Ονομάζομαι Κόβρας Στέλιος και σήμερα Κυριακή  έγιναν τα «40» για τον παππού μου και για την μητέρα μου.

Και οι δύο έφυγαν από τροχαίο στις 9 του Οκτώβρη στην οδό Μυτιλήνης – Καλλονής λίγο πριν την Αρίσβη. Ο παππούς πέθανε ακαριαία και η μητέρα μου ξεψύχησε 7 μέρες μετά στην εντατική στο Βοστάνειο νοσοκομείο Μυτιλήνης.

Με το κείμενο αυτό θέλω να μοιραστώ όσο πιο ευρύτερα γίνεται κάποια πράγματα, ως μίνιμουμ κίνηση του χρέους που έχω απέναντι στην κοινωνία της οποίας είμαι και εγώ μέλος. Ο πόνος είναι μεγάλος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αμβλύνει την λογική προσέγγιση των όσων έγιναν (και) στην δική μας περίπτωση.

Το μόνο που ξέρουμε με σιγουριά είναι ότι η μητέρα μου μπήκε στο αντίθετο ρεύμα χωρίς λογική εξήγηση, χωρίς προσπέραση άλλου αυτοκινήτου. Από εκεί και πέρα συνέβησαν τα παρακάτω.

Έγκλημα νο1. Εξιτήριο σε βαρύτατη υπόθεση χωρίς ασθενοφόρο και νοσηλευτή.

Ο παππούς μου ετών 83, περίπου 2 βδομάδες πριν το τροχαίο είχε διακομισθεί στα επείγοντα του Βοστάνειου νοσοκομείου Μυτιλήνης με έμφραγμα. Ήταν το δεύτερο στην ζωή του, καθώς είχε πάθει άλλο ένα το 2008. 3 βουλωμένες αρτηρίες το ιατρικό πόρισμα. Την δεύτερη μέρα ο παππούς έπαθε και πνευμονικό οίδημα στην εντατική και τα πράγματα ήταν οριακά για την ζωή του. Κατάφερε, το ξεπέρασε ωστόσο αμέσως μετά βούλωσαν τα νεφρά του με αποτέλεσμα να επίγει η αιμοκάθαρση. Όπως και έγινε. Πραγματοποίησε 3 συνολικά αιμοκαθάρσεις. Σκληρό καρύδι ο παππούς. Από την παλιά φουρνιά των τσομπάνηδων, κατάφερε και τα ξεπέρασε όλα τελικά. Ένα πράγμα είχε μείνει να πάει τουαλέτα μόνος χωρίς καθετήρα.

Στο μεταξύ οι μέρες είχαν περάσει και φτάσαμε 9 Οκτώβρη, μέρα Κυριακή. Όπου και οι υπεύθυνοι του νοσοκομείου αποφάσισαν να δώσουν τον παππού στην μητέρα μου να τον φέρει στο χωριό μόνη της με καθετήρα και με βεβαρημένη υγεία. Υπέγραψε ότι αναλαμβάνει την ευθύνη και όλα μέλι γάλα.

Και ερωτώ λοιπόν.

Γιατί το Βοστάνειο νοσοκομείο δεν έχει ασθενοφόρα και προσωπικό για εξιτήρια τα σαββατοκύριακα, όπως για παράδειγμα έχει το αντίστοιχο νοσοκομείο της Λάρισας?

Από που και ως που μία υπογραφή του συγγενή μπορεί να αντικαταστήσει το ασθενοφόρο και τον νοσηλευτή σε ένα βαρύτατο εξιτήριο;

Γιατί ιεραρχούνται ψηλότερα τα θέλω των συγγενών και του ασθενή, από τα πρέπει της υπεράσπισης της ζωής του;

Έγκλημα 2^ο. 3 λεπτά δρόμος, 30 λεπτά το ασθενοφόρο.

Το σημείο το οποίο έγινε το τροχαίο είναι στην είσοδο της Αρίσβης. Απέχει κυριολεκτικά, μετρημένο με χρονόμετρο,  3 λεπτά από το κέντρο υγείας Καλλονής. Κι όμως το ασθενοφόρο έφτασε μισή ώρα μετά το τροχαίο. Η ζημιά όμως είχε γίνει, και οι πιθανότητες λόγω αυτής της καθυστέρησης είχαν συρρικνωθεί δραματικά.

Και ερωτώ λοιπόν.

Γιατί το ασθενοφόρο έκανε 30 λεπτά να διανύσει μία απόσταση 3^ων λεπτών?

Υπάρχει 2^ο και 3^ο ασθενοφόρο στο κέντρο υγείας Καλλονής με το κατάλληλο προσωπικό οδηγών και νοσηλευτών, και αν όχι γιατί?

Έγκλημα 3^ο. Τεράστιες ανάγκες σε προσωπικό, αναστολή σε γιατρούς.

Με βάση τις παραπάνω ελλείψεις είχαμε ήδη χάσει τον παππού. Η μητέρα μου όμως πήγε έστω και καθυστερημένα στο Βοστάνειο, στην εντατική. Η εντατική του νοσοκομείου έχει 2 γνωστούς νευροχειρουργούς. Όταν η μητέρα μου έφτασε εκεί μόνο ο ένας εργαζόταν γιατί ο άλλος είχε βγει από την κυβέρνηση σε αναστολή.

Και ερωτώ λοιπόν.

Είναι ή δεν είναι πολύτιμο το να έχεις 2 καλούς νευροχειρουργούς έτοιμους και μάχιμους να σε βοηθήσουν αντί για έναν;

Πως γίνεται εν μέσω πανδημίας με 30.000 νεκρούς από covid-19, πάρα πολλοί εκ των οποίων εκτός ΜΕΘ, αντί να γίνουν άμεσα προσλήψεις να μπαίνουν εργαζόμενοι σε αναστολή στον κλάδο της υγείας;

Αν η κυβέρνηση αποφάσισε να εφαρμόσει την αναστολή λόγω άρνησης του εμβολιασμού στους δημοσίους υπαλλήλους, τότε γιατί δεν έκανε το ίδιο και με τους παππάδες για παράδειγμα ή με τα σώματα ασφαλείας, το 70% των οποίων παραμένουν ανεμβολίαστοι μέχρι και σήμερα;

Συμπεράσματα

Άρα λοιπόν αγαπητοί, όχι δεν ήταν καθόλου θέλημα θεού. Δεν ήταν καν η μοίρα τους να φύγουν όπως έφυγαν. Υπάρχουν βαρύτατες ευθύνες και αντικειμενικοί λόγοι που βοήθησαν να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε.

Ευθύνες που αφορούν τοπικά την πολιτική του Βοστάνειου νοσοκομείου Μυτιλήνης με το γεγονός ότι αφήνουν βαριά περιστατικά να φεύγουν με μία τζίφρα τα Σαββατοκύριακα ενώ θα μπορούσαν έστω να τους βγάζουν Δευτέρα πρωί με ασθενοφόρο και νοσηλευτή. Ευθύνες που αφορούν και την καθυστέρηση του ασθενοφόρου από το κέντρο υγείας Καλλονής, είτε από ελλείψεις είτε από λόγους που αγνοώ.

Υπάρχουν όμως ευθύνες που αφορούν και γενικά την τωρινή κυβέρνηση και τις πολιτικές που εφαρμόζονται διαχρονικά, ειδικά από το 2009 και μετά. Τις πολιτικές που αφήνουν το ΕΣΥ να ρημάζει ενώ την ίδια στιγμή φεύγουν δις λεφτά σε μίζες, σκάνδαλα και ένα κάρο άλλα. Τις πολιτικές που αντί να προσλαμβάνουν, αντί να μονιμοποιούν γιατρούς και δασκάλους με το πρόσχημα της γιγάντωσης των κρατικών εξόδων, προσλαμβάνουν τα ίδια νούμερα δημοσίων υπαλλήλων σε άλλους τομείς. Τις πολιτικές που βλέπουν την υγεία ως προϊόν, ως πεδίο κερδοφορίας, και όχι ως αγαθό ελεύθερα προσβάσιμο για όλους.

Αυτά πληρώνουμε αγαπητοί όλοι εμείς, οι απλοί άνθρωποι της κοινωνικής βάσης, οι «από τα κάτω». Αυτά πλήρωσε η οικογένεια μου με διπλή απώλεια. Αυτά είναι που πρέπει να μας προβληματίσουν ως κοινωνία, και που πρέπει να παλέψουμε οργανωμένα για να αλλάξουν. Κανείς δεν θα ασχοληθεί για τις δικές μας ανάγκες πέρα από εμάς τους ίδιους. Γιατί κάθε μέρα που περνάει όλο και περισσότεροι άνθρωποι χάνονται άδικα. Σήμερα εμείς, αύριο εσείς.