Το άγαλμα και ο πέτρινος κύκλος στο Δημοτικό Κήπο της Μυτιλήνης. Το άγαλμα εξαφανίστηκε ο δε κύκλος ως σιντριβάνι μεταφέρθηκε στην πλατεία στο Κιόσκι

Μια φορά κι έναν καιρό στο κέντρο του κήπου της Μυτιλήνης, ανάμεσα στο παλιό Δημαρχείο και το Δημοτικό Θέατρο της πόλης, υπήρχε ένα άγαλμα… Ο Ποσειδώνας γυμνός (οποία ντροπή για τα ήθη της εποχής), με την τρίαινα του την ώρα που σκοτώνει ένα τεράστιο καβούρι. Κι ήταν τοποθετημένο στο κέντρο ενός κύκλου κατασκευασμένου από ντόπια πέτρα…

Το 1908, με παρέμβαση των νεοτούρκων που ονειρεύτηκαν πως αναπαριστά Έλληνες που σκοτώνουν Τούρκους, της ηθικής της εποχής βοηθούσης, το άγαλμα απομακρύνθηκε. Που το παραχώσαν ένας Θεός ξέρει….

Κι ο λίθινος κύκλος απέμεινε μοναχός του… Ώσπου κι αυτός κάποια στιγμή στα χρόνια του μεσοπολέμου απομακρύνθηκε από το πάρκο και τοποθετήθηκε στο Κιόσκι. Απέναντι από την είσοδο του νέου τότε αρχαιολογικού μουσείου. Εκεί λέει θα στήνανε το νέο κέντρο της πόλης. Τρομάρα τους...

Ο γλύπτης Δαυίδ Ασατριάν από το Ερεβάν της Αρμενίας και το πρόπλασμα του αγάλματος που θα φτιάχνονταν στη Μυτιλήνη. Χάσαμε το γλύπτη, χάσαμε και το πρόπλασμα 

Έκτοτε οι δημοτικές αρχές έδωσαν ομολογουμένως σκληρές μάχες για να λειτουργήσουν εκεί ένα σιντριβάνι. Το οποίο όμως λόγω του υποχωρούντος υπεδάφους (κοτζάμ κονάκι και αρχαιολογικό μουσείο κατέρρευσαν για δαύτο, μη πούμε και τα τσιμέντα του δρόμου στην πλατεία που ολημερίς τα ρίχνουνε και το βράδυ ανοίγουν) δε λειτούργησε ποτέ. Το νερό έφευγε, χανόταν.

Από τις τελευταίες προσπάθειες στις 8 Νοεμβρίου του 2018. Που το σιντριβάνι λειτούργησε για… μια μέρα! Ίσαμε να το δει (αν το είδε) ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ξανά στα τελειώματα της προηγούμενης δημοτικής αρχής…. Τσιμέντα, ειδικοί και φωτισμός πρασινοκόκκινος αλά palm beach (να δένει και με τους ένθεν κακείθεν φοίνικες).

Αλλά και πάλι... Δούλεψε κάτι μέρες και το χάσαμε το σιντριβάνι. Βούρκος με μαυρόνερα που ούτε οι κουρούνες της γειτονιάς καταδεχόταν, κατάντησε.
Και ξανά τρία χρόνια μετά, ετούτοι που τώρα έχουμε δημοτική αρχή (και τους οποίους Μυτιληνιοί πήγαμε και με μια από τις μεγαλύτερες πλειοψηφίες στην ιστορία του τόπου εκλέξαμε) θυμήθηκαν το σιντριβάνι και την.... ιστορική πλατεία για την οποία ουδείς τους ποτέ ασχολήθηκε.

Ψευτοξαναεπισκευάστηκαν κάτι λιθόστρωτα τμήματα, ούτε κουβέντα για να λειτουργήσουν τα φώτα σε όλη την πλατεία μη τύχει και ενοχληθούν οι έμποροι ναρκωτικών στα σκοτεινά της τμήματα, και φυσικά επισκευάστηκε το σιντριβάνι!

Κι άρχισαν κάτι που η σχέση τους με την αυτοδιοίκηση είναι όση και με την ιστορία, να γράφουν.... σαχλαμάρες. Μυτιληνιές σαχλαμάρες από δαύτες που θεωρείται για κάποιους καθήκον να τις λένε. Διάβαζα πρωί πρωί σε τοπική εφημερίδα για το πέτρινο σιντριβάνι που μεταφέρθηκε εκεί από την πλατεία κυπρίων πατριωτών.... Κάτι έπρεπε να πει ο γνωστός σαχλαμάρας νοτίων και βορείων προαστίων της πόλεως μας!

Γιατί σας τα λέω τώρα όλα ετούτα…
Γιατί λέω να μαζέψω τις εξαγγελίες και τα σχέδια των δημοτικών μας αρχών άλλοτε και επ’ εσχάτω. Όλες αυτές που αν είχαν υλοποιηθεί τα Τρίκαλα θα ήταν… πταίσμα μπροστά μας. Και έξυπνη και ότι άλλο θέλετε θα ήμασταν. Και προπάντων όμορφη (και καθαρή) πόλη… Το τελευταίο το λέω γιατί διεκδικούμε τον τίτλο της πιο βρώμικης πόλης.

Θα μαζέψω το λοιπόν εξαγγελίες, σχέδια και υποσχέσεις για την.... ιστορική πλατεία.
Στις πρώτες θέσεις αυτής της συλλογής θα βάλω την ιστορία του αγάλματος του Ποσειδώνα της σημερινής μας ιστορίας.

Που το 2005 ετοιμαστήκαμε όλοι και πανηγυρίσαμε για το ότι θα …το ξαναστήναμε!
Το μαρμάρινο λοιπόν αυτό άγαλμα που η εικόνα του σώθηκε σε φωτογραφία και δημοσιεύεται στο λεύκωμα του Σίμου Χουτζαίου «Λεσβιακές Φωτοσκιές» είχε αρχίσει τότε να ξαναφτιάχνεται στο εργαστήριο μαρμάρων του Γιώργου Ψαρρού στην Παγανή της Μυτιλήνης. Με δημιουργό έναν μοναδικής αξίας άγνωστο γλύπτη τον Δαυίδ Ασατριάν από το Ερεβάν της Αρμενίας μετανάστη στην Ελλάδα από το 1992 που ένας Θεός ξέρει που βρίσκεται σήμερα.

Σύμφωνα με την εκδοχή του Αρμένιου καλού αυτού γλύπτη που δημόσια παρουσιάστηκε, ο Ποσειδώνας εμφανιζόταν με τη γνωστή μορφή του άγνωστου θαλασσινού αρχαίου θεού με όλα όμως τα άλλα στοιχεία του κατεστραμμένου αγάλματος, γυμνό με την τρίαινα την ώρα που σκοτώνει ένα τεράστιο καβούρι. Εδώ βέβαια ας σημειωθεί ότι στο κατεστραμμένο άγαλμα ο αρχαίος θεός εμφανιζόταν με τη μορφή ενός νέου ωραίου άνδρα, σαν τη μορφή του Ερμή στο άγαλμα του Πραξιτέλη. Τούτο το στοιχείο ήταν και το μοναδικό που διαφοροποιούσε την εικόνα του αγάλματος έτσι όπως τουλάχιστον εμφανιζόταν στην πήλινη του και υπό κλίμακα μορφή που είχε ετοιμάσει ο κ. Ασατριάν.

Πανηγυρισμοί και εξαγγελίες και συνεντεύξεις. Το μαρμάρινο άγαλμα του Ποσειδώνα ύψους 2,5 περίπου μέτρων θα το τοποθετούσαν στο κέντρο του αναπλασμένου Δημοτικού Κήπου στο μέσον ενός μαρμάρινου στρογγυλού σιντριβανιού διαμέτρου έξη μέτρων. Σαν το πέτρινο κύκλο του παλιού αγάλματος στο δημοτικό κήπο που μεταφέρθηκε στο Κιόσκι. Και φυσικά το άγαλμα όπως ήταν μέχρι το 1908 αλλά και όπως πρόβλεπε το πρόπλασμα του κ. Ασατριάν θα ήταν γυμνό.

Δεν πέρασε ένας αιώνας από τότε…. Μόλις 18 χρόνια. Που ‘ναι ρε παιδιά το άγαλμα, πού ‘ναι το πρόπλασμα, που πήγαν όλα ετούτα που ειπώθηκαν κι εμείς όλοι κάτσαμε και τα ακούσαμε και τα χειροκροτάγαμε;

Ο πέτρινος κύκλος στα χρόνια του μεσοπολέμου μπροστά στην είσοδο του νέου τότε αρχαιολογικού μουσείου που λίγα χρόνια μετά κατέρρευσε

Νερό έγιναν. Σαν το νερό στο σιντριβάνι στο Κιόσκι που πάει και χάνεται…Σαν τις δημοτικές μας αρχές που περνάν η μια μετά την άλλη, κυλάνε σαν το νερό και χάνονται. Μηδέ τα ονόματα τους θυμάται κανείς, μηδέ τα σωτήρια καμώματα τους. Είπαμε. Σαν το νερό στο σιντριβάνι της πλατείας που πλατεία δεν είναι. Στο Κιόσκι.