Γεννήθηκε πριν την πανδημία, τότε που η δημοτική αρχή κατέστρεφε - κυριολεκτικά και μεταφορικά - την παιδική χαρά σε κάθε γειτονιά. Δεν πρόλαβε να κάνει τσουλήθρα απέναντι από το σπίτι, γιατί καλά-καλά δεν περπατούσε όταν ξηλώθηκε.

Μέχρι σήμερα έχει μάθει να κοιμάται νωρίς, να τρώει ό,τι υπάρχει στο τραπέζι, να περπατάει σταθερά, να ακούει τους μεγάλους, αλλά και να μιλάει όμορφα, έστω κι αν ακατάπαυστα. Έμαθε να παίζει, να τραγουδάει, να χορεύει, να ζωγραφίζει και να αθλείται. Μαθαίνει να αγαπάει, να σέβεται και να κάνει φιλίες. Απολαμβάνει τη φύση, πηγαίνει στον μπαχτσέ και κυνηγάει τα πρόβατα. 

Κατάφερε να κρατήσει το χαμόγελο στα χείλη, αλλά οι πολυπόθητες κούνιες παραμένουν κυνήγι θησαυρού στο μυαλό ενός μικρού παιδιού που μεγαλώνει στο χωριό. Η παιδική χαρά αποτελεί ορόσημο των χρόνων της αθωότητας και της ξεγνοιασιάς. Παρόλα αυτά μια ακόμα Άνοιξη φεύγει και μαζί με αυτήν κάθε ελπίδα ότι θα προλάβει να βιώσει τη χαρά της κούνιας όπως όλοι εμείς.

 Ξέρετε τι εννοώ, να βρεθεί με τα παιδιά του χωριού και να κάνει πολλά από αυτά που πρέπει κι ακόμα περισσότερα από αυτά που δεν πρέπει - να στριφογυρνούν όλοι μαζί στο «γύρω-γύρω όλοι», να παίζουν κυνηγητό ανάποδα στις τσουλήθρες, να συναγωνίζονται ποιος πάει ψηλότερα στις κούνιες και να ανεβοκατεβαίνουν πάνω-κάτω όλη μέρα στην τραμπάλα.

 Οι κούνιες δεν αποτελούν ένα ασήμαντο θέμα που μπορεί η δημοτική αρχή να το παραμελεί. Αντιθέτως, εισάγουν τα παιδιά στην κοινωνία διαμορφώνοντας σχέσεις και προσωπικότητες, ενισχύουν το παιχνίδι, τα γέλια και την αλληλεπίδραση, εκθέτουν μικρούς και μεγάλους σε ένα ευχάριστο περιβάλλον και ενδυναμώνουν την ψυχική υγεία.

 Κι ας μου λύσει κάποιος την απορία. Όταν ένα νήπιο ρωτάει «γιατί ο Δήμαρχος τρία χρόνια δεν έχει βάλει κούνιες», τι πρέπει να απαντήσει ο γονέας και τι ελπίδες έχει η πολιτική σκηνή για λίγη αξιοπρέπεια;

Να το πω και λαϊκά… Κούνιες, ρε φίλε, τι ζητάμε δηλαδή;

—