Ζητούμενα, και η εθνική ασφάλεια, και η τοπική ανάπτυξη στα νησιά
Το προσφυγικό απαιτεί ολιστική θεώρηση-Γράφει ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΖΑΦΕΙΡΗΣ*
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 18/2/2020
Όσο ανεδαφικό είναι να αντιμετωπίζεις τον καρκίνο με ασπιρίνη, άλλο τόσο και πολύ περισσότερο, φαντάζει κι αποδεικνύεται στην πράξη αναποτελεσματικό, να δίνεις την όποια μάχη για το δυσθεώρητο προσφυγικό ζήτημα, με μέτρα αποσπασματικά κι εξόχως ανεπαρκή.
Μόνο με συνολική, ολιστική θεώρηση του θέματος, υπάρχει προοπτική, κι εντέλει ελπίδα, να βρεις λύση. Και επιτέλους, συνάμα να «θωρακίσεις» απέναντι στο πρόβλημα και στις επώδυνες συνέπειές του για τις τοπικές κοινωνίες, όλα τα νησιά του Βορείου Αιγαίου, εκείνα που κατ’ εξοχήν βιώνουν τις σοβαρότατες επιπτώσεις του.
Εδώ στη Λέσβο, εισπράττουμε το τελευταίο διάστημα τους (τολμώ να πω) επικίνδυνους πειραματισμούς μιας ανέτοιμης Κυβέρνησης, που προσπαθεί με σπασμωδικές ενέργειες να απαντήσει στην όξυνση του προσφυγικού – μεταναστευτικού και στις αυξανόμενες ροές, με την δημιουργία κλειστών κέντρων.
Επιδιώκει με νέες δομές, συμπληρωματικά των υφιστάμενων, αλλά και με παλινωδίες τακτικής (μια καταργεί και μια επανιδρύει το αρμόδιο υπουργείο μεταναστευτικής πολιτικής, ή αλλάζει συνέχεια αρμόδιους για το θέμα υπουργούς), να «πείσει» πως έχει στρατηγική. Αμ δε. Έτσι οι ισχυρές αντιδράσεις των νησιωτών, ήταν όχι μόνο αναμενόμενες, αλλά και επιβεβλημένες.
Πέρα όμως απ’ τα όχι, και τις σαφώς δικαιολογημένες διαμαρτυρίες, οφείλουμε, ΤΩΡΑ, ίσως περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη συγκυρία, συνάμα με τις θέσεις και τις προτάσεις μας, να καταθέσουμε και να αναδείξουμε επιχειρηματολογώντας σχετικά, ένα βασικό διεκδικητικό πλαίσιο.
Διεκδικήσεις που συνοψίζονται στη θεμελιώδη αρχή φυσικής και πολιτικής, πως κάθε δράση έχει αντίδραση, κάθε ζημιά επιβάλλει αποζημίωση, κάθε επιβάρυνση συνοδεύεται από ελάφρυνση.
Διεκδικήσεις που με μπροστάρη την αυτοδιοίκηση, θα στοχεύουν σε ισχυρά αντισταθμίσματα και θα αποσκοπούν στην ικανοποίηση των δύο καίριων δεδομένων, που μέχρι σήμερα εντέχνως απαλείφονται απ’ τους κυβερνώντες (είπαμε χρειάζεται ολοκληρωμένη θεώρηση) στον όποιο δημόσιο διάλογο για το θέμα: εθνική ασφάλεια και ανάπτυξη.
• Τα νησιά του Β.Α. Αιγαίου είναι τα ανατολικά σύνορα της Ελλάδας. Σύνορα που γειτνιάζουν με ένα προβληματικό και επιθετικό γείτονα. Αλήθεια, με την σημερινή διαχείριση του προσφυγικού μπορεί να υπάρξει εθνική γραμμή άμυνας; Πού και σε τι έγκειται η φύλαξη των συνόρων; Δεν είναι όπως κι ο Έβρος σύνορο το ανατολικό Αιγαίο και γιατί διαχωρίζεται από τα κυβερνητικά στελέχη που υποστηρίζουν πως δεν θα υπάρξει εκεί προσφυγική δομή γιατί πρόκειται για σύνορο; Τα νησιά τι είναι;
• Η Περιφέρεια του Β.Α. Αιγαίου αποτελεί, μαζί με την Ήπειρο, τις πιο φτωχές περιφέρειες της Ελλάδας και κατατάσσονται στις πιο φτωχές περιφέρειες της Ευρώπης. Ενδεικτικά:
- Έχουν κατά κεφαλήν ΑΕΠ 30% κάτω το από το μέσο όρο του ΑΕΠ της χώρας.
- Διαθέτουν 40% λιγότερους γιατρούς και νοσοκομειακά κρεβάτια από το μέσο όρο της χώρας.
- Εδώ είναι 25% λιγότεροι οι απόφοιτοι πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, παρά την ύπαρξη του Πανεπιστημίου Αιγαίου που συγκρατεί τα ποσοστά.
- Τα νησιά απέχουν από τον ηπειρωτικό κορμό, μ’ ό,τι αυτό συνεπάγεται στις συγκοινωνίες, αλλά και σε υποδομές, ποιότητα ζωής κλπ., ενώ βρίσκονται πολύ κοντά στην Τουρκία που έχει κάνει άλματα ανάπτυξης τα τελευταία 20 χρόνια.
Πριν αρχίσουμε να ζητάμε απαντήσεις στα προφανή απ’ τις παραπάνω διαπιστώσεις, κι αγωνιώδη ερωτήματα: «πού πάμε;», ή «γιατί εγκαταλείπονται τα νησιά να βαδίσουν σε μια γκρίζα ζώνη συνεκμετάλλευσης, σαν να μην αποτελούν ισότιμο μέλος της Ελληνικής επικράτειας;», επείγει με κάθε τρόπο να διατρανώσουμε την απαίτησή μας για άλλη, διαφορετική αντιμετώπιση.
Εκείνη που θα μας επιτρέψει, με όχημα κι αρωγό την ανάπτυξη, να ισχυροποιήσουμε ποικιλόμορφα τη θέση μας στον ελληνικό και ευρωπαϊκό χάρτη.