Ένας καλός φίλος, σε ανάρτηση του στο διαδίκτυο, κοινοποίησε το δικαστικό τέλος μιας τραγικής ιστορίας που συνέβη στην Κρήτη τον Αύγουστο του 2017, πριν από 6 χρόνια. Ένας νέος οδηγός 20 ετών, οδηγώντας με ταχύτητα 120 Km/h σε δρόμο που το όριο ταχύτητας ήταν 40 Km/h χτύπησε και αφαίρεσε τη ζωή από ένα νέο ζευγάρι φοιτητών (19 και 20 ετών) που έκαναν αμέριμνοι βόλτα έξω από το Πολυτεχνείο στα Χανιά.

Μετά λοιπόν από 6 χρόνια, το Εφετείο καταδίκασε τον οδηγό σε εξαγοράσιμη ποινή 6 ετών και 9 μηνών που μεταφράστηκε σε χρηματικό πρόστιμο περίπου 25.000 ευρώ το οποίο και θα εξοφληθεί σε δόσεις. Στο δράστη είχαν απαγγελθεί κατηγορίες σε βαθμό πλημμελήματος για ανθρωποκτονία από αμέλεια κατά συρροή, επομένως ήταν και φυσιολογική η ποινή όπως και το γεγονός ότι δεν έμεινε στη φυλακή ούτε μια μέρα.

Στο διαδίκτυο, με αφορμή τη συγκεκριμένη απόφαση, διάβασα πλήθος από σχόλια αγανακτισμένων με την απόφαση. Ειπώθηκε πως στην τελική η ζωή κάθε παιδιού από τους 2 φοιτητές αποτιμήθηκε από τη δικαιοσύνη στο ποσό των 12.500 ευρώ. Κάποιοι άλλοι ανέφεραν σε αντιδιαστολή πως η θανάτωση ενός ζώου, πράξη κακουργηματικού χαρακτήρα επισύρει ποινή κάθειρξης έως και 10 ετών και χρηματικό πρόστιμο έως και 50.000 ευρώ. Φυσικά για να λέμε την αλήθεια σε αυτό το τραβηγμένο επιχείρημα, μιλάμε για τη θανάτωση από πρόθεση μια και ο τραυματισμός ζώου σε τροχαίο ατύχημα δεν επισύρει ποινικές αλλά μονάχα διοικητικές κυρώσεις.

Ιδιαίτερη επίσης εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως έπρεπε να περάσουν 6 ολόκληρα χρόνια μέχρι να καταλήξει σε απόφαση η δικαιοσύνη, να γίνουν 3 πρωτόδικά και 3 δευτεροβάθμια δικαστήρια λόγω των αναβολών, να ταλαιπωρηθούν οι οικείοι των θυμάτων με 6 ταξίδια στην Κρήτη, με πλήθος εξόδων για δικηγόρους και παραστάσεις σε δίκες, αλλά πάνω από όλα αυτά τα δυσβάσταχτα οικονομικά, να καλούνται να ζουν ξανά και ξανά το θάνατο των παιδιών τους για 6 ολόκληρα χρόνια, σε ένα δικαστικό σύστημα που ελάχιστα το ενδιαφέρει διαχρονικά η ψυχική υγεία, η πνευματική, ψυχική και ηθική κόπωση των συγγενών των θυμάτων.

Δεν είμαι νομικός και δεν μπορώ πολύ περισσότερο να ξέρω τις λεπτομέρειες του συμβάντος, αν δηλαδή ο οδηγός ήταν νηφάλιος, αν και σε πόσο τελικά αμέλησε μονάχα ή εγκλημάτησε αλλά όλο αυτό έχει ελάχιστη σημασία μπροστά στα πραγματικά και αδιαμφισβήτητα στοιχεία που σοκάρουν και θέτουν, κατά την προσωπική μου άποψη, σε άμεση αμφισβήτηση την έννοια της απόδοσης δικαιοσύνης σε ένα υποτιθέμενο κράτος δικαίου όπως θέλει να λέγεται η πατρίδα μας. Δυο νέοι άνθρωποι, δυο φοιτητές, σκοτώνονται, έστω και από αμέλεια, οι οικείοι τους ταλαιπωρούνται έξι ολόκληρα χρόνια ώσπου να βγει απόφαση, ο δράστης δεν εκτίει ούτε μια μέρα φυλάκισης και καλείται να πληρώσει 25.000 ευρώ στο Κράτος για να εξαγοράσει την ποινή του σε δόσεις.

Μονάχα εγώ λυπάμαι και ταυτόχρονα οργίζομαι που από το θάνατο 2 ανθρώπων τελικά ωφελημένο είναι το Κράτος που θα κονομήσει, συγχωρήστε μου την έκφραση αλλά υποδηλώνει και το εξοργιστικό του Νόμου, ποσό 25.000 ευρώ; Ποιος είναι τελικά ο σκοπός της επιβολής ποινής; Είναι ο σωφρονισμός του παραβάτη και ο κολασμός του αδικήματός του ή η ενίσχυση των κρατικών Ταμείων;

Για όσους νομικούς θα σπεύσουν να παρατηρήσουν πως το έγκλημα έγινε το 2017 και ο νέος Ποινικός Κώδικας του 2019 κατήργησε την εξαγορά ποινών και την αντικατέστησε εξολοκλήρου με προσφορά κοινωφελούς εργασίας σε μια απελπισμένη προσπάθεια της δύσμοιρης τριτοκοσμικής μας χώρας να εναρμονιστεί με τα Ποινικά Δίκαια σύγχρονων ευρωπαϊκών κρατών, διαβάζω σε νομικά σάιτ και συνεχίζω να αγανακτώ. «Ο νέος Ποινικός Κώδικας, στα πλαίσια του εκμοντερνισμού, προσφέρει κάποια εργαλεία προς αποφυγή του εγκλεισμού. Όχι μόνο έχει αναβαθμιστεί η χρηματική ποινή και η κοινωφελής εργασία, αλλά έχουν αναδειχθεί τοιαύτες σε κύριες ποινές, εφάμιλλες της ποινής φυλάκισης. Δίνεται τοιουτοτρόπως στο δικαστήριο, η δυνατότητα σε πλείονες περιπτώσεις να μην επιβάλλει ποινή φυλάκισης, παρά μόνο χρηματική ποινή».

Και ως κατακλείδα «Ενδεικτικό παράδειγμα προβληματισμού, είναι η προειρημένη παρέμβαση του άρθ. 98 του Νόμου για το επιτελικό κράτος, με την οποία ανεστάλησαν οι διατάξεις του ΠΚ περί κοινωφελούς εργασίας, λόγω ελλείψεως κρατικών δομών, υπό τις οποίες θα λειτουργούσε ο θεσμός της κοινωφελούς εργασίας και οι οποίες θα είχαν ως σκοπό την απορρόφηση των καταδικασθέντων σε κοινωφελή εργασία».

Με απλά λόγια είπαμε να τα κάνουμε καλύτερα αλλά επειδή ως Κράτος δεν έχουμε Δομές Κοινωφελούς Εργασίας τώρα δεν υπάρχει ανάγκη να επιβάλλουμε ούτε καν ποινές απλά βάζουμε ένα χρηματικό πρόστιμο και ξεμπερδεύουμε ή αν επιβάλλουμε ποινή το κάνουμε με αναστολή και πάει ο δράστης σπίτι του ούτως ή άλλως, πληρώσει δε πληρώσει. Κι αν πάλι κάποιος μας πει πως με καθυστέρηση 3 ετών το Δεκέμβριο του 2022 τελικά βγήκε μια Υπουργική απόφαση για τον τρόπο Παροχής Κοινωφελούς Εργασίας  με το ΦΕΚ B’ 6259/12.12.2022, ας μας πληροφορήσει μετά από σχεδόν ένα χρόνο που εφαρμόστηκε.

Σε αυτή τη χώρα που κάθε μέρα μας εκπλήσσει δυσάρεστα αν κάποιος ακόμα και από αμέλεια σκοτώσει το Κράτος εισπράττει λεφτά, αποτιμώντας την ανθρώπινη ζωή σε χρήματα. Αυτά που βλέπουμε σε ταινίες για καταδικασμένους που σωφρονίζονται προσφέροντας Κοινωφελή Εργασία είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας για το Ελλαδιστάν. Ωστόσο όταν το ίδιο το Κράτος σκοτώνει, έστω και από αμέλεια, τους πολίτες του, όπως στο Μάτι, στα Τέμπη, στον Έβρο ή στη Θεσσαλία, τι γίνεται; Μήπως πληρώνει κι εκείνο πρόστιμο στον εαυτό του; Εκτελεί Κοινωφελή Εργασία; Τι χωρατά είναι αυτά που λέω πάλι; Οι έννοιες «Κοινωφελής» και «Εργασία» το είπαμε ξανά δεν έχουν ισχύ στο Κράτος μας, δεν υπάρχουν κρατικές Δομές να τις εκτελέσουν. Κι η Δικαιοσύνη ανεξάρτητη – εδώ γελάμε – και σοβαροφανής, δήθεν ελέγχει το Κράτος που την κυβερνά και το πριμοδοτεί με έσοδα, αγέρωχα υπερήφανη.

Ζούμε δυστυχώς σε ένα Κράτος, βραδυπορούντος, επιλεκτικού Δικαίου, αμφιλεγόμενης για να μην πω θεότυφλης και κουφής δικαιοσύνης, ένα Κράτος που μπορεί να αφαιρεί με τις αμέλειες του ζωές πολιτών χωρίς κόστος και που κοστολογεί τη ζωή κάθε 20χρονου παιδιού 12.500 ευρώ. Κι οι περισσότεροι που αγανακτούμε στιγμιαία, ταυτόχρονα φτύνουμε στον κόρφο μας αν δεν βιώνουμε την αδικία και βουλιάζουμε στους μαλακούς καναπέδες με την απαισιόδοξη παραδοχή της απόλυτης παραίτησης μας ακόμα και από την ελπίδα πως ίσως κάποτε κάτι μπορεί να αλλάξει.