ΑΦΗΓΗΣΗ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ. Η σημαία του Πολυτεχνείου… «τόλμησα μόνο μία φορά να την ξεδιπλώσω πάνω στο κρεβάτι μου»
του ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΜΟΥΡΓΚΕΛΗ*
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 16/11/2020
Μεγάλωσα μέσα στη χούντα. Στα 7 μου χρόνια έζησα τη νύχτα της 21ης Απριλίου. Ο μεγάλος μου αδελφός με τους φίλους του ήταν στην ΕΔΗΝ. Όλο πορείες και ξύλο με την αστυνομία. Εκείνη τη νύχτα είχαν κλειστεί σπίτι. Στρατιωτικός νόμος και απαγόρευση κυκλοφορίας.
Παγωμένη σιωπή και ψίθυροι. Στα γυμνασιακά μου χρόνια οι παρέες του άλλου αδελφού μου από το Πανεπιστήμιο κλεινόντουσαν στο δωμάτιο του και οργάνωναν τις παράνομες τότε δράσεις. Όπως και πολλοί άλλοι είχαν φτιάξει μια μικρή αντιστασιακή ομάδα.
Την νύχτα του Πολυτεχνείου ο αδελφός μου ήταν στα οδοφράγματα της Πατησίων. Η μητέρα μου ανησυχούσε. Δεν ήξερε τι να κάνει. Όλη η οικογένεια ήμασταν κρεμασμένοι από το σταθμό του Πολυτεχνείου μέχρι που έκλεισε και μετά από τους παράνομους ραδιοφωνικούς σταθμούς του εξωτερικού. Την επόμενη το πρωί στο σχολείο έκανα και εγώ στα 13 μου χρόνια την πρώτη αντιστασιακή μου πράξη. Κρεμάστηκα στα κάγκελα του σχολείου και χτυπούσα τις λαμαρίνες με όλη μου τη δύναμη φωνάζοντας συνθήματα.
Μέχρι που με κατέβασε ένας καθηγητής για να μη με δουν οι αστυνομικοί που ήρθαν για να επιμεληθούν τη διακοπή των μαθημάτων και την «κόσμια» επιστροφή στα σπίτια μας. Οι πυροβολισμοί ήταν συνεχείς. Ακούστηκε ότι στην πλατεία Κολιάτσου, λίγα βήματα από το σπίτι, σκοτώθηκε ένα παιδί μέρα μεσημέρι. Γαλουχήθηκα στους αγώνες για τη δημοκρατία. Η πολιτικοποίηση ήταν δεδομένη.
Όνειρο μου να μπω στο πανεπιστήμιο και να γίνω μέλος της ΕΦΕΕ. Να γίνω και εγώ σαν και αυτούς τους νεαρούς που έπαιρναν το λόγο στα αμφιθέατρα και αγωνιούσαν για μια άλλη Ελλάδα, για μιαν άλλη κοινωνία με δημοκρατία και ισονομία, για το σοσιαλισμό. Και όλοι είχαν τα δικά τους όνειρα και τα δικά τους επιχειρήματα. σοσιαλιστές, κομουνιστές, ευρωκομουνιστές, χριστανιοδημοκράτες, Μαοϊκοί, Τροτσκιστές. Μια πανσπερμία ιδεών και απόψεων. Ένα πέλαγος γνώσεων και συγκροτημένης σκέψης.
Στα 21 μου χρόνια, τριτοετής στο Οικονομικό της Νομικής, έγινα μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου.
Με επέλεξε η παράταξη μου η ΠΑΣΠ. Ήμουν ο νεότερος ανάμεσα σε σοβαρούς εκπροσώπους της προοδευτικής σκέψης από όλα τα κόμματα της αριστεράς. Τον Τριαντάφυλλο τον Δραβαλιάρη και τον Θόδωρο τον Καραγιαννίδη από την ΚΝΕ, τον Νίκο το Φίλη και το Θόδωρο τον Μαργαρίτη από το Ρήγα Φεραίο και τόσους άλλους. Στα 22 μου, το 1982 με φώναξε ο μέχρι τότε επικεφαλής της παράταξης που παραδοσιακά φύλαγε τη σημαία ο Φώτης ο Χατζημιχάλης που είχε διαδεχθεί για λίγο το Χρήστο τον Παπουτσή και μου έδωσε τη σημαία.
Η παράδοση να φυλάνε τα στελέχη της νεολαίας του ΠΑΣΟΚ τη σημαία του Πολυτεχνείου ξεκίνησε όταν ήταν ακόμα πρόεδρος ο Στέφανος ο Τζουμάκας. Η συγκίνηση μου, τα αισθήματα ήταν μοναδικά. Ως προεδρεύων της ΕΦΕΕ, είχα τη τιμή να είμαι παραστάτης και να φυλάω τη σημαία μέχρι το 1987 που την παρέδωσα στον Βασίλη τον Τόγια, λίγο πριν φύγω στο εξωτερικό για να συνεχίσω τις σπουδές μου.
Όλα αυτά τα χρόνια τόλμησα μόνο μία φορά να την ξεδιπλώσω πάνω στο κρεβάτι μου για να ελέγξω μήπως και έχει φθορές από την υγρασία. Ντράπηκα τόσο που αμέσως μετά το σύντομο έλεγχο τη δίπλωσα και την έβαλα στη θέση της.
Η σημαία της ΕΦΕΕ, η ματοβαμμένη αυτή σημαία που συμβολίζει τόσα πολλά.
Μακάρι να μπορούσε να μιλήσει και να αποτιμήσει τους αγώνες που δικαιώθηκαν, τους αγώνες που συνεχίζονται, αυτούς που την κράτησαν και αυτούς που την κρατάνε… Την αλήθεια τους, τις υστεροβουλίες τους ή το ψέμα… Όμως όπως όλα τα ζωντανά σύμβολα είναι υποχρεωμένη να παραστέκεται αυτή σε όλους αυτούς που την κρατάν και να τους εκπαιδεύει στα μεγάλα οράματα για το τόπο και τη δημοκρατία..