Είσαι καθρέφτης και σου μοιάζω...
Γράφει η ΕΙΡΗΝΗ ΛΑΓΟΥΤΑΤΖΗ
Δημοσίευση 27/5/2021
Πώς καταστρέφεις έναν άνθρωπο.Ζούσε ήσυχα, η κλειστή κοινωνία τον είχε αποδεχτεί. Είχε γίνει ένα με το περιβάλλον. Κάτι σαν έντονο κόκκινο σε ένα ονειρικό ήσυχο πίνακα που του χάριζε μια ματιά ποιητική. Μετά ήρθε σε επαφή με πουλιά αποδημητικά . Τον φουσκώσαν όμορφες ψευδαισθήσεις, τον στολίσαν με ψεύτικα πλουμιά και για πρώτη φορά στη ζωή του ένιωσε ίσως αγαπημένος. Πρόσκαιρα αγαπημένος.
Τα αποδημητικά πουλιά φύγανε και αυτός ανέβηκε σε μεγάλα ύψη σαν το μπαλόνι στον γαλάζιο ουρανό. Αδυνατούσε να κατέβει στη γη. Ξανά έμεινε μόνος . Μόνος και δυστυχής περισσότερο απο πριν. Συνηθίζεις χωρίς αγάπη. Όταν όμως την γνωρίσεις και χαθεί δύσκολα συνέρχεσαι και αυτός ήταν ήδη κουρασμένος.
Έγινε παιχνίδι στα χέρια άμυαλων παιδιών, βασανίστηκε μεσα στη κακία. Χάθηκε το δίκτυ της ανοχής που τον κράταγε. Τσακίστηκε.
Ο Δημήτρης χάθηκε από τις 6 Απριλίου. Το έσκασε από το Δρομοκαΐτειο που τον έκλεισαν. Μή δίνεις ελπίδα στον πνιγμένο αν δεν μπορείς να τον σώσεις. Εγκληματείς το ίδιο με τους άλλους.