Η ιστορία μιας ραπτομηχανής της Μικρασιατικής προσφυγιάς
Γράφει η ΣΤΕΛΛΑ ΣΚΟΥΦΟΓΛΟΥ
Δημοσίευση 5/4/2024
Όταν το 1922, οι Έλληνες της Προύσας ειδοποιήθηκαν ότι έσπασε το μέτωπο και ο στρατός του Κεμάλ προελαύνει, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν άρον - άρον τα σπίτια τους και τη ζωή τους και παίρνοντας βιαστικά ότι μπορούσαν από τα πολύ απαραίτητα υπάρχοντα τους, πήραν το δρόμο της προσφυγιάς.
Ο Εμμανουήλ Τερζούδης και η γυναίκα του Χαρίκλεια, με ένα δίχρονο παιδί στο χέρι, (τη μητέρα μου) και ένα αγέννητο στην κοιλιά, ξεκίνησαν το μεγάλο ταξίδι προς το άγνωστο κουβαλώντας μαζί τους την αβάσταχτη οδύνη για την ζωή που άφηναν πίσω και ελάχιστα πράγματα, όσα μπορούσαν να σηκώσουν, για να επιβιώσουν, στο άγνωστο, όπου κατευθυνόταν. Σ αυτά τα λίγα πράγματα συμπεριλαμβανόταν αυτή η ραπτομηχανή χειρός, τυλιγμένη σε κάποια απαραίτητα ρούχα και όλα μαζί τυλιγμένα μέσα σε ένα στρώμα, που κουβαλούσε ο παππούς στην πλάτη του σε όλο το ταξίδι.
Η Οδύσσεια τους κατέληξε στο νομό Σερρών, σε ένα μικρό χωριό, την Αγκίστα, που ήταν και σταθμός τρένου.Ο παππούς, που ήταν ποτοποιός στο επάγγελμα, δεν δικαιούταν αγροτικό κλήρο για να βιοποριστεί και τον πρώτο καιρό έκανε ότι μπορούσε ευκαιριακά, περιμένοντας την όποια αποζημίωση για να μπορέσει να ζήσει την οικογένεια. Όταν τελικά την πήρε, άνοιξε ένα καφενείο κοντά στο σταθμό και με αυτό βιοπορίστηκαν.
Τον πρώτο αυτό δύσκολο καιρό, αυτή η ραπτομηχανή ήταν ο βασικός τροφοδότης του σπιτιού, αφού η γιαγιά μου έγινε η ράφτρα του χωριού για να εξασφαλίζει τα απαραίτητα, με τη μέθοδο της ανταλλακτικής οικονομίας!
Με τα χρόνια, η οικογένεια μεγάλωσε, ήρθαν κι άλλα παιδιά, και κάποια στιγμή έφυγαν από την Αγκίστα και εγκαταστάθηκαν στα Νέα Μουδανιά της Χαλκιδικής.
Όταν ήρθε η σειρά της πρώτης τους κόρης, (της μητέρας μου, της Ιλιάδας) να παντρευτεί και να ξενιτευτεί κι αυτή, ερχόμενη στη Μυτιλήνη, η ραπτομηχανή ήρθε μαζί της, σαν προίκα, αλλά και σαν πολύτιμη ανάμνηση, χρήσιμη ως το τέλος!...
*Σημείωση: Η ραπτομηχανή αυτή δωρίστηκε από την κ. Στέλλα Σκούφογλου στον Σύλλογο Μικρασιατών Σκάλας Λουτρών «Το Δελφίνι» και φιλοξενείται στο «Μουσείο Προσφυγικής Μνήμης 1922» της Σκάλας Λουτρών μαζί με άλλα κειμήλια.