Η εμπειρία των χωρών που βρέθηκαν εκτεθειμένες στον υπέρογκο δανεισμό και δέχτηκαν την βοήθεια του ΔΝΤ και άλλων διεθνών πιστωτικών οργανισμών είναι κοινή και με μια λέξη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τουλάχιστον εφιαλτική, τέτοια που οδήγησε ολόκληρους λαούς στην φτώχεια και την εξαθλίωση.

Αδιάψευστος μάρτυρας της παραπάνω διαπίστωσης ,θα μπορούσε να αναφερθεί η Αργεντινή, η οποία βίωσε μια πρωτοφανή πολιτική αγριότητας , από την πρόσδεση της χώρας στους διεθνείς πιστωτικούς οργανισμούς και η περιπέτεια της δέκα και πλέον χρόνια, μετά την απόφαση της να απεμπλακεί, μονομερώς, από την παρουσία του ΔΝΤ, δεν έχει τελειώσει. Ενώ, κατά καιρούς, βλέπουμε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, σκηνές από λεηλασίες καταστημάτων και κοινωνικού χάους από χώρες στις οποίες έχουν επιβληθεί ανάλογα ασφυκτικά προγράμματα οικονομικής προσαρμογής, στις απαιτήσεις του ΔΝΤ.

Για να δούμε όμως, γιατί αυτή η συνταγή προτάσσεται κάθε φορά από τα μέλη του ΔΝΤ και ποιους εξυπηρετεί. Τα μέτρα κάθε φορά που προτείνει το ΔΝΤ, σε χώρες που ζητούν την βοήθεια του, βασίζονται στο εξής μοντέλο, όπως έχει καταγραφεί από την ιστορική εμπειρία:

-αυστηρή λιτότητα στις δημόσιες δαπάνες,
-απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων,
-ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων οργανισμών,
-απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων,
-απόσυρση του κράτους από την παροχή υπηρεσιών κοινωνικού χαρακτήρα,
-εξαναγκασμό του κράτους να παρουσιάσει πλεονασματικούς προϋπολογισμούς
-με την αύξηση της φορολογίας, για να αποπληρώσει τόκους και κεφάλαια που έχει δανειστεί και τέλος
-συγχωνεύσεις τραπεζικών οργανισμών, για να είναι ο έλεγχος καλύτερος και ευχερέστερος ως προς την διάθεση δανείων, δηλαδή μεγαλύτερος έλεγχος της ιδιωτικής κατανάλωσης.

Μια ξεκάθαρη αντιαναπτυξιακή πολική, σε οικονομίες που μαστίζονται από χαμηλής ανταγωνιστικότητας προϊόντα, κατανάλωση που στηρίζεται στις εισαγωγές, εξαιτίας
της αποβιομηχάνισης της χώρας και της άρσης περιοριστικών όρων στις εισαγωγές. Όλα αυτά τροφοδοτούν τον αφανισμό της οικονομίας και την περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας ,καθώς πρωτεύον ρόλος του κράτους είναι η συσσώρευση κεφαλαίων με τη δημιουργία πλασματικών πλεονασματικών προϋπολογισμών για την αποπληρωμή των δανείων, αυξάνεται δηλαδή η φορολογία , ενώ οι τράπεζες που θα μπορούσαν να διοχετεύσουν πόρους στην αγορά, τηρούν στάση αναμονής, με την μείωση της παροχής δανείων, για να μη βρεθούν, σε περιόδους κρίσης, εκτεθειμένες σε επισφαλείς απαιτήσεις.

Ένα τέτοιο μοντέλο, άραγε γιατί επιλέχθηκε για την αποπληρωμή των υποχρεώσεων μας από την εποχή που ενεπλάκην η χώρα με το ΔΝΤ, ήδη από το Απρίλιο του 2010;

Οι λόγοι είναι πολλοί. Οι δανειστές επέλεξαν τον εύκολο δρόμο της αποπληρωμής δανείων, μέσω αύξησης της φορολογίας και όχι ένα μακροχρόνιο σχέδιο ανάκαμψης της οικονομίας που θα παρέπεμπε στο μακρινό μέλλον και άρα θα δημιουργούνταν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα εμπλοκής στα ελληνικά πράγματα.

Οι κυβερνήσεις από την άλλη που διαχειρίστηκαν τα προγράμματα οικονομικής προσαρμογής , όχι μόνο δεν αντιστάθηκαν σε αυτήν την λογική και δεν διαπραγματεύτηκαν, αλλά έπεσαν στην παγίδα της επαπειλούμενης χρεοκοπίας που επέσειαν οι πιστωτές, σε περίπτωση που δεν επέρχονταν συμφωνία, έτσι εμείς όλοι βρεθήκαμε να οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στον γκρεμό της ύφεσης, των ελλειμμάτων και του νέου κάθε φορά δανεισμού.

Με αυτή την πολιτική που δεν δίνει βάρος στην ανάπτυξη ,αλλά δημιουργεί μόνο ελλείμματα και ύφεση είναι βέβαιο, ότι με την παρέλευση κάποιου διαστήματος, η χώρα θα βρεθεί στο δρόμο του νέου δανεισμού, είτε με την εκταμίευση ακόμη μιας δόσης από το ΔΝΤ, είτε με την έκδοση ομολόγων στις διεθνείς αγορές .

Πως βρέθηκε η χώρα στην δίνη της κρίσης
Η κρίση που βιώνει η ελληνική κοινωνία, τα τελευταία χρόνια και η οποία έχει προκαλέσει μια άνευ προηγουμένου αναστάτωση, τόσο σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία, χωρίς κανείς από αυτούς, που την διαχειρίζονται ,να είναι προετοιμασμένος να την αντιμετωπίσει.

Η κρίση αυτή εξελίχτηκε σαν χιονοστιβάδα παρασέρνοντας πέρασμά της εισοδήματα, δημόσια και ιδιωτικά , την εσωτερική κατανάλωση, αλλά και ανθρώπινες ζωές, αφού τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί κατακόρυφα οι αυτοκτονίες.
Τα αίτια της κρίσης θα πρέπει να τα αναζητήσουμε στην υπερχρέωση του ελληνικού κράτους που συντελέστηκε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, με ευθύνη των κομμάτων που βρέθηκαν στην εξουσία όλο αυτό το διάστημα.

Την ιστορική της αρχή θα πρέπει να την αναζητήσουμε στην πρώτη διακυβέρνηση της χώρας, από τη ΝΔ και τον αείμνηστο Κ.Καραμανλή με την μεταπολίτευση, με το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων της περιόδου αυτής, το οποίο διοχετεύτηκε στην εξαγορά ιδιωτικών επιχειρήσεων, της Ολυμπιακή, της Εμπορική Τράπεζα και άλλων και στην εξάπλωση του δημοσίου τομέα, χωρίς στρατηγική και χωρίς να υπάρχει ο ανάλογος σχεδιασμός, για την οικονομική του συντήρηση.

Σ’αυτόν το δημόσιο τομέα, έρχεται ο Ανδρέας Παπανδρέου, με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981, να προσθέσει ένα αθρόο κύμα προσλήψεων και την μετατροπή του κράτους σε ένα πελατειακό σύστημα διανομής αξιωμάτων, πλήρη ελεγχόμενο από την κρατική και κομματική εξουσία της εποχής.

Στο σημείο αυτό της ιστορικής αναδρομής στο πως βρέθηκε υπερχρεωμένο το ελληνικό κράτος, θέλουμε να σταθούμε στην περίοδο διακυβέρνησης της χώρας, από το Κ.Μητσοτάκη το 1989.Η τότε κυβέρνηση παρότι εξήγγειλε ένα πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και ενίσχυσης της ιδιωτικής οικονομίας, με παράλληλη ελάφρυνση του δημοσίου χρέους, στην συνέχεια ανέκρουσε πρύμναν και υπάκουσε στα κελεύσματα της κομματικής εξουσίας που ζητούσε την συνέχεια της ίδιας οικονομικής πολικής με την προηγούμενη κυβέρνηση, με διορισμούς, ενίσχυση της παρουσίας του κράτους ,με την δημιουργία διαφόρων οργανισμών και τον παραμερισμό οποιασδήποτε αντιμετώπισης του δημοσίου χρέους.

Η πορεία αυτή, όχι μόνο δεν ανακόπηκε μετέπειτα, με την άνοδο στην εξουσία από τον Κ.Σημίτη και το ΠΑΣΟΚ το 1995, αλλά συνεχίστηκε στον ίδιο ρυθμό της οικονομικής πολιτικής με τα προηγούμενα χρόνια . Οι καταγγελίες άλλωστε για τεχνητή διαμόρφωση των δημοσίων οικονομικών(Greek statistics), ώστε να πετύχουμε την είσοδο της χώρας στη ζώνη του ευρώ, λίγα χρόνια αργότερα, δείχνει το μέγεθος του όλου προβλήματος και την απόκλιση που παρουσίαζαν οι δείκτες της οικονομίας με τις προς ένταξη χώρες.

Και ξαφνικά το 2009, η χώρα βρέθηκε στη δίνη της χρεοκοπίας. Η λύση που έγινε αποδεκτή τότε, από την ηγεσία της χώρας, από τον Γ.Παπανδρέου δεν ήταν η καλύτερη, αλλά θεωρήθηκε ως η πιο αξιόπιστη και πρόβλεπε την ένταξη της χώρας στη χρηματοδότηση από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Οι φωνές που ακούστηκαν, ότι θα μπορούσαν να βρεθούν εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης, από εκτός της ΕΕ χώρες ,κρίνονται ανεδαφικές και χωρίς ερείσματα ,καθώς καμιά χώρα που ως τότε αντιμετώπιζε της ίδιας μορφής προβλήματα , δεν είχε απευθυνθεί σε αυτές.

Η λύση να κηρυχθεί το δημόσιο χρέος ως επαχθές, κρίνεται επίσης ανεδαφικό, δεδομένου ότι θα μπορούσε να σταθεί, αν το χρέος είχε δημιουργηθεί από κάποιο καταπιεστικό καθεστώς, αλλά και πάλι η όλη διαδικασία θα απαιτούσε χρόνο και θα οδηγούσε τη χώρα στο γκρεμό της χρεοκοπίας, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Μετά την υπογραφή του μνημονίου με τον ΔΝΤ και την ΕΕ, με την λύση που προτιμήθηκε δηλαδή αυτή της άγριας λιτότητας και φοροεπιδρομής ώστε να μειωθούν τα δημόσια ελλείμματα, η χώρα παραδόθηκε στις ορέξεις των ξένων πιστωτών, χωρίς καμία διαπραγμάτευση για τους όρους δανεισμού, ενώ η ίδια λύση συνεχίστηκε και από τις επόμενες κυβερνήσεις. Τα αποτελέσματα της, τα ζούμε καθημερινά ,πρωτοφανή ανεργία, εξαθλίωση και γενικά ένα ζοφερό οικονομικό περιβάλλον ασφυκτικής επιτήρησης από τους δανειστές.

Προς το παρόν έχει αποφευχθεί η χρεοκοπία των δημοσίων οικονομικών και η συνολική κατάρρευση της οικονομίας, με ένα πλαίσιο προστασίας, για όσους βρίσκονται στο λεγόμενο στενό δημόσιο τομέα, ενώ αφήνει έκθετο τον ιδιωτικό τομέα και τις επενδύσεις.

Η κρίση χρέους προήλθε από την υπερμεγέθη ανάπτυξη του δημόσιου τομέα που απλώθηκε σε όλη την δημόσια ζωή της χώρας ,δημιουργώντας ένα ασφυκτικό πλαίσιο λειτουργίας σε οποιαδήποτε λειτουργία βρισκόταν έξω από αυτή. Η έξοδος από την κρίση θα απαιτήσει ένα ευρύ χρονικό ορίζοντα και θα μπορέσει να προέλθει από την εξάλειψη των αιτιών που μας έφεραν στο σημείο αυτό, δηλαδή την μείωση της κρατικής λειτουργίας στην οικονομία, την προσέλκυση επενδύσεων από το εξωτερικό, την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών και την
τακτοποίηση των δημόσιων οικονομικών.

Με την εμπειρία που έχουμε αποκομίσει όλα αυτά τα χρόνια, από την περιπέτεια της κρίσης και το τραγικό σημείο που έχουμε φτάσει , η χώρα θα μπορέσει να ανακάμψει και να βρει το βηματισμό της στις σύγχρονες εξελίξεις της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε τι μας έφερε ως εδώ, και τι μπορούμε να κάνουμε, για να βγούμε στο πεδίο της ανάπτυξης και της διαχείρισης των δημόσιας ζωής, με ένα πλαίσιο διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Βέβαια τον βηματισμό της, από το αδιέξοδο από τον φαύλο κύκλο των ελλειμμάτων, της ύφεσης και των δανείων είναι βέβαιο ότι η χώρα θα αργήσει να το βρει, ενώ εναλλακτικές προτάσεις για το πώς θα βγούμε στο ξέφωτο της ανάπτυξης , σε κάποιο χρονικό ορίζοντα δεν έχουν κριθεί αξιόλογες. Με βάση όλα τα παραπάνω, η χώρα είναι βέβαιο ότι βρίσκεται σε ένα δύσκολο δρόμο, με πυξίδα τις πολιτικές αντιπαλότητες των κομμάτων οι οποίες έχουν τροφοδοτήσει τις χρόνιες αδυναμίες του πολιτικού μας συστήματος.