και επισκέψιμη για τον κόσμο, και έκρινα ότι είναι καλύτερα εκεί για τον Σωτήρη.
Θα είναι η μασκώτ της φάρμας και το μέσον περιήγησης για τους επισκέπτες. Δηλαδή στα ντουζένια του και πρώτη φίρμα ο Σωτήρης. Και του αξίζει χίλιες φορές. Αλλά επειδή ξέρω την αγάπη σου για τον Σωτήρη και την «φιλία» σας, είπα να σε ειδοποιήσω για να τον αποχαιρετήσεις». Φιλία, λέει… Όλα τα καλοκαίρια, που έβγαζα πρωί- πρωί τον «Φοίβο» για βόλτα (σκύλος αυτός), τον πήγαινα απ’ το κτήμα που έβοσκε ο «Σωτήρης».
Και πάντα είχα μαζί μου (τα καλοκαίρια), μια σακούλα με καρπουζόφλουδες. Κομμένες μάλιστα σε μπουκιές (γαϊδουρινές…). Ήταν το καθημερινό δώρο μου στον «Σωτήρη», που το περίμενε, και κάθε φορά που με έβλεπε, έριχνε και ένα μεγαλοπρεπές γκάρισμα, που το χαιρόμουνα, στη κυριολεξία.
Ήταν για το ευχάριστο ξεκίνημα της κάθε μέρας. Να φεύγουν οι έγνοιες. Μάλιστα κάθε της «Μεταμόρφωσης Σωτήρος» (6 Αυγούστου), ο «Σωτήρης» μας, είχε την τιμητική του, με ιδιαίτερες λιχουδιές, έτσι, για τη «γιορτή» του! Και μη νομίζετε ότι ζώα δεν αναγνωρίζουν τους φιλικούς σ’ αυτά ανθρώπους. Και δεν τους αποθηκεύουν στο δικό τους σκληρό δίσκο.
Και στην προκείμενη περίπτωση, η κεφάλα του «Σωτήρη»- ως σκληρός δίσκος- διέθετε και μεγάλη χωρητικότητα Πολλές φορές, μάλιστα, (ανα)γνωρίζουν πολύ καλύτερα από τον άνθρωπο. Σκύλους, άλογα, γαϊδούρια, δύσκολα θα βρεις ναμκιόρηδες, αχάριστους δηλαδή…
« Βάζω παπούτσια κι έρχομαι» του απαντάω. Μαζί και η φωτογραφική μηχανή, για το απαραίτητο ενθύμιο. Τον βρήκα λοιπόν έτοιμο, περιποιημένο, καλοταϊσμένο και με το καπίστρι του τον «Σωτήρη». Έτοιμο για το δικό του ταξίδι και την …προαγωγή του! Ξεναγός στη φάρμα ζώων!. Στο «Καβακλή» του επίσης καλού φίλου Φωτή. Αφού τον φωτογράφησα μαζί με τον μέχρι σήμερα «κύρη» του (και σωτήρα του) Μιχάλη, πήγα κοντά του να τον αποχαιρετήσω κι εγώ. Τον έπιασα από το καπίστρι και τον χάιδεψα στο μέτωπο.
Και τότε, μείναμε όλοι με ανοιχτό το στόμα. Σήκωσε προς τα πάνω την κεφάλα του και ρίχνει ένα μακρόσυρτο γκάρισμα, που ακούστηκε σ’ όλο το Ακρωτήρι!! Μαζί και τα γέλια μας. Τέτοιον αποχαιρετισμό δεν μπορούσε κανένας μας να φανταστεί. Λες και τα κατάλαβε όλα ο μπαγάσας.
Ευτυχώς ο Μιχάλης, μας αποθανάτισε, φωτογραφικά, και θα το έχω σαν ένα από τα καλύτερα ενθύμια. Κρίμα που δεν το πήρε σε βίντεο για να έχουμε και το ηχητικό «αφιέρωμα» του Σωτήρη, αλλά μετά από αυτό, υποσχεθήκαμε όλοι μας, ότι θα είμαστε οι πρώτοι επισκέπτες στην καινούργια φάρμα ζώων, όπου θα «δεσπόζει» με την παρουσία του ο Σωτήρης.
Και είμαστε βέβαιοι, ότι θα ξανακούσουμε εκεί το υπέροχο γκάρισμά του, ως καλωσόρισμα. Γιατί είπαμε, ότι τα ζώα δεν είναι αχάριστα! Καλό σου ταξίδι, λοιπόν, ρε μπαγάσα «Σωτήρη», κι εσύ Μιχάλη να είσαι καλά. Και είμαι σίγουρος, ότι σύντομα, όλο και θα φέρεις κάποιον αντικαταστάτη.
ΥΓ: Και επειδή ο «Σωτήρης» είναι συνειδητοποιημένος πολίτης, να δεις που εκεί που θα πάει, στο «Καβακλή» - «Καράβα» (σας λέει κάτι το τοπωνύμιο;), τον βλέπω να πρωτοστατεί με τα ανάλογα γκαρίσματα, όταν θα ξαναπάνε εκεί οι μπουλντόζες για την κατασκευή του νέου ΚΥΤ (στο όμορο κτήμα «Βάστρια»). Κράτα γερά Σωτήρη, γιατί το γινάτι κάποιων είναι κάτι παραπάνω από γαιδουρινό ! Τα ξαναλέμε λοιπόν!