Ο καλός μου Δάσκαλος, ο κύριος Μίμης
Σκέψεις για τη δημοσιογραφία και τη Δημοκρατία, με αφορμή το θάνατο το δημοσιογράφου Δημήτρη Παπαπαναγιώτου
Γράφει ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ Δημοσίευση 10/5/2021
«Πλήρης ημερών», στα 94 του χρόνια, έφυγε την περασμένη εβδομάδα από τη ζωή ο Δημήτρης Παπαπαναγιώτου. Ένας άνθρωπος που κόσμησε με την παρουσία του την Ελληνική δημοσιογραφία από τα 18 του χρόνια μέχρι τα βαθειά του γεράματα. Ως το τέλος.
Τον γνώρισα ως Διευθυντή του γραφείου τύπου της Προεδρίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Κωστή Στεφανόπουλου και στο τέλος του Κάρολου Παπούλια. Είχε αποσυρθεί από τη μαχόμενη δημοσιογραφία, αλλά συνέχιζε να παραδίδει μαθήματα δημοσιογραφίας και ήθους δίπλα από τρεις μεγάλους Έλληνες Προέδρους Δημοκρατίας. Αγόγγυστος και πάντα με το καλό το λόγο προς εμάς τους νεότερους. Ευγενής, πλακατζής αλλά και αυστηρός.
Μια φορά καλύπτοντας για λογαριασμό της «Ελευθεροτυπίας» ένα ταξίδι του Κωστή Στεφανόπουλου στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, περάσαμε και από τον Αϊ Στράτη. Εκεί στο σημερινό Μουσείο Δημοκρατίας τότε ερείπιο... δημοκρατίας, στο παλιό διδακτήριο που ‘χε γίνει σπίτι και όπου πέθαναν από πείνα κομμουνιστές εξόριστοι στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής τους οποίους και είχε παραδώσει στους κατακτητές το καθεστώς Μεταξά, ο Πρόεδρος ακούγοντας την ιστορία έσκυψε και εναπόθεσε στην πόρτα του κτηρίου ένα μπουκέτο λουλούδια. Λουλούδια από κάποιο κήπο που κάποιος Αγιοστρατίτης του είχε προσφέρει.
Σήκωσα τη φωτογραφική μηχανή κι αποθανάτισα το γεγονός. Φτάνοντας στη Λήμνο έστειλα το φιλμ στην «Ελευθεροτυπία» με το αεροπλάνο της γραμμής κι έγραψα το σχετικό ρεπορτάζ στέλνοντας το με το φαξ!
Την επομένη το πρωί ο Δημήτρης Παπαπαναγιώτου, ο κύριος Μίμης, με βρήκε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου όπου οι δημοσιογράφοι παίρναμε πρωινό και σοβαρά σοβαρά μου είπε «Τι έκανες ρε Στρατή και σε ψάχνει ο Πρόεδρος από νωρίς το πρωί; Άντε πήγαινε στο τραπέζι του σε θέλει...». 32 χρονών μωρό παιδί ήμουνα δεν ήμουνα, με την ουρά στα σκέλια πλησίασα στο τραπέζι του Προέδρου.
- «Καλημέρα σας, με ζητήσατε...» ψέλλισα.
Με κάθισε στο τραπέζι του, μου πρόσφερε καφέ, με ρώτησε για τις συνήθειες μου, τη σχέση μου με την ιστορία που δε ξέρω που την ήξερε, κι όταν πια κατάλαβε ότι η νεανική μου πίεση ήταν στα 20, μου έδειξε το πρωτοσέλιδο της «Ελευθεροτυπίας» με τη φωτογραφία του και τον τίτλο «ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ από τον Κωστή Στεφανόπουλο στον Αι Στράτη». Του το είχαν στείλε με φαξ.
Ανάσανα... Θυμάμαι, όσο μπορούσα κα καταλάβω τι μου έλεγε ο Πρόεδρος από τη ντροπή μου πως μου είπε για την ανάγκη να υπερβαίνουμε τα πάθη, πως οι ιδεολογίες πρέπει να υπηρετούν τον άνθρωπο, κι οι πολιτικοί επίσης κι όχι τις ιδεοληψίες τους. Θυμάμαι την προτροπή του: «Διάβαζε ιστορία κι να σκέφτεσαι πάντα τι δεν έχει γραφεί»!
«Κατάλαβες μικρέ καλέ συνάδελφε;» άκουσα τον κύριο Μίμη από δίπλα μου που όλη αυτή την ώρα απολάμβανε το πρωινό μάθημα δημοσιογραφίας και την μύηση του «αντιδραστικού» νεαρού στα νάματα της σύγχρονης ευρωπαϊκής Δημοκρατίας.
Μια δεκαετία σχεδόν μετά, κλείνοντας το 2005 μου έτυχε ο κλήρος να εκπροσωπήσω την Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου, Ηπείρου και Νήσων στην εκδήλωση στην αίθουσα συνεδρίων του αρχαιολογικού Μουσείου Μυτιλήνης με την οποία τιμήθηκε η σημαντική προσφορά στη δημοσιογραφία αλλά και στα γράμματα του Μίμη Παπαναγιώτου, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Ανάμεσα σε δύο Προέδρους. Πλησιάζοντας τον άνθρωπο πίσω από τον ηγέτη». Ομιλητές οι Παύλος Βογιατζής, Νομάρχης Λέσβου, Νίκος Μεγαδούκας, Αρχισυντάκτης του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων, Γιώργος Τσαγκάρης, Μουσικοσυνθέτης και Νίκος Κομν. Χατζηγεωργίου, επιμελητής της έκδοσης.
Έψαξα στο αρχείο μου. Διαβάστε τι βρήκα πως είχε ειπωθεί:
«Αν μη τι άλλο είναι σημαντικό γιατί αποδεικνύεταιι ότι η διαφορετικότητα στην πολιτική άποψη υπερβαίνεται από την αξία και το κύρος του τιμώμενου σήμερα ανθρώπου» είχε πει ο κ. Βογιατζής.
Ο κ. Μεγαδούκας υποστήριξε ότι ο Μίμης Παπαναγιώτου «με το βιβλίο του για τον Καραμανλή και το Στεφανόπουλο δεν γράφει ιστορία, αλλά συμβάλει στην ιστορία. Το βιβλίο δεν έχει παραπολιτικό χαρακτήρα αλλά είναι ένα πόνημα βαθύτατα πολιτικό. Και ως τέτοιο είναι επωφελές σε εποχές ‘ξενέρωτες’ και κυρίως απολιτικές στις οποίες κυριαρχεί η γκλαμουριά, το φαίνεσθε και το life style».
Ο κ. Τσαγκάρης σημείωσε τη συμβολή του συγγραφέα μέσω των βιβλίων του στην ανάδειξη των ανθρώπινων χαρακτηριστικών των δυο Προέδρων της Δημοκρατίας και ιδιαίτερα στην «πολιτισμική» διάσταση της παρουσίας τους. Κυρίως όμως στη συμβολή του Μίμη Παπαναγιώτου στην ανατροπή των status που επικρατούσαν στην άποψη τμημάτων της κοινωνίας έναντι της πολιτικής τους παρουσίας.
Ο κ. Χατζηγεωργίου τέλος είχε μιλήσει για τη σημασία του να δουλεύει κανείς κείμενα σαν αυτά του κ. Παπαναγιώτου ενώ σημείωσε τη σημασία τέτοιων εκδόσεων αλλά και την παρουσία του «Δάσκαλου» της δημοσιογραφίας στη Μυτιλήνη πόλη κατ’ εξοχήν πνευματική.
16 χρόνια μετά από τότε, και τη γεμάτη ιστορίες κρασοκατάνυξη που ακολούθησε στο «λεμόνι και πράσινο πιπέρι», θυμήθηκα τα κατά καιρούς σημειώματα που λάμβανα από τον κύριο Μίμη. Με καλές κουβέντες αλλά και παρατηρήσεις και διαφωνίες και προτροπές. Τα τελευταία χρόνια τον είχα χάσει. Σε ένα σημείωμα μου στις μέρες της συζήτησης για τη συμφωνία των Πρεσπών δε μου απάντησε ποτέ... Το ξέχασα...
Η είδηση του χαμού του κυρίου Μίμη πριν μέρες απλά θύμισε πόσο πολύ φτωχοί πολιτικά έχουμε απομείνει. Δυστυχώς και δημοσιογραφικά. Αν δεχτούμε βέβαια πως η δημοσιογραφία υπάρχει ακόμα.
Αντίο Δάσκαλε. Αντίο κύριε Μίμη.