Η Μελίνα της Μυτιλήνης
Ένα χρέος της πόλης στη μεγάλη Ελληνίδα που δεν υλοποιήθηκε ποτέ μπορεί να εξοφληθεί από τη δημοτική αρχή του Παναγιώτη Χριστόφα
Γράφει ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ Δημοσίευση 6/3/2024

Είχα την τύχη να τη γνωρίσω από κοντά. Άνοιξη τέτοιες μέρες του 1992 ήταν, στο σπίτι του Νίκου Σηφουνάκη στην Αγία Μαρίνα. Είχε έρθει στο νησί καλεσμένη του Δήμου Μυτιλήνης με Δήμαρχο άλλον έναν αξέχαστο άνθρωπο, το Νότη Παναγιώτου. Ομιλήτρια σε εκδήλωση για την ημέρα της γυναίκας.
Ήταν ήδη πολύ άρρωστη... ο καρκίνος των πνευμόνων της έτρωγε τα σωθικά αλλά τα πακέτα του άφιλτρου «Άσσος» πήγαιναν και ερχόταν... Καθόταν καπνίζοντας στο γραφειάκι στο ισόγειο του σπιτιού του Σηφουνάκη κι άναβε το ένα τσιγάρο με την κάφτρα του προηγούμενου. «Εγώ, νομίζει κανείς σας πως φοβάμαι να πεθάνω;» ρώτησε την παρέα. Ποιος τολμούσε να της απαντήσει;
Σήκωσα τη μηχανή να τη φωτογραφίσω. «Μικρέ, μου είπε. Μην τολμήσεις. Είμαι άβαφτη ρε... Άβαφτες να φωτογραφίζεις μόνο τις γυναίκες της ζωής σου. Αυτές μπορεί και να το θέλουν γιατί τι άλλο να περιμένουν πια».
Οι άλλοι γέλασαν, εγώ έκανα πως γέλασα, τα 30 μου χρόνια είχα δεν είχα κλείσει... Ντράπηκα κιόλας... Πρέπει να κοκκίνησα.
Ακολούθησε η επίσκεψη της σε αυτό που σήμερα λέμε «νέο αρχαιολογικό μουσείο Μυτιλήνης» που είχε θεμελιωθεί επί Υπουργίας της. Ένα «καρά γιαπί» ήταν, παρατημένο «στα τούβλα».
Η ανέγερση του δεν ήταν προτεραιότητα της τότε Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Πρωθυπουργός ήταν ο Μητσοτάκης (πατήρ) και το έργο είχε εγκαταλειφτεί από τις πρώτες μέρες της θητείας του. Και δεν ήταν το μόνο παρατημένο έργο. Το Μουσείο του Σιγρίου είχε εγκαταλειφτεί επίσης. Είχαν όλα αυτά συνδεθεί με το όνομα του νέου τότε πολιτικού άνδρα της Μυτιλήνης του Νίκου Σηφουνάκη και δια αυτού με το ΠΑΣΟΚ. Οπότε μετετράπη σε ένα ωραίο αποχωρητήριο επί χρόνια πολλά. Μη βλέπετε που μετά τα εγκαίνια του, όταν και οι πάντες έσπευσαν διαγκωνιζόμενοι να διεκδικήσουν μερίδιο δόξας για τη σημαντική αυτή υποδομή του τόπου, επί Κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή, 2004 ήταν, βάλαν και μια μαρμάρινη ταμπέλα ντροπή για την ιστορία του τόπου που λέει ότι το Μουσείο «ιδρύθηκε» επί Υπουργίας Πολιτισμού Δημήτρη Νιάνια! Τι πάει να πει ιδρύθηκε το Μουσείο που επί θητείας Νιάνια το 1980 στεγαζόταν σε ένα ρημαγμένο αρχοντόσπιτο μαζί με τον Έφορο αρχαιοτήτων ενώ οι αρχαιότητες ήταν πεταμένες σε ένα λαμαρινένιο παράπηγμα;
Επιστρέφω στη Μελίνα και την επίσκεψη της στο μουσείο – γιαπί!
Έκατσε η Μελίνα σε ένα περβάζι αφού είχε ξεναγηθεί στο χώρο, άναψε τσιγάρο και είπε του Σηφουνάκη. «Νίκο μόλις ξαναβγούμε, το Μουσείο να το τελειώσουμε».
Στράφηκε προς τα μένα και με την αξέχαστη ιδιαίτερη της φωνή μου είπε: «Μικρέ τώρα μπορείς να με φωτογραφήσεις». Και έβαλε το αναμμένο τσιγάρο στο στόμα τραβώντας στα ήδη χαλασμένα της πνευμονία μια γερή τζούρα.
Έτσι κι έγινε. Εγώ τη φωτογράφισα κι ένα χρόνο μετά η Μελίνα έγινε υπουργός Πολιτισμού. Το έργο ξαναξεκίνησε από την πρώτη μέρα της θητείας της. Και μετά το θάνατο της ο Νίκος Σηφουνάκης το ολοκλήρωσε. Έγινε και Υφυπουργός Πολιτισμού με Υπουργό το Θάνο Μικρούτσικο. Ο Σηφουνάκης το εγκαινίασε κιόλας. Αναρωτιέμαι όμως, ποιοι άνθρωποι καθόταν κάποτε στην καρέκλα που σήμερα κάθεται η Λίνα Μενδώνη ε;
Δήμαρχος Μυτιλήνης στις 6 Μαρτίου του 1994, σαν σήμερα πριν 30 χρόνια, όταν πέθανε η Μελίνα Μερκούρη ήταν ο Θόδωρος Χοχλάκας. Σε συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου μπήκε το θέμα της ονοματοδοσίας μέρους της οδού Σκρα, από τη συμβολή της με την 8ης Νοεμβρίου μέχρι το τέρμα της κάτω από τη Λέσχη Αξιωματικών σε οδό Μελίνας Μερκούρη. Ένας από τους δρόμους πάει να πει τούτο που περιβάλει το Μουσείο έργο της Μελίνας.
Ετούτη η απόφαση δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Αποτελεί χρέος της πόλης 30 χρόνια τώρα.
Αποτελεί χρέος της σημερινής δημοτικής αρχής με Δήμαρχο τον Παναγιώτη Χριστόφα, να κάνει πράξη την απόφαση εκείνη του 1994. Και χρέος της Πολιτείας στο νέο αρχαιολογικό μουσείο είναι να αναρτηθεί η φωτογραφία της δημιουργού του. Της Μελίνας Μερκούρη, της τελευταίας Ελληνίδας Θεάς!
Υ.Γ Για τη μαρμάρινη επιγραφή που αναφέρεται στο Δημήτρη Νιάνια δε λέω τίποτα. Αφήστε την. Αρχαιολογικό μουσείο είναι. Ένα έκθεμα πολιτικής μικρότητας χρειάζεται...