Τα κοριτσίστικα τετράδια, το μόνο που θυμάμαι...
Με αφορμή άλλο ένα πολύνεκρο ναυάγιο στις θάλασσες μας, μνήμη ναυαγίου 28ης Οκτωβρίου 2015, έξω από την Εφταλού
Γράφει ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ Δημοσίευση 15/6/2023
Εκείνο το πρωί της 29ης Οκτωβρίου το 2015, την επομένη μέρα του μεγάλου ναυαγίου με άγνωστο ακόμα αριθμό νεκρών έξω από την Εφταλού, εκεί στην παραλία της Πέτρας κι η θάλασσα που τραγούδησε ο Ελύτης ξέβρασε κύματα, σπασμένα ξύλα, φύκια και κορμιά… Αδυνατούσες να καταλάβεις πώς ετούτοι οι σωροί πάνω στην άμμο, οι σκεπασμένοι με ένα σεντόνι, μια σκισμένη τέντα, ένα κομμάτι πανί που κανείς δε ξέρει πού βρέθηκε, ήταν άνθρωποι. Ανθρώπινοι σοροί, άνθρωποι που μέχρι χτες ονειρευόταν, σχεδίαζαν, ζούσαν.
Περπατούσες στην ακτή. Οργωμένη από αλέτρια, ανθρώπινα τεντωμένα στο πουθενά μέλη… Από την ακροθαλασσιά στο αγροτικό, στο αυτοκίνητο που μεταφέρει τους νεκρούς της τραγωδίας. «Ποιας απ’ όλες; Πόσες τραγωδίες ζει ο άνθρωπος στη ζωή του; Πόσες αντέχει;» σκεφτόσουν.
«Κι αν η τραγωδία με τους πέντε νεκρούς είναι τέτοια, τι είναι η άλλη με τους 10 κι η άλλη με τους 20 κι η άλλη με τους 30;» απόσωνες στο νου σου. «Ετούτη με άγνωστο αριθμό νεκρών τι είναι;»...
Περπατούσες στην ακτή. Το κύμα είχε βγάλει κάτι χρωματιστά χαρτιά… Πλησίασες. Ακουμπισμένα θαρρείς στο περβάζι του δρόμου, σε περίμεναν εσένα, επίτηδες βαλμένα εκεί. Στεγνώναν στον ήλιο και στο βοριά του Αιγαίου. Χαρτιά, τετράδια, κολυβογράμματα και αυτοκόλλητα, ένα συνηθισμένο κοριτσίστικο τετράδιο πνιγμένο στα ροζ και δυο σχολικά τετράδια από τη μια κι από την άλλη, μαζί στο ταξίδι γιατί η ζωή συνεχίζεται μετά τον πόλεμο. «Συνεχίζεται; Ποια ζωή; Μετά από ποιον από όλους τους πολέμους;» σκέφτηκες.
Στην ακτή κουβαλούσαν τα πτώματα, το κύμα έβγαζε κι άλλα, το ένα μετά το άλλο, σφαχτάρια θυσία σε ένα Μολώχ που δεν ξέρεις ακόμα πότε χορταίνει…
Τα ροζ ξεβαμμένα από τη θάλασσα τετράδια εκεί μπροστά σου, «η ζωή δε συνεχίζεται αλλά μπορεί να αλλάξει» είπες.
Έφυγες. Να τα αφήσεις εκεί αποφάσισες. Μνημείο του νου σου παντοτινό.
Από εκείνη τη μέρα, και κάθε φορά που ακούς, σου λένε, βλέπεις πτώματα ανθρώπων που χάθηκαν στο πέρασμα στη «Γη της Επαγγελίας» εσύ μνημονεύεις εκείνο το δικό σου, κατάδικο σου μνημείο με τα κοριτσίστικα τετράδια που έβγαλε το κύμα εκείνο το πρωινό της 29ης Οκτωβρίου 2015. Μνημείο άμυνας του νου και της καρδιάς στη φρίκη που βαφτίστηκε κανονικότητα.
