Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΗΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ

Πέρασε μια βδομάδα από την θεόσταλτη για μερικούς, αποφράδα για άλλους, 21^η Μαΐου κι όλοι πλέον μετά από το αρχικό ευχάριστο ή δυσάρεστο αλλά σίγουρα απρόσμενο σοκ, χωνέψαμε την εκλογική νίκη της ΝΔ και την διαφαινόμενη τελική της επικράτηση που θα οδηγήσει σε μια νέα τετραετή διακυβέρνηση.

Αυτές οι εκλογές, οι εκλογές της αριστερής ήττας, προβληματίζουν και θέτουν μια σειρά από ερωτήματα που πολλοί προσπαθούν εκ των υστέρων να αναλύσουν. Κανείς πριν από την εκλογική μάχη, ούτε αριστερός ούτε και δεξιός δεν είχε προβλέψει τη σαρωτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, την απώλεια του 1/3 της εκλογικής του δύναμης η οποία φυσικά είχε επιπρόσθετα συρρικνωθεί από το πλέον μακρινό 2015, τότε που 2.300.000 συμπολίτες μας, σχεδόν 1.000.000 παραπάνω, είχαν επιλέξει το αφήγημα του Αλέξη Τσίπρα.

Πολλές σελίδες δε φτάνουν για να αποτυπώσουν τα συμπεράσματα της 21^ης Μαΐου έτσι θα μου επιτρέψετε να περιοριστώ σε λιγοστές προσωπικές μου παρατηρήσεις. Πιστεύω πως ένα από τα βασικότερα διδάγματα είναι πως η εντός του διαδικτύου ζωή δημιουργεί μια σειρά από ψευδαισθήσεις, ολέθριες τελικά, όχι μονάχα για μεμονωμένους ανθρώπους που καταλήγουν να κυνηγούν διαρκώς like και post ή hastag, αλλά και για κόμματα. Την προηγούμενη τετραετία ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την επαφή με την πραγματικότητα, περιοριζόμενος στα Social Media, και «τιμωρήθηκε» για αυτό.

Όταν η εικόνα του μέσου Έλληνα διαμορφώνεται σύμφωνα με τα σχόλια των ακολούθων στα social κινδυνεύεις να ζεις σε μια επίπλαστη πραγματικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξέχασε πως το διαδικτυακό ακροατήριο είναι σαφώς μεγάλο αλλά υπολείπεται σημαντικά του πραγματικού κόσμου. Αναλώθηκε υπέρμετρα σε διαδικτυακές αντιπαραθέσεις όπως οι διελκυστίνδες Πολάκη ή Μπαχτσεβάνη με Άδωνι, οι σχεδόν καθημερινές αναρτήσεις της Ακρίτα και ευφάνταστα hashtag στο Twitter, ενώ παράλληλα έδινε στην πλειοψηφία την αίσθηση ενός κόμματος – πολυκαταστήματος στο οποίο κυκλοφορούσαν πολλοί και ετερόκλητοι με άπειρες διαφορετικές απόψεις.

Ακούσαμε, μεταγενέστερα φυσικά, πως ο Τσίπρας πλήρωσε την κακή του καμπάνια, το Γεωργούλη, τη δαιμονοποίηση Μητσοτάκη, τα γελοία προεκλογικά σποτ, τον Κατρούγκαλο, την προσέγγιση στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, ίσως την υπερβολικά έντονη επίθεση στο Σαββόπουλο, το λαϊκισμό και τις εκφράσεις πεζοδρομίου «Μητσοτάκη @μιέσαι» κι ένα σωρό άλλα που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή.

Διαφωνώ ριζικά με αυτή την προσέγγιση και αδυνατώ να πιστέψω πως 1.000.000 άνθρωποι αποσύρουν την προτίμησή τους για τέτοιους λόγους ένα μήνα πριν τις εκλογές, σίγουρα είχαν εγκαταλείψει το πλοίο πολύ νωρίτερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει την θολή κυβερνητική του πρόταση, το γεγονός πως οι θέσεις του συχνά ήταν αναντίστοιχες από αυτές της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Ένα απλό παράδειγμα, που αφορά και το νησί μας, είναι οι απίθανες τοποθετήσεις στελεχών του για το μεταναστευτικό. Οι μετανάστες που «λιάζονται» δεν ξεχάστηκαν και έφεραν το 15% στη Λέσβο. Αλλά και πολλές ακόμα ασάφειες και παλινωδίες, που υπενθύμιζαν στην πλειονότητα μια πολιτική παράταξη που έκανε το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος «ΝΑΙ» και την κατάργηση των μνημονίων «με ένα νόμο κι ένα άρθρο», νόμο Κατρούγκαλου και βαριές περικοπές μισθών, και επιδομάτων ή νέες εισφορές.

Κατηγορούνται οι 2.3000.000 ψηφοφόροι της ΝΔ πως δεν έλαβαν υπόψη τους τις υποκλοπές, τα σκάνδαλα, την υποβάθμιση της δικαιοσύνης, τη λίστα Πέτσα κι ένα σωρό άλλα, πως ξέχασαν τα Τέμπη, πως ψήφισαν με γνώμονα το πορτοφόλι, το ρουσφέτι ή τα μηδαμινά pass. Είναι εύκολο να κατηγορείς τους πολλούς, να τους λες πως είναι άξιοι της μοίρας τους, ή να προφητεύεις μελλοντικές καταστροφές. Απίστευτα δύσκολη η αυτοκριτική, η διαπίστωση πως εκτός από τα Τέμπη ξεχάστηκε και το Μάτι, πως τα pass ή οι ελάχιστες αυξήσεις και τα μικρά επιδόματα είναι καλύτερα από τα μηδαμινά, πως οι υποκλοπές και τα σκάνδαλα είναι κατακριτέα, όμως ακόμα πιο αποκρουστικές είναι για πολλούς οι ανακολουθίες και τα ψέματα.

Μπορεί αυτό που θα αρθρώσω παρακάτω να ξενίσει και απολογούμαι σε όσους θα ενοχληθούν, αλλά προσωπικά από μια δεξιά παράταξη με την ιδεολογία της ΝΔ περιμένω την καπιταλιστική πολιτική, την προστασία του κεφαλαίου, τον «φιλελευθερισμό» και την βαρβαρότητα της οικονομίας. Ένα όμως θεωρητικά αριστερό κόμμα, που στην ουσία προδίδει τις αρχές του και φέρεται ως κακέκτυπο δεξιάς παράταξης, ένα κόμμα που παλινδρομεί ανάμεσα σε αριστερές τοποθετήσεις και δεξιές αποφάσεις και πρακτικές δεν το εμπιστεύομαι. Αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι που τελικά διαμόρφωσε το εκλογικό αποτέλεσμα. Η απλοϊκή, αλλά δυστυχώς λογική σκέψη, πως αφού τελικά θα πρέπει να ζήσουμε σε έναν κόσμο που κουμάντο κάνουν οι τράπεζες, η Ευρώπη και το κεφάλαιο, ας αφήσουμε να το διαχειριστεί όλο αυτό εκείνος που το πρεσβεύει κι όχι αυτός που το κατηγορεί και τελικά το υπηρετεί. 

Φυσικά πολλοί αναρωτιούνται, πως είναι δυνατό ο Καραμανλής στις Σέρρες να πάρει 23000 ψήφους και να σαρώσει ενώ οι εκστασιασμένοι οπαδοί του κραύγαζαν πως «τα κάστρα δεν πέφτουν». Αν υποθέσουμε πως ο Καραμανλής έχει βολέψει με ρουσφέτια και έχει διορίσει καμιά δεκαριά χιλιάδες και με δεδομένο πως σε κάθε νομό έχουμε και το «κάστρο» που μας αξίζει (μη μου πείτε πως και η Λέσβος δεν έχει το καστράκι της) θα έπρεπε πλέον να μην υπάρχει καθόλου ανεργία μια και θα μας είχαν βολέψει όλους οι καστροκράτορες μας.  Στις Σέρρες, αλλά και οπουδήποτε αλλού, πέρα από όσους ως βάση ψηφίζουν έναν υποψήφιο γιατί τους βόλεψε ή τους έκανε το ρουσφέτι, πολλοί περισσότεροι επιλέγουν όποιο όνομα γνωρίζουν χωρίς να τους ενδιαφέρει αν αυτός τους είναι γνωστός για θετικούς ή αρνητικούς λόγους. Η διασημότητα, καλή και κακή, είναι πάντα πλεονέκτημα σε σχέση με την άγνοια και αυτό συνέβαινε διαχρονικά, είναι θλιβερό αλλά και θέμα παιδείας και δεν αλλάζει εύκολα. Άλλωστε, όσοι καταδικάζουν με ευκολία τους παραπάνω ψηφοφόρους ας κοιτάξουν κι αυτούς τους 3000 που ψήφισαν Κατρούγκαλο κι ας είχε αποσυρθεί, αναδεικνύοντας το μέγεθος της ηλιθιότητας σημαντικής μερίδας ψηφοφόρων.

Διάβασα θεωρίες για τους ψηφοφόρους της ΝΔ που πάσχουν από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης, άκουσα το σύνθημα πως στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμός αλλά θα μου επιτρέψετε να παραθέσω μια δική μου προσομοίωση. Ο ψηφοφόρος που εγκατέλειψε το ΣΥΡΙΖΑ και ψήφισε ΝΔ ή εκείνος που τον εγκατέλειψε για αλλού όπως το ΠΑΣΟΚ μοιάζει στα μάτια μου σαν το σύντροφο εκείνο σε έναν γάμο που ασφυκτιούσε για χρόνια σε μια σχέση που δεν τον κάλυπτε, ακόμα κι αν συνοδεύονταν από μια καθώς πρέπει κοινωνική εικόνα. Άξαφνα γοητεύτηκε από έναν νέο κι όμορφο εραστή που τον έκανε προς στιγμήν να πιστέψει πως η ζωή είναι ωραία, πως μπορεί να αλλάξει, πως υπάρχει ευτυχία αρκεί να βρει το κουράγιο και να κάνει τη ρήξη. Μόλις όμως έκανε το βήμα για να βγει από την άρρωστη σχέση του γάμου του, ανακάλυψε πως ο εραστής ήταν απλά γοητευτικός αλλά μούφα, χειρότερος από το σύζυγο, δήθεν επαναστάτης αλλά χωρίς αιτία, ανίκανος να διατηρήσει και να υποστηρίξει μια σχέση αγάπης και ειλικρίνειας. Έτσι λοιπόν, ο σύντροφος της ιστορίας μας, μάζεψε τα κομμάτια του κι επέστρεψε πίσω στο γάμο του όσο είναι ακόμα καιρός, όσο κανένας στη γειτονιά και στο χωριό του δεν τον πήρε χαμπάρι. Καλύτερα στα σίγουρα σκέφτηκε, να διατηρήσουμε την εικόνα μας στην κοινωνία κι ας είναι ανυπόφορη η κατάσταση στο σπίτι, τι να κάνουμε αυτό μας έλαχε. Άσε που τώρα που καήκαμε με την αποκοτιά μας τον συμπαθήσαμε και λιγάκι παραπάνω τον άχρηστο το σύζυγο. Αυτός είναι ο ψηφοφόρος της ΝΔ τώρα και του ΣΥΡΙΖΑ παλιά. Κι όσο για το ΠΑΣΟΚ… ε αυτός είναι ένας παλιός γκόμενος, παντρεμένος, που μας έχει απογοητεύσει άπειρες φορές αλλά αποτελεί καβάντζα, δεν μας εκθέτει και απλά συντηρεί τη δυστυχία μας. Από το νέο που μπορεί και να μας καταστρέψει και να μην έχουμε μούτρα να βγούμε από το σπίτι καλύτερα αυτός που ήταν και εχέμυθος.

Αναζητείται στη ζωή εκείνος ο άνθρωπος που θα μπορέσει να σε τραβήξει από τη δυστυχία και τον εγκλωβισμό της σχέσης σου, που θα σου απλώσει το χέρι και θα το αγγίξεις με εμπιστοσύνη χωρίς να το μετανιώσεις πικρά αργότερα. Είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί που πολλοί τελειώνουν τη ζωή τους εγκλωβισμένοι σε σχέσεις τοξικές που καταντούν ρουτίνα.

Ακόμα δυσκολότερο τελικά να βρεθεί το κόμμα εκείνο, το κίνημα ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε που θα εκφράσει όλους αυτούς που δεν είναι ικανοποιημένοι από τη ζωή τους, που αναζητούν κάτι νέο, που κάνουν όνειρα αλλά τελικά συμβιβάζονται στην «ασφάλεια» του Κυριάκου, κάνουν υπομονή και δακρύζουν κρυφά τα βράδια πνιγμένοι στην πολιτική τους κατάθλιψη.

* Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΤΖΗΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ είναι Ταξίαρχος σε αποστρατεία