«Είδα το παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα νέο..»
Γράφει ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΝΤΖΟΥΡΑΝΗΣ
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 26/3/2019
Αναρωτιέμαι ξανά και ξανά.
Τι διάβολο, είναι πλάσμα της φαντασίας μου;
Η ιδεοληψία μου φταίει, ή με ξεπέρασε τόσο, η εποχή μου;
Μιλώ γι’ αυτά που βλέπω να γίνονται γύρω μου, για μια νέα κοινωνική πραγματικότητα που προσπαθούν να μας πλασάρουν.
Το βλέπω, το ζω,
Νοιώθω πως ύπουλα, αλλά σταθερά και με σχέδιο, μας φιλοτεχνούν ένα άλλο κοινωνικό πρότυπο.
Δεν είναι αυτό που λέμε, «η ζωή προχωρά», τα πράγματα αλλάζουν, δεν πρόκειται για τη φυσιολογική και αναγκαία κοινωνική εξέλιξη.
Θα έλεγα πως πρόκειται για ένα «νέο μοντέλο» κοινωνίας, που όμως μυρίζει από μακριά, Μεσαίωνα.
Ένα μοντέλο που σταδιακά, γίνεται κοινωνικά αποδεκτό από μια κοινωνία φοβισμένη και αμήχανη, οργισμένη και αδύναμη.
Η μισή σχεδόν κοινωνία, μαθαίνει να ζει κάτω από το όριο φτώχειας, οι νέοι να βολεύονται με 400 ευρώ για δουλειά- δουλεία από το πρωί μέχρι το βράδυ, οι συνταξιούχοι δεν είναι παππούδες και γιαγιάδες, αλλά το «κρίσιμο εισόδημα» των παιδιών τους, ο μήνας δε βγαίνει και όλο τούτο το τραγικό «σκηνικό», πάει να γίνει κατάσταση δύσκολη, αλλά αποδεκτή.
-Ζήσαμε και χειρότερα, υγεία πάνω απ’ όλα.
Η επικοινωνία, η παρέα, το φλερτ, η ανθρώπινη επαφή, οι παρέες του καφενέ, τα πάρτι, έγιναν SMS και Face book και η ανθρώπινη χειραψία, το ζωντανό αγκάλιασμα, τα συλλυπητήρια και τα συχαρίκια, έγιναν like και καρδούλες και χα χα χα.
-Έτσι είναι η εποχή μας πια.
Πάνε να μας διαμορφώσουν και «νέα» κριτήρια επιλογής των «εκπροσώπων» μας, εκφυλίζοντας ακόμα παραπέρα τις εκλογές, αυτή την παρωδία της «υπέρτατης δημοκρατικής» διαδικασίας
Ποιους μας προτείνουν, πως μας διαλέγουν τους «άρχοντες», τους υπεύθυνους που θα διαχειριστούν τα «κοινά», τις ζωές μας;
Οι «δικοί μας άνθρωποι», αυτοί που ξέρουν τα βάσανα και τα προβλήματα μας, αυτοί που ήταν δίπλα μας στους αγώνες μας, όλο και εξαφανίζονται από τα ψηφοδέλτια των… μονομάχων.
Τώρα κατάλληλοι για «εκπρόσωποι» του Έθνους, γίνονται πια οι «επώνυμοι» και οι celebrities του συστήματος.
Τραγουδιστές με μεγάλα fun club, ηθοποιοί με χιλιάδες followers, παίκτες με οπαδούς, «περσόνες» με κόσμο πίσω τους.
Ανάξιοι «αχθοφόροι» σπουδαίας ιστορίας και σεβαστών ονομάτων, αμφίβολης ποιότητας επίγονοι άξιων προγόνων, μισθώνονται σε τούτον τον… αγώνα.
-Το «όνομα» μόνο θέλουμε. Μας αρκεί το όνομα.
Για μια μέρα, μόνο
Τη μέρα της κάλπης.
Ψηφαλάκια να είναι και απ’ όποιον νάναι.
Η ολιγαρκής αφθονία του τυχοδιωκτισμού.
Γιατί το τελικο΄ζητούμενο, είναι ποιος κατέχει το «γκουβέρνο».
Όσο πιο πίσω, όσο πιο δεξιά, τόσο πιο καλά γι’ αυτούς που πάνε να γίνουν οι ιδιοκτήτες της ζωής μας.
Επιχειρούν να μας αλλάξουν βασικούς «κώδικες».
Η μπέσα, η δημόσια δέσμευση, ο «λόγος, η πολιτική δήλωση, δεν είναι ανάγκη, σώνει και καλά να ισχύουν.
Είναι «ευέλικτες διατυπώσεις»!
Τα λόγια, δεν είναι ανάγκη να αντιστοιχούν σε πράξεις.
Ορκίζεσαι πως το ΝΑΤΟ είναι «παράγοντας ειρήνης», διατρανώνεις πως μοιράζεσαι «κοινές αξίες» με τον Τράμπ», αγκαλιάζεις τον Νετανιάχου, όμως είσαι και αδερφός με το Μοράλες, φωτογραφίζεσαι και με τη παλαιστινιακή μαντήλα, πας και σε μια πορεία στην πρεσβεία των ΗΠΑ μ’ ένα σφυροδρέπανο.
Όπου κάτσει..
Υπογράφεις μνημόνια, παραδίνεις τη χώρα για 40 χρόνια στις «αγορές», όμως χωρίς τσίπα και διαλαλείς:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει τη συνέχεια του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.»
Στον καινούργιο κόσμο που σας ετοιμάζουμε, οι κυβερνήσεις δε στηρίζονται ούτε στο Λαό, ούτε στα λαϊκά κινήματα, ούτε σε όποιους ψήφισες.
Στηρίζονται στις επιδέξιες κινήσεις των «μεταγραφών», στην ικανότητα εξαγοράς προθύμων.
Δε χρειάζεται να σε στηρίζει ο Λαός.
Ένας βουλευτής αρκεί.
Είτε με εξαγορά, είτε με.. ειδικό Νόμο.
Ένας «καινούργιος» κόσμος, του πότε «Εμείς», πότε «Αυτοί» και ποτέ «Εσείς»
Γιατί η νέα κοινωνία που φτιάχνουμε δεν έχει Τάξεις και ιδεολογίες και ταξικά συμφέροντα και διαχωριστικές.
Πάνε αυτά, αυτά είναι ξεπερασμένα, αναχρονιστικά, στερεότυπα και παρωχημένα.
Η νέα πραγματικότητα τώρα, είναι άλλη:
Ποιος θα αποδειχθεί πιο ικανός να διαχειρισθεί το νέο Μεσαίωνα που σας ετοιμάζουμε
«Εμείς», ή «Αυτοί»;
Κι’ αν είμαστε το ίδιο, αυτό δε σας αφορά.
Αφορά εμάς.
«Είδα το παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα νέο.
Σερνόταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρομούσε νέες μυρωδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε πριν ξαναμυρίσει.»
ΜΠΡΕΧΤ