Τα φτερά της μάνας!
Γράφει ο ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΚΑΛΑΡΓΑΛΗΣ*
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 6/6/2024

Τι ήταν τούτο, τι όμορφη εικόνα! Στο ολόγιομο Δημοτικό θέατρο Μυτιλήνης οι πολίτες υποδέχτηκαν την κ. Καρυστιανού, τη Μάνα και τον κ. Ασλανίδη. Άλλοι τόσοι ήταν έξω, στα σκαλιά και στον γύρω χώρο. Όρθιοι οι πολίτες, με σεβασμό, χειροκροτούσαν, έδειξαν την υποστήριξη στην προσπάθεια και στον αγώνα που κάνει αυτή η γυναίκα και τα μέλη του “Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών”.
Τι κάνει ο Σύλλογος, η πρόεδρος και τα άλλα μέλη, αγωνίζονται προσπαθούν να βρουν δικαίωση για τους νεκρούς συγγενείς τους και να αλληλοϋποστηριχτούν στον τεράστιο και δύσκολο αγώνα που κάνουν. Πρέπει να σκεφτόμαστε ότι απέναντί τους έχουν το πλέον βαθύ και κομματικό κράτος, τη διαφθορά προσώπων, δημόσιων λειτουργών, ακόμα και των ανώτατων· όπως την αδιαφορία του ίδιου του πρωθυπουργού και τη σιωπή της κ. Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Πολύ ωραία η φράση “θέλουμε να αποδοθεί δικαιοσύνη”, και το συμπλήρωμά της “κατανοούμε τον πόνο σας”, αλλά τα βήματα που έχουν γίνει από την πολιτεία και τους φορείς της για να βρεθούν ποιοι σκότωσαν τα παιδιά είναι ελάχιστα, δεν οδήγησαν πουθενά.
Η εκδήλωση διοργανώθηκε από το Εργαστήριο Συλλογικών Δράσεων και Κοινωνικών Κινημάτων (LaCASMo) του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Προλογίζοντας ο καθηγητής Μιχάλης Ψημίτης εξήγησε, με απλό λόγο, τι σημαίνουν οι έννοιες “Κοινωνικό κίνημα” και τι είναι το “ηθικό κίνημα”. Κι ότι αυτό που απουσιάζει από την κυβέρνηση και κυρίως από τους άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενους στο έγκλημα των Τεμπών είναι η καταισχύνη κι η ελάχιστη ντροπή. Γιατί δεν έχουν ίχνος συναίσθησης της ενοχής.
Με την ίδια απουσία ντροπής και συναίσθησης εκστομίζουν, κάποιοι άλλοι, ότι γίνεται πολιτική και κομματική εκμετάλλευση του γεγονότος, εργαλειοποιείται το τραγικό συμβάν, έχουν προσωπικές κομματικές βλέψεις. Ω! Τι να πεις, ότι αυτό είναι ύβρη, αλλά ποιος απ' αυτούς κοκκινίζει; Σκέφτομαι, με κλειστά μάτια, ότι τα παιδιά μου όπως κι άλλα παιδιά για χρόνια έπαιρναν το βραδινό, φονικό δρομολόγιο του τρένου για τις μετακινήσεις τους. Από σύμπτωση δεν ήταν σ' αυτό, από συγκυρία ήταν αυτοί οι 57 νεκροί. Για αυτό οργιζόμαστε, για αυτό πρέπει να ενώσουμε τις φωνές μας, να υποστηρίξουμε τα μέλη του συλλόγου.
Να γίνουμε όλοι πατεράδες και μανάδες και να μπούμε κάτω απ' τα φτερά της Μάνας που αντέχει κι αγωνίζεται. Κι ως άλλοι Μπρεχτ να φωνάξουμε ̈κουράγιο μάνα” και να συμπληρώσουμε “δεν είσαι μόνη σου, δεν θα σε αφήσουμε να είσαι μόνη”.
*Ο Αριστείδης Καλάργαλης είναι συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας