Περπατούσα αργά το απόγευμα στο Πάρκο της πόλης μας, επιστρέφοντας από τη βιβλιοθήκη. Είχε πέσει σκοτεινιά, αν και ήταν μόλις έξι. Η χειμωνιάτικη ώρα μάς μπερδεύει, για άλλη μια φορά. Μια ψιθυριστή φωνή με έβγαλε από τους συλλογισμούς μου.

«Ε! Χρονογράφε, στάσου δυο λεπτά, να μιλήσουμε». Ξαφνιάστηκα, από πού ερχόταν η φωνή, γύρω μου δεν υπήρχε ψυχή. Γυρίζω περιμετρικά το κεφάλι μου, σαν ραντάρ, δεν εντοπίζω κάποιον. Ποιος ήταν αυτός που με προσφωνούσε έτσι.

Η φωνή ξανακούστηκε, συριστική, με μηχανικό ήχο. Και πρόσθεσε: “ναι εγώ σου μιλώ, μην παραξενεύεσαι”. Έμεινα ενεός, πώς να μην σαστίσω. Η φωνή ερχόταν από τη μεριά που στέκει η προτομή του νέου Μυτιληνιού που δολοφονήθηκε στο Πολυτεχνείο το 1973.

Συνέχισε, χωρίς να περιμένει απόκρισή μου: «Πριν 50 χρόνια δεν ονειρευτήκαμε έναν κόσμο με επιδόματα πετρελαίου, τροφίμων, χαρτζιλίκι νέων κι άλλες ελεημοσύνες. Δεν θέλαμε μια ολιγαρχία μέσα στη δημοκρατία, αλλά τη Δημοκρατία. Ούτε και έλεγχο της χώρας μας από ξένους.

Τώρα, μετά μισόν αιώνα, κατανοώ το σύνθημα των νέων όταν διαδηλώνουν και φωνάζουν: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, το Πολυτεχνείο δεν τέλειωσε το εβδομήντα τρία». Βαφτίσατε Μεταπολίτευση τα χρόνια που ακολούθησαν, για φτιασίδωμα. Σ' αυτή δεν χώρεσαν, δεν συμπεριλήφθηκαν όσοι συμμετείχαν, πρόσφεραν ανώνυμα και ανένταχτα.

Όσοι ήταν παρόντες στα καλέσματα της Ιστορίας. Όμως αυτή γράφτηκε, όσο κι αν προσπαθούν να τη ξεθωριάσουν. Ξέρεις, οι φωτογραφίες όσο κι αν ξασπρίσουν υπάρχουν, αποτύπωσαν γεγονότα, είναι τεκμήρια. Δεν μπορεί να σβηστεί η πραγματικότητα με αφορισμούς, αναθεωρητισμούς
και ξαναγράψιμο. Μάλλον πρέπει να σταματήσει το μέτρημα, το ζύγισμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Συνέβη, το περιλαμβάνει η πολιτική Ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Όσο κι αν θέλουν
κάποιοι να το απαξιώσουν, να του ρίξουν χρυσόσκονη λήθης ή να το σφετεριστούν είναι πολιτικό γεγονός, για αυτό ξινίζουν τα μούτρα των απόντων και των αμέτοχων.
Την περασμένη βδομάδα, που ήταν η επέτειος απελευθέρωσης της πόλης από τους Τούρκους, έκλαψα βουβά όταν έμαθα ποιοι εκπροσωπούν την Πολιτεία σε τέτοιες γιορτές. Καλά που δεν ήρθε κάποιος να καταθέσει δάφνινο στεφάνι στην προτομή μου! Ψάξτε να βρείτε τον ανθρωπισμό που είχαν οι άνθρωποι του νησιού, απ' την αρχαιότητα μέχρι τα σήμερα.”

Βραδιάζει, μάλλον η νοτιά που φυσά μ' έκανε ν' ακούω φωνές. Η προτομή του Μιχάλη Μυρογιάννη ξεχωρίζει μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. Τα χρόνια βάρυναν, άλλαξαν την υφή του μαρμάρου. Τα γιατί σε βαραίνουν, τα πρέπει είναι ασήκωτα. Δύσκολο να αποκριθείς σ' ένα άγαλμα σε λέξεις της αλήθειας. Μαζί του θα πορεύονται κάθε χρόνο οι νέοι μ' ένα άλικο γαρύφαλλο στο χέρι και στη ψυχή.

Ο Αριστείδης Καλάργαλης είναι Συγγραφέας, διδάκτορας Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας.