Η…. «Γαλλική σχολή» στο Κιόσκι
Προς υποψηφίους που δε λένε τίποτα για τις πληγές της πόλης
Γράφει ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ Δημοσίευση 8/4/2019
Λέω να γράψω το επόμενο διάστημα για μια σειρά ανοιχτές πληγές της πόλης της Μυτιλήνης. Απευθυνόμενος προς όσους θέλουν να διοικήσουν τον τόπο ξανά… Ιδιαίτερα προς όσους αποκρύπτουν πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αυτοί διοίκησαν και διοικούν και πως δεν μπορούν να δηλώνουν προϊόν παρθενογενέσεως. Χρόνια τώρα οι πληγές ζέχνουν ανοικτές και αυτοί δηλώνουν είτε πως δεν τις ξέρουν, είτε απλά αναρμόδιοι.
Πάμε το λοιπόν… Κι όποιου του χωράει το παπούτσι ας το φορέσει.
Χρόνια πολλά πριν συζητούσαν τι θα το έκαναν. «Παλάτι» έλεγαν οι μεν, «Μέγαρο» απαντούσαν οι δε. Κάποιοι κάποτε βέβαια – για να πούμε και την άποψη των τρίτων – μπήκαν σφήνα και πρότειναν «να γκρεμιστεί για να περάσει από το οικόπεδο δρόμος»!.
Στο Υπουργείο Υγείας, ανήκει ετούτο το πάλαι ποτέ αρχοντόσπιτο, που κάποτε, στα μέσα της δεκαετίας του 1920, το κληρονόμησε από τους Τούρκους. Ήταν, λέει, στα ύστερα χρόνια της Οθωμανικής περιόδου του νησιού «Σχολείο Καλογριών», αποστολή δηλαδή φράγκικια, για να μάθουν οι νεαρές μουσουλμάνες της τουρκικής αστικής τάξης που κατοικοέδρευε εκεί γαλλικά, μη τύχει και υστερούν από τις άλλες Ευρωπαίες.
Το κληρονόμησε λοιπόν το πάλαι ποτέ «Γαλλικό Σχολείο» το Ελληνικό κράτος και άρχισε να σχεδιάζει τι θα το κάνει.
«Παλάτι», κόντρα «μέγαρο», και …τούμπαλιν!
Χαρακτηριζόταν και αποχαρακτηριζόταν διατηρητέο χρόνια τώρα το κτίριο και κάθε φορά που επισκεπτόταν τη Μυτιλήνη υπουργός ή υφυπουργός ή έστω γενικός γραμματέας του εν λόγω ιδιοκτήτη υπουργείου, να οι όρκοι. Βροχή!...
«Θα το κάνουμε κάτι που δεν θα έχετε ξαναδεί. Παλάτι!». Τον σκουντούσαν τον παράγοντα οι άλλοι: «Μέγαρο», έλεγε κι αυτός. Όσοι πρότειναν «δρόμο», δεν το έλεγαν φανερά. Ήξεραν αυτοί. «Θα πέσει…» έλεγαν μέσα τους.
Και περνούσε καιρός και σαν άνοιξε απέναντι το Υπουργείο Αιγαίου κι έβλεπε κάθε πρωί – όποτε τέλος πάντων ήταν στη Μυτιλήνη – ο εκάστοτε υπουργός το αρχοντόσπιτο, φώναζε δυνατά να τον ακούσουν άπαντες:
«Έρχεται η ώρα της σωτηρίας». Του αρχοντόσπιτου!
Στα τελευταία χρόνια που το υπουργείο έγινε γενική γραμματεία δεν το έβλεπε υπουργός. Κι ο Γενικός γραμματέας δεν άδειαζε γιατί έγραφε βιβλία και έτρεχε να εφαρμόσει το Μεταφορικό ισοδύναμο. Έτσι είπε αναχωρώντας. Και ουδείς του είπε «τι λες ρε Γιάννη;».
Δίπλα επίσης βρίσκονται, ακόμη, τα Δικαστήρια. Και οι δικαστές κάθε μέρα περνούσαν από μπροστά, Μάλλον, όμως, η μυρωδιά που αναδυόταν από το «Γαλλικό Σχολείο» δεν τους ενοχλούσε, Γιατί «ράβδο» δεν ακούστηκε ότι πιάσανε.
Είδε κι απόειδε μετά όλα τούτα το αρχοντόσπιτο και το Μάρτιο του 1998 (όταν και τραβήχτηκε η ασπρόμαυρη φωτογραφία) άφησε το μάταιο κόσμο κι άρχισε να καταρρέει. Ένα κομμάτι του στην αρχή...
Έκτοτε το «Γαλλικό Σχολείο», έφτασε στο χάλι της έγχρωμης χθεσινής φωτογραφίας. Και πολύ σημαντικό είναι ότι στα 21 μόλις χρόνια που μεσολάβησαν ανάμεσα στις δυο φωτογραφίες όχι μόνο κατέρρευσε αλλά και…. εξαφανίστηκε κιόλας. Τα «σοβιλίκια» του και τα μεταλλικά του κομμάτια βλέπετε είχαν μια κάποια αξία στην οικοδομική πιάτσα.
Όσον αφορά το μέλλον του τι να σας πω. Κάτι μεταξύ «παλατιού» και «μεγάρου» ίσως κάποιοι σπεύσουν να μας πουν. Κι ούτε δρόμο το κόβω να γίνεται…. Να μου το θυμηθείτε. Παρκινγκ θα γίνει οσονούπω.