Η γυναικοκτονία της 28χρονης Κυριακής έξω από το αστυνομικό τμήμα των Αγ. Αναργύρων, ακόμα μια από τις τόσο πολλές τα τελευταία χρόνια, πυροδότησε ξανά πλήθος συζητήσεων και τοποθετήσεων, όπως γίνεται πάντα, μέχρι η δημοσιότητα να στραφεί κάπου αλλού και το θέμα να ξεχαστεί ως το επόμενο περιστατικό.

Αυτή τη φορά η ιδιαιτερότητα που εξόργισε πολλούς και φούντωσε τις τοποθετήσεις ήταν τόσο ό χώρος τέλεσης του εγκλήματος – έξω από αστυνομικό τμήμα- υποθετικά μια από τις πιο ασφαλείς περιοχές για να βρίσκεται κάποιος πολίτης που κινδυνεύει, όσο και οι συμπεριφορές των αστυνομικών οργάνων που όχι μόνο δεν βοήθησαν αλλά ούτε και απέτρεψαν, να μην πω πως αδιαφόρησαν για το επερχόμενο συμβάν.

Όπως ακριβώς και στο δυστύχημα στα Τέμπη η αντίδραση της επίσημης Πολιτείας σχετικά με τις ευθύνες των χαμηλόβαθμων αστυνομικών που είχαν εμπλοκή ήταν άμεση και σπασμωδική. Έξι απομακρύνθηκαν από τα καθήκοντά τους, εν είδη σταθμάρχη, και διατάχθηκε ΕΔΕ που όλοι γνωρίζουμε τόσο την ταχύτητα διεξαγωγής της όσο και την αποτελεσματικότητά της παραδοσιακά στο Δημόσιο.

Ωστόσο, όπως συνήθως συμβαίνει κανείς δεν βρέθηκε και σε κανένα επίπεδο της ιεραρχίας τόσο της Ελληνικής Αστυνομίας όσο και της πολιτικής ιεραρχίας του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη να ζητήσει συγνώμη και να αναλάβει ευθύνες για τις διαχρονικές παθογένειες που ταλανίζουν την Ελληνική Αστυνομία, δυσχεραίνουν το έργο της και καθιστούν συχνά αδύνατη την παροχή προστασίας και ασφάλειας στους απλούς πολίτες.

Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη που ενώ διαθέτουμε τους περισσότερους αστυνομικούς στα χαρτιά ανά 100000 κατοίκους στην Ευρώπη, στην πραγματικότητα τα Αστυνομικά Τμήματα είναι στο σύνολό τους υποστελεχωμένα; Ο λόγος είναι πως χιλιάδες αστυνομικοί είναι αποσπασμένοι στη φύλαξη πολιτικών προσώπων είτε εν ενεργεία είτε πρώην, σε μεγαλοδημοσιογράφους, παρουσιαστές, και γενικότερα διάσημους που απολαμβάνουν ασφάλεια με τις εισφορές όλων και στις πλάτες των απλών πολιτών.

Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη που οι Μονάδες Καταστολής είναι ασφυκτικά επανδρωμένες και ετοιμοπόλεμες προκειμένου να «προστατεύουν» κρατικά κτίρια, κρατικές συγκεντρώσεις, να συλλαμβάνουν όσους σηκώνουν Παλαιστινιακές σημαίες ή να «παίζουν» ξύλο με διαμαρτυρόμενους ή απεργούς αλλά να μην έχουν διαθέσιμο περιπολικό για να συνοδεύσει μια γυναίκα που κινδυνεύει από το θύτη της; Χαρακτηριστική εικόνα που αποδεικνύει τα παραπάνω είναι πως την επόμενη της γυναικοκτονίας όταν διαμαρτυρόμενοι πολίτες έκαναν συγκέντρωση έξω από το Αστυνομικό Τμήμα των Αγ. Αναργύρων, οι αστυνομικοί εκεί ήταν δεκάδες και τα περιπολικά μπόλικα προκειμένου να διασφαλίσουν την τάξη. Την ώρα όμως του φονικού τα παριστάμενα όργανα μετριόνταν στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη που συνεχίζουμε να είμαστε τριτοκοσμικοί και απολίτιστοι στην αντιμετώπιση τέτοιων περιστατικών, συνεχώς αυξανόμενων; Στις πολιτισμένες χώρες δεν απαιτείται η καταγγελία του θύματος στο αστυνομικό τμήμα και η υποβολή μήνυσης αλλά αρκεί ένα τηλέφωνο για να σπεύσει περιπολικό στο σπίτι του. Εκεί οι αστυνομικοί onlineενημερώνονται σε ποια δομή φιλοξενίας υπάρχουν διαθέσιμα κρεβάτια και μεταφέρουν εκεί την καταγγέλλουσα έως ότου ανευρεθεί ο θύτης. Τόσο δύσκολο είναι να γίνει και αυτό στη χώρα που τα τελευταία χρόνια καμαρώνει για την πρόοδο της στις διαδικτυακές εφαρμογές της φορολογίας και τα gov.gr;

Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη που η κυβέρνηση αρνείται να αναγνωρίσει την γυναικοκτονία ως ξεχωριστή μορφή εγκλήματος αλλά επιμένει να την συμπεριλαμβάνει στις ανθρωποκτονίες, με το σαθρό επιχείρημα – δηλώσεις Βορίδη -πως η ποινή είναι η ανώτατη, δηλαδή τα ισόβια; Όμως το θέμα δεν είναι μόνο η ποινή μια και η ιδιαιτερότητα του εγκλήματος και η μη αναγνώρισή του δυσχεραίνουν τη νομοθέτηση όλων εκείνων των μέτρων που θα βοηθήσουν την Αστυνομία τη Δικαιοσύνη και τις Αρχές να αντιμετωπίσουν τα περιστατικά πριν το έγκλημα και να προστατέψουν τα θύματα.

Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη που αν μια γυναίκα υποβάλλει μήνυση στο θύτη της ταλαιπωρείται για χρόνια έως να τελεσιδικήσει η απόφαση ματώνει οικονομικά και συνήθως δεν έχει ευτυχή κατάληξη μια και το 90% των θυτών απαλλάσσονται ή χαϊδεύονται από τη Δικαιοσύνη; Πόσο δύσκολο είναι να θεσπιστούν Οικογενειακά Δικαστήρια με Δικαστές ανάλογης εκπαίδευσης και παιδείας που να αναλαμβάνουν και να διεκπεραιώνουν αυτές τις υποθέσεις με ταχύτητα και πραγματική απονομή δικαιοσύνης; Η Κυριακή δεν υπέβαλλε μήνυση στον δολοφόνο της ακριβώς για να αποφύγει όλη αυτή την ταλαιπωρία που γνώριζε πως θα υποστεί και όχι γιατί τον λυπήθηκε.

Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για την ελλιπή εκπαίδευση των Αστυνομικών οργάνων και των Δικαστικών λειτουργών στην αντιμετώπιση περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας; Να σημειωθεί πως από τους 6 αστυνομικούς που απομακρύνθηκαν οι μισοί είναι γυναίκες επομένως δεν πρόκειται μονάχα για μισογύνηδες ή φαλλοκράτες αλλά για ανεκπαίδευτους επαγγελματίες.

Ποιος τέλος θα αναλάβει την ευθύνη για τον τρόπο διαχείρισης από τα ΜΜΕ που στην πλειονότητα τους απλά απολαμβάνουν την τηλεθέαση των περιστατικών και πολλές φορές σκυλεύουν τα θύματα; Αναφέρομαι στους δημοσιογράφους εκείνους που επιτρέπουν δηλώσεις «τύπου Σφακιανάκη» πως ο θύτης θα έκανε το έγκλημα και ας είχε εκατό αστυνομικούς και πως «έφταιγε» που το θύμα στα socialτου έλεγε την αλήθεια πως είναι ευτυχισμένη και γαλήνια.

Όσο κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη στα παραπάνω και πολλά άλλα ερωτήματα, ο θάνατος της Κυριακής θα παραμένει ένας από τους πολλούς και οι πραγματικά υπεύθυνοι με τις γραβάτες θα δίνουν συνεντεύξεις δήθεν έκπληκτοι αποτροπιασμένοι και αγανακτισμένοι.

Και για να κλείσω, όσο αφορά το ίδιο αυτό το φαινόμενο που στη χώρα μας πλέον βάση ερευνών τείνει να γίνει μάστιγα, με τη μεγαλύτερη στατιστικά αύξηση από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες τα τελευταία χρόνια, τι ακόμα πρέπει να συμβεί για να αναρωτηθούμε πραγματικά τι φταίει ώστε «άντρες» ή ανδρείκελα να καταφεύγουν στη βία απέναντι σε γυναίκες με τέτοια αυξανόμενη ένταση;

Ως άντρας, λευκός και μεσήλικας όπως λέει και μια αγαπημένη μου μαχήτρια, είμαι ο πλέον ακατάλληλος τόσο να αναλύσω το φαινόμενο όσο και να υποδείξω λύσεις. Δυσκολεύομαι συχνά να συμπεριλάβω στο γραπτό μου λόγο όρους συμπερίληψης και σε πολλά παραμένω «παραδοσιακός». Όμως ακριβώς με αυτά τα χαρακτηριστικά μπορώ με βεβαιότητα να πω πως όσοι «άντρες» καταλήγουν στη βία απέναντι σε γυναίκες που υστερούν απέναντι τους μονάχα σε σωματική ρώμη και υπερτερούν σε όλα τα άλλα, ενσυναίσθηση, παιδεία και ικανότητες, παύουν να είναι «άντρες» με την παλιά έννοια του όρου που εγώ αντιλαμβάνομαι. Σαν είμασταν μικρά παιδιά, τη δεκαετία του 70 που δεν την ωραιοποιώ, οι πατεράδες μας έλεγαν πως ποτέ ένας πραγματικός άντρας δεν χτυπά μια γυναίκα.

Πλέον σήμερα πέρα από το κοινωνικό Κράτος που έχει απλά εκλείψει, εξαφανίζονται και οι πραγματικοί άντρες ενώ πληθαίνουν τα ανδρείκελα, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό βίο. Αυτό δεν είναι μονάχα θλιβερή διαπίστωση αλλά μια επώδυνη αλήθεια και όσο κλείνουμε τα μάτια στην αλήθεια αυτή θα μας τιμωρεί με νέες Κυριακές και συνεχόμενα θύματα της κατάντιας μας.