Βάζεις το κλειδί στην πόρτα. Το γυρίζεις όσο πιο ήρεμα κι αθόρυβα μπορείς. Δεν μπορείς , όμως, να καταλάβεις, αν κάνει φασαρία το ξεκλείδωμα, γιατί “ακούς” την φασαρία που κάνει το χτυποκάρδι σου… Το νιώθεις , λες και τρέχουν άλογα… Διστακτικά, φοβισμένα, ανοίγεις την πόρτα. Το πρώτο σου βήμα προς τα μέσα, το νιώθεις , λες και το πόδι σου είναι ριζωμένο στο πάτωμα. Μπάινεις. Κλείνεις την πόρτα. Κλείνεις την πόρτα πάλι. Σου κλείνεις την πόρτα πάλι. Κλεινεσαι ακόμη μια φορά πίσω από αυτήν την πόρτα… Κανείς δεν ξέρει. Κανείς δεν θέλει να ξέρει. Κάνουν πώς δεν ξέρουν...Είσαι μόνη σου. Μόνη. Αντιμέτωπη με το “τέρας”. Δεν ήταν πάντα το “τέρας”,που είναι τώρα.. Κάποτε ήταν ο έμπιστος σου , ο καλός σου… Άλλαξε. Κι εσύ κάθεσαι να αναρρωτιεσαι, “Μα πως έγινε αυτό; Πότε έγινε; Εγώ έφταιξα;”Δεν μπορείς ούτε να βρεις απάντησεις,αλλά δεν έχεις άλλο κουράγιο να παλέψεις με αυτόν τον άνθρωπο. Το μόνο που σκέφτεται και φωνάζει , με όση δύναμη του έχει απομείνει, το “είναι” σου, είναι η φυγή.
“Να φύγω. Πρέπει να φύγω. Να ξεφύγω. Γιατί δεν έχω φύγει ακόμα; Σταμάτα! Σταμάτα να σκέφτεσαι επιτέλους! Ήρθε! Γρήγορα φυλάξου! Ή καλύτερα κρύψου! Κρύψου! Σε φωνάζει! Δεν μπορώ.. Πρέπει να προστετέψω τα παιδιά! Μια μέρα θα φύγω… Μια μέρα, θα πάρω τα παιδιά και θα φύγω… Θα φύγουμε...Θα ξεφύγουμε… Να γλιτώσουμε.. Σφίξε τα δόντια! Όσα, δεν σου έχει σπάσει ακόμα..” Η μονη σκεψη, “να μεγαλώσουν τα παιδια και θα φυγουμε’’…

Αναρωτιέμαι, για πόσες γυναίκες , αυτό είναι η καθημερινότητα και συνθήκη στη ζωής τους. Το γιατί δεν φεύγουν είναι ένα ερώτημα, ουσιαστικό μεν, αλλά δύσκολα, μπορεί να απαντηθεί με σιγουριά. Αυτό όμως, που μπορεί να γίνει, προκειμένου να αναζητήσουμε και λύσεις και απαντήσεις , είναι μια προσέγγιση από την οπτική ,των ζησάμενων, της ενδοοικογενειακής βίας, από τον σύντροφο, τον σύζυγο τον πατέρα… Το μόνο σίγουρο είναι, πώς αν όντως , έχουμε την θέληση να δώσουμε ένα τέλος, πλέον σε αυτά τα φαινόμενα κακοποίησης, πρέπει να “χτυπήσουμε”τις ρίζες του “κακού” συθέμελα, καταρρίπτοντας , αρχικά, τις σαθρότητες που συνοδεύουν τις θηλυκότητες, από την στιγμή της γέννησης τους και , συνολικά το φάσμα της ζωής της.
Αρχικά , είναι αναγκαίο, προτού αναζητήσουμε εφαρμόσιμες λύσεις, να “καθρεφτίσουμε” , κατά κάποιο τρόπο, τα συναισθήματα, τους καθημερινούς φόβους, των γυναικών αυτών. Των “εγκλωβισμένων” αυτών γυναικών. Και τις κατονομάζω έτσι, γιατί είναι παγιδευμένες μέσα στους φόβους τους, στην προβληματική καθημερινότητα, αλλά και στις γενικότερες αντιξοότητες της ζωής. Για να κατανοήσουμε λοιπόν καλύτερα το θέμα μας, πρέπει ,να το “βιώσουμε” πίσω από την “πόρτα που κλείνει”.Η “εγκλωβισμένη “ αυτή, γυναίκα, ήδη , διακατέχεται από συναισθήματα αυτολύπησης και αυτοκατηγόριας, για το λανθασμένο των επιλογών της για την ανικανότητα” της , να “παρατηρήσει” , ευθύς εξαρχής , τα σημάδια εκείνα, που θα πρόδιδαν , αυτό το δυστοπικό “μελει γενέσθαι”. Αυτομαστιγώνεται, επίσης, που εκείνη , της επέτρεψε να παραπλανηθεί από τις επίμονες προτροπές του θύτη,να λάβει αποστασεις από το έγγυο,φιλικό και οικογενειακό της περιβάλλον , κι αυτό, ως αποτέλεσμα εχει, την απομόνωση και τον πλήρη έλεγχο του θύματος , από τον θύτη. Έτσι, η γυναίκα αυτή, αφενός, εισέρχεται σε πλήρη αποξένωση , μοναξιά, καθώς, τα άτομα, που πιθανώς , θα είχε την προσοχή και την υποστήριξη τους , που θα μπορούσε εν πάση περιπτώσει να επικοινωνήσει την κατάσταση της μαζί τους, έχουν μπεί στο περιθώριο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ας εντάξουμε τις απειλές που αφορούν την σωματική και ψυχολογική υπόσταση της ίδιας ,αλλά και των παιδιών , εφόσον υπάρχουν (τα παιδιά). Βέβαια, αν μέσα σε αυτόν τον καθημερινό πόνο, υπάρχει ένα περιβάλλον υποστηρικτο προς το θύμα, τότε “φευ”, θα τα καταφέρει να αποδράσει από τον κακοποιητή της.
Ωστόσο, τις περισσότερες φορές, το οικογενειακό περιβάλλον του θύματος, δεν χαρακτηρίζεται καθόλου υποστηρικτικό,τουναντίον μάλιστα, πολλές φορές ,αποτελεί κι αυτο έναν παράγοντα που συμβάλλει, στην ψυχολογική αποθάρρυνση, στην επαυξημένη πίεση, αβεβαιότητα και άγχος, που νιώθει το θύμα, ενισχύοντας έτσι,την εικόνα της απομόνωσης και της αποτυχίας κάθε σχεδίου διαφυγής. Συνήθως, το συγκεκριμένο περιβάλλον, προβάλει στο θύμα προκαταλήψεις και την γενικότερη αποδοκιμασία τους, υπονοώντας πως η γυναίκα, θα διαλύσει την οικογενειακή της γαλήνη , τονίζοντας της πως είναι δική της υποχρέωση να διατηρήσει την οικογένεια της , ως έχει, αποφεύγοντας πράγματα που εξοργίζουν τον σύζυγο με αποτέλεσμα ,να της καταφέρεται με τέτοιον τρόπο, λέγοντας της, τέλος να κάτσει στα “αυγά” της , εκτελώντας με συνέπεια και με προθυμία,όσα της επιβάλλει ο κακοποιητής της, μή και με αυτήν την συμπεριφορά της, ρεζιλέψει στην κοινωνία, τον σύζυγο , τα παιδιά και την πατρική της οικογένειας.
Σε αυτό το σημείο, ας συμπεριλάβουμε την αδυναμία ή την μεγάλη δυσκολία, η “εγκλωβισμένη” γυναίκα να εξεύρει εργασία ή να εργάζεται ήδη. Αν, κατά γενικότερη ομολογία, για την μέση, ελληνίδα - μητέρα , είναι δύσκολο να βρεί εργασία, έχοντας, υποθετικά μιλώντας, εξασφαλίζει την φύλαξη και την φροντίδα , των παιδιών της, για την μητέρα – θύμα κακοποίησης , τα πράγματα έχουν ένα άλλο επίπεδο δοκιμασίας. Κι αυτό, γιατί , δεν είναι μόνο, πώς το θύμα έχει να αντιμετωπίσει , τις ευρέως γνωστές δυσκολίες, που αντιμετωπίζει η εργάζομενη μητέρα, στην αγορά εργασίας, αλλά καλείται να διαχειριστεί το κακοποιητικό περιβάλλον και να αναζητήσει τρόπους και μέσα βοήθειας , σχετικά με την φύλαξη των τέκνων της. Είναι πασιφανές, πως δεν θα εμπιστευόταν το κομμάτι της φύλαξης των παιδιών, στον θύτη - σύζυγο, ούτε κι αυτός όμως θα συναινούσε, τουλάχιστον εύκολα,στην οικονομική ανεξαρτησία της γυναίκας. Και σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να επιμείνω, καθώς πιστεύω πως αυτός ο παράγοντας, εργασία – φύλαξη τέκνων, είναι και οι κύριες αιτίες, που κρατούν τις γυναίκες – θύματα , “εγκλωβισμένες” στα δεσμά του κακοποιητή τους. Μήπως, λοιπόν , εφόσον επιθυμούμε την περιδιαστολή ( κυρίως την εξαφάνιση) του φαινομένου αυτού, να προβούμε σε κινήσεις , όπου , από την στιγμη που το θύμα απευθυνθεί σε κάποια οργανωμένη δομή, όπως είναι οι ξενώνες κακοποιημένων γυναικών, να γνωρίζει ,πως η παρεχόμενη βοήθεια θα είναι ολιστική και στοχευμενη, και επιπλέον, πως η ασφάλεια και η ακεραιότητα της ίδιας και των προστατευόμενα μελών της, είναι δεδομένα. Σκόπιμα , επιμένω σε αυτόν τον παράγοντα, γιατί, η οικονομική ανεξαρτησία και η χειραφέτηση των θηλυκοτήτων , δεν είναι ζητήματα , που απασχολούν μόνο τα θύματα – γυναίκες , αλλά οι διακρίσεις και παρατυπίες συνολικά στον γυναικείο πληθυσμό, αποδεικνύουν , το γεγονός ,πως δεν εχει εδραιωθεί για τα καλά ο σεβασμός και η αναγνώριση της εργασιακής ισότητας, αναμέσα στα δυο φύλα. Κι αυτό, διαφαίνεται εκπληκτικά, πως δεν είμαστε ξενοι , με ειδήσεις που αφορούν καταγγελίας γυναικών, για αθέμιτη και ανάρμοστη συμπεριφορά , από συνάδελφο ή προϊστάμενο.
Αλλά για να μην μακραίνουμε άλλο, είναι ανάγκη λοιπόν, να ληφθούν μέτρα γενικότερα, και σε νομοθετικό επίπεδο, όπως τον επανέλεγχο και αναδιάθρωση των νόμων , προκειμένου τα θυμάται κακοποίησης τα δέχονται την αρμόζουσα μεταχείριση και συμπεριφορά τόσο απο την εκτελεστική (αστυνομία) , όσο και απο την δικαστική εξουσία, αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο. Το θύμα οδηγείται, εντέλει στην φροντίδα κάποιου φορέα, από εκεί και έπειτα ,όμως, το υπάρχον σύστημα που διέπει τους φορείς αυτούς είναι ελλιπές , παρότι αποτελέι “θεμέλιο” και “εφαλτήριο”, στην επανεκίνηση της ζωής των γυναικών θυμάτων. Είναι σαν το ελληνικό σχολείο, που παλέυει μόνο του, με τις δικές του δυνάμεις, περιθωριοποιημένο από την κρατική μέριμνα και ανευ ενίσχυσης.
Έτσι κι αυτές , οι δημόσιου χαρακτήρα δομές πρέπει να ενισχυθούν, ποικιλοτρόπως, με προσλήψεις επιπλέον μόνιμου προσωπικού, με ενισχυμένη χρηματοδότηση, με σκοπό να βελτιωθεί ποιοτικά , η διαβίωση των ωφελούμενων, αλλά και να ανταμειφθεί το σημαντικό έργο που παράγουν οι εργαζόμενοι σε αυτές τις δομές. Λαμβάνοντας υπόψιν τις μικρές δυνατότητες των φορέων αυτών,δράσεις που θα ήταν ενισχυτικές προς αυτούς, αλλά κυρίως προς στις ωφελούμενες, θα ήταν αφενός η εξασφάλιση θέσεων εργασίας, μέσα από την δημιουργία δικτύων, σε όλο τον ελλαδικό χώρο, όπου επαγγελματίες ιδιώτες,επιχειρηματίες και λοιποί παράγοντες, σε συνεργασία ίσως και με τον ΟΑΕΔ, θα εξασφάλιζαν , έστω παροδικού χαρακτήρα, εργασία στις γυναίκες – θύματα.
Εν ολίγοις , να δημιουργηθούν, σε τοπικό επίπεδο, δίκτυα, συλλογικότητες, που θα προσφέρουν στήριξη, εργασία και ψυχολογική υποστήριξη, στα θύματα, ακόμα και μετά την πάροδο παραμονής τους σε καταλύματα τέτοιου τύπου, όπου η εγκατάσταση τους εκεί είναι προσωρινού χαρακτήρα, προκειμένου να αποφευχθεί η ιδρυματοποίηση και η θυματοποίησης αυτών.
Είναι αδήριτη ανάγκη, να υπάρξουν, πλέγματα, “μαξιλαράκια”που θα λειτουργήσουν ενδυναμωτικά, όπως η εύρεση εργασίας μέσω των δικτύων αυτών, η περαιτέρω επιμόρφωση, η εκπαίδευση και η προώθηση των γυναικών αυτών, σε εκπαιδευτικούς κλάδους των προτιμήσεων τους, έτσι ώστε να λάβουν παιδαγωγική και τεχνική επάρκεια, σύμφωνα με τις ανάγκες του εργασιακού “γίγνεσθαι”. Κάτι άλλο, του οποίου η παροχή θα ήταν σημαντική, είναι η προώθηση δημιουργίας χώρων , δημιουργικής απασχόλησης , για τα προστατευόμενα μέλη των κακοποιημένων γυναικών, προκειμένου, εκείνες , να αναζητήσουν ,απρόσκοπτα εργασία και στην συνέχεια να εργαστούν, ξέροντας, πώς τους παρέχεται και αυτή η πολύ σημαντική βοήθεια.
Επιπλέον,πέρα από αυτήν κινητοποίηση για παροχή ευκαιριών στον εργασιακό στίβο, είναι καλό να αναζητήσουμε κι άλλες παραμέτρους , που θα έχουν θετικό αντίκτυπο. Ίσως , μία από αυτές, θα ήταν η αναζήτηση ιδιωτικών κατοικιών, εκτός των ιδρυματικών χώρων, για την εγκατάσταση των ωφελούμενων με τα προστατευόμενα μέλη τους. Αυτές οι κατοικίες , είτε θα μπορούσαν να μισθώνονται απευθείας από το κράτος, αξιοποιώντας ευρωπαϊκά κονδύλια που ήδη καταβάλλονται απο την Ευρωπαική Ένωση, είτε καταβάλοντας η ωφελούμενη, κάποιο συμβολικό έναντι. Οι κατοικίες αυτές , είτε θα μπορούσαν να προέρχονται από φιλανθρωπίες του εκκλησιαστικού σώματος,είτε να είναι ιδιωτικές κατοικίες προς ενοικίαση, είτε ακόμα – ακόμα ,παρατημένες , εγκαταλελειμμένες κατοικίες στην δικαιοδοσία του κράτους. Με αυτόν τον τρόπο, δεν ωφελείται μόνο η γυναίκα που βρίσκεται σε αυτήν την ευάλωτη θέση, αλλά σε προέκταση και το κοινωνικό σύνολο, με κινήσεις, θα λέγαμε, “Domino”.
Με τα παραπάνω, αυτό που επιθυμώ να τονιστεί και να υπογραμμιστεί, πως ο μόνος τρόπος, για να μην φοβόμαστε,πως το θύμα της αυριανής γυναικοκτονίας, μπορεί να είναι εν δυνάμει, η κόρη η μάνα, φίλη , η αδερφή μας, είναι ενέργειες που πρέπει να γίνουν στο ΕΔΩ και ΤΩΡΑ. Οι εκστρατείες ενημέρωσης ,η διαπαιδαγώγηση στο σχολείο και γενικοτερα στην κοινωνία, δεν είναι αρκετά εργαλεία, για να σταματήσουμε να ακούμε κάθε μήνα και μία νέα είδηση για γυναικοκτονία. Πρέπει να προβούμε σε ριζικές μεταβολές , στον ίδιο τον κοινωνικό ιστό, όπου θα λειτουργούν μηχανισμοί, με άμεση ενεργοποίηση, προς την προστασία και ουσιαστική βοήθεια των θυμάτων κακοποίησης. Δεν είναι αρκετό, να φωνάζουμε και να διατυμπανίζουμε το “ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ”, πρέπει με πράξεις και δράσεις , συνολικά ,να δημιουργήσουμε εκείνα τα “μαξιλαράκια”, όπου το “ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ”, θα εχει ουσιαστική σημασία, και στην κυριολεξία , καμία γυναίκα θύμα κακοποίησης δεν θα παλεύει μόνη. Γιατί, όταν κλείνει την πόρτα και γυρίζει το κλειδί, τότε είναι μόνη..
Γιατί όταν αγωνιά, με τί εργασία και με ποια στήριξη θα μπορέσει να φύγει, είναι μόνη.
Κλείνοντας, έχω μια καίρια ερώτηση να διατυπώσω. Γνωρίζουμε, πώς τα παιδιά που είναι σήμερα παρόντα στην κακοποιητική κατάσταση και την βιώνουν, θα είναι οι αυριανοί, εν δυνάμει, θύτες και τα μελλοντικα, εν δυνάμει, θύματα ; Θαρρώ πώς το γνωρίζουμε όλοι καλά αυτό.
Ας κάνουμε , λοιπόν, πράξεις ,που θα προσδώσουν ουσιαστική,πρακτική υπόσταση στο “ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ” !