Η πατρίς ευγνωμονούσα (για δεύτερη φορά) …
Το μνημείο των στρατιωτών που σκοτώθηκαν το 1992 στον Καρά Τεπέ «πνίγηκε» στις σκηνές
Γράφει ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ Δημοσίευση 17/9/2020
Η είδηση έπεσε σαν βόμβα στα δημοσιογραφικά γραφεία της Μυτιλήνης και όχι μόνο. Ανήμερα της γιορτής του πολιούχου της Μυτιλήνης Αγίου Θεοδώρου, 17 Φεβρουαρίου 1992, πριν 28 ολόκληρα χρόνια.
Στον Καρά Τεπέ λέει, στη διάρκεια άσκησης ρήψης εκπαιδευτικής χειροβομβίδας ΜΚ2 σκοτώθηκαν δυο στρατιώτες και τραυματίστηκαν άλλοι οκτώ. Ανήκαν στη δύναμη του 296 Τάγματος που έδρευσε στη Μόρια, στο στρατόπεδο που τα τελευταία οκτώ περίπου χρόνια και μετά την κατάργηση του μετατράπηκε σε Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης, το γνωστό πολυσυζητημένο ΚΥΤ.
Νεκροί ήταν οι Στρατιώτες Γιώργος Φιλομούζης από το Βελεστίνο και Θόδωρος Μούσιος από την Καρδίτσα.
Τα φέρετρά τους μεταφέρθηκαν με ένα ημιφορτηγό Ντάτσουν στο αεροδρόμιο. Οι εφημερίδες την επόμενη μέρα είχαν τη φωτογραφία των φέρετρων σκεπασμένων με την Ελληνική σημαία να οδεύονται στο στρατιωτικό αεροπλάνο που θα τους μετέφερε στον τόπο τους πάνω στο «αγροτικό». «Η πατρίς ευγνωμονούσα» έγραφαν πρωτοσέλιδα…
Θύελλα διαμαρτυριών, παραιτήσεις, χαμός, κι ένα μήνα μετά αποστρατείες όσων κρίθηκαν υπεύθυνοι για ετούτο το κάμωμα.
Ο Δήμος Μυτιλήνης με Δήμαρχο τον αξέχαστο Νότη Παναγιώτου έσπευσε να ονοματοδοτήσει ένα σοκάκι της Χρυσομαλλούσας σε «οδό Φιλομούζη - Μούσιου».
Η δε Μεραρχία άρον άρον έστησε ένα μνημείο στο πεδίο βολής. Κάτι για να ξεπλύνει τη ντροπή…
Και μετά τα παιδιά που έπεσαν εν καιρώ ειρήνης και που αν ζούσαν σήμερα θα ήταν 50άρηδες οικογενειάρχες ξεχάστηκαν…
Καντηλάκια στα σπίτια των γονιών τους μοναχά. Αυτό ήταν.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά προχθές ξεχωρίζοντας το μνημείο ανάμεσα στις σκηνές που κατέλαβαν όλον τον Καρά Τεπέ. Μόνο του. Ξεχασμένο «πίσω», σαν κι αυτούς που έσβησαν εκείνο το πρωινό του Φλεβάρη πριν 28 χρόνια σε ετούτο τον αγριότοπο.
Η ιστορία λέει δεν επαναλαμβάνεται παρά μοναχά σαν φάρσα.
Η ιστορία μάλλον επαναλαμβάνεται ως τραγωδία σαν αφορά μια τραγωδία.
«Η πατρίς ευγνωμονούσα» λοιπόν ξανά και ξανά…
Α ρε παιδιά σαν δείτε κει πάνω το Μακρυγιάννη ρωτήστε τον να σας πει αν έμαθε ποτές γιατί το τσάκισε το χέρι του. Να ηρεμήσουν οι ψυχές σας…. Να μη χρειαζόσαστε πια μνημείο.