«Έτσι όμως η ψυχή μας υποχρεώνεται να κυλήσει πάνω σε δύο γραμμές που αδυνατούμε να παραλληλίσουμε. Ο εκτροχιασμός είναι αναπόφευκτος. Θεέ μου!
Κι εγώ που ονειρευόμουν να παραλληλιστούν άλλου είδους γραμμές, κι απέβλεπα
στις συντεταγμένες του γυμνού σώματος και της δικαιοσύνης, της αλκής και της ιερότητας, του παρθενικού και του ηδυπαθούς! Που ζητούσα να καθαγιαστούν πρώτα μέσα
στο άδυτον του κάθε ιδιώτη τα “κοινά”, και έτσι μόνον να γίνουν κανόνες ζωής
για όλους, με το ίδιο ήθος και την ίδια δύναμη».
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΛΥΤΗΣ. (1991).
Τα δημόσια και τα ιδιωτικά. Αθήνα: Ίκαρος, σσ. 22-23.

«Εχθές έχωσα κάτω απ’ την άμμο το χέρι μου κι έπιασα το δικό της.
Όλο το απόγευμα ύστερα τα γεράνια με κοίταζαν απ’ τις αυλές με νόημα.
Οι βάρκες, οι τραβηγμένες έξω στη στεριά, πήρανε κάτι γνώριμο, οικείο.
Και το βράδυ, αργά, την ώρα που της έβγαλα τα σκουλαρίκια να τη φιλήσω
έτσι όπως θέλω εγώ, με τη ράχη ακουμπισμένη
στον μαντρότοιχο της εκκλησιάς, μπουμπούνισε το πέλαγος
και οι Άγιοι βγήκανε κρατώντας κεριά να μου φωτίσουνε».
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ. (1996).
Ο Μικρός Ναυτίλος. Αθήνα: Ίκαρος, σ.52.

«Τι σόι “ποιητική” μπορεί να είναι η ζωή σου όταν και το κορίτσι που φίλησες
και το σκοτεινό δρομάκι όπου το φίλησες και τη μουσική που σου ερχότανε από μακριά όταν το φίλησες, πρέπει να ψάξεις για να τα βρεις μέσα στα λεξικά».
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ. (2005). Ιδιωτική Οδός. Αθήνα: Ύψιλον, σσ. 66-68.

Η επίκληση της σκέψης αγίων από πολλούς Γέροντες, Επισκόπους και πνευματικούς πατέρες για να στηρίξουν αυτά που πιστεύουν, στις μέρες μας είναι σύνηθες φαινόμενο. Έτσι και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος, για να στηρίξει τα «δικά του πιστεύω» για τον έρωτα και τη σεξουαλικότητα, «εμπνέεται» από αγίους και με έναν προβληματικό θα ‘λεγα τρόπο, επικαλείται όχι μόνο Αγιογραφικές και Πατερικές θέσεις αλλά και τη σκέψη ενός σύγχρονου και ιδιαίτερα λαοφιλή αγίου, του Πορφύριου Καυσοκαλυβίτη.

Το ίδιο ακριβώς, εδώ και λίγες ημέρες κάμουν, κι όλοι εκείνοι που έχουν στήσει ένα μπλοκ υπεράσπισής του. Προκαλεί κατάπληξη ακόμη και μια φωτογραφία του Σεβασμιωτάτου κ. Νεοφύτου - κι αυτή κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο - όπου ως φόντο πίσω του έχει έναν ουρανό που αστράφτει και βροντά, στις αποχρώσεις του μωβ-βυσσινί, λες κι ο Σεβασμιώτατος ως «μέγας προφήτης» λαλεί εκ στόματος του Θεού. Αξίζει, επίσης, κανείς να δει και να ακούσει τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές αλλά και να διαβάσει τη σχετική διαδικτυακή αρθρογραφία, με τους δεκάδες σχολιασμούς «ζητορθόδοξων» χριστιανών που τη συνοδεύουν, για να καταλάβει πόσο αποσπασματικές και άκρως παραπλανητικές είναι οι παραπομπές στα λεγόμενα του αγίου Πορφυρίου.

Σκέφτομαι πως αν κάποιος, όχι επιλεκτικά όπως κάμει ο Σεβασμιώτατος κ. Νεόφυτος και οι υποστηρικτές του, παρέθετε κι άλλα κείμενα του αγίου Πορφυρίου, συνταιριάζοντάς τα λόγου χάριν με κείμενα ποιητών όπως τα τρία παραπάνω του Οδυσσέα Ελύτη, θα του αποκαλυπτόταν ένας κόσμος άκρως μυστικός κι ερωτικός για την άνθρωπο και τη φύση μες στην οποία κατοικεί, θεωρώντας τον έρωτα και τη σεξουαλικότητα όχι αμαρτία κι εκτροπή.

Σταχυολογώ μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο: Γέροντος Πορφυρίου. (2003). Βίος και Λόγοι. Χανιά: Ιερά Μονή Χρυσοπηγής• «Η ψυχή του χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή, να είναι ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει, όλο να πετάει, να ζει μες στα όνειρα. Να πετάει μες στ’ άπειρο, μες στ’ άστρα, μες στα μεγαλεία του Θεού, μες στη σιωπή». Κι αλλού: «Για να γίνει κανείς χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής». Κι αυτό, όπως εξηγεί λίγο πιο κάτω, γιατί «“χοντρές” ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει». «Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα απ’ τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό.

Τα λουλούδια, για παράδειγμα, έχουν τη χάρη τους, μας διδάσκουν με το άρωμά τους, με το μεγαλείο τους. Μας μιλούν για την αγάπη του Θεού. Σκορπούν το άρωμά τους, την ομορφιά τους σε αμαρτωλούς και δικαίους». Διαβάζοντας κανείς αυτά τα μικρά αποσπάσματα, σίγουρα θα ανακαλεί στο νου του την εφηβική ηλικία του, όταν για πρώτη φορά ερωτικά θα σκίρτησε η καρδιά του για μια αγαπημένη ή έναν αγαπημένο, επιθυμώντας στην ομορφιά ενός ηλιοβασιλέματος να της προσφέρει, να του προσφέρει λουλούδια.

Με άλλα λόγια ομιλώ εδώ για εκείνον τον πλήρη άνθρωπο, τον άνθρωπο των γεγυμνασμένων αισθητηρίων, ο οποίος στην ερωτική – αγαπητική σχέση του με τον άλλον επιζητεί την αληθινή συγκίνηση, εμπειρία και ευαισθησία. Έχω τη γνώμη, λοιπόν, πως ο άγιος Πορφύριος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και άγιος της ευαισθησίας.

Είναι πολύ εύκολο, πράγματι, να κατακρίνουμε οτιδήποτε δεν μας ταιριάζει. Και το χειρότερο, πολλές φορές να το διαπομπεύουμε και να το μισούμε. Μόνο που αυτό που διαπομπεύουμε και μισούμε, όταν ισχυριζόμαστε πως διδάσκουμε τη χριστιανική πίστη, σε καμιά περίπτωση δε μπορεί να εκληφθεί ως χριστιανική αγάπη. Δυστυχώς για πολλούς που ορέγονται τον τίτλο του πνευματικού πατέρα, το στέγνωμα της ψυχής τους από την εν Χριστώ αγάπη προς κάθε κολασμένο, για τους οποίους συχνά ομιλούνε κατακεραυνώνοντάς τους αδυσώπητα, όπως στην εδώ περίπτωση με τους σεξουαλικώς κολασμένους, η σκέψη τους χάνει τη φρόνηση της και γίνεται «μωρία», κατά Απόστολο Παύλο πάντοτε.

Αλλά ποιος είναι εκείνος που θα κρίνει ποια είναι η αρετή και ποια η ύβρη για ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται είτε ως φυσιολογικοί είτε ως μη φυσιολογικοί, όπως λόγου χάριν οι ομοφυλόφιλοι, τους οποίους ο Σεβασμιώτατος Μόρφου κ. Νεόφυτος εχαρακτήρισε μη φυσιολογικούς και βρωμερούς ανθρώπους; Άραγε αναρωτήθηκε ο Σεβασμιώταος κ. Νεόφυτος ό,τι με τα όσα απαράδεκτα είπε ακόμη και για την κυοφορούσα παιδί γυναίκα, συνηγορεί στην απανθρωπότερη υποδούλωσή της και στη γελοιοποίηση της φύσεώς της; Και, τελικά, γιατί η Εκκλησία συχνά πυκνά στον δημόσιο χώρο με τον δημόσιο λόγο της γίνεται η αφορμή αντί για κιβωτός σωτηρίας που οφείλει να είναι, να γίνεται κιβωτός δήθεν «καθαρών» από την αμαρτία ανθρώπων;

«Ο έρωτας βάζει δύσκολα στην Εκκλησία, έβαζε στο παρελθόν, το κάνει και σήμερα», γράφει σ’ ένα βιβλίο του ο αγαπητός συνάδελφος Χρυσόστομος Σταμούλης, καθηγητής στη Θεολογική Σχολή ΑΠΘ. Και τα τόσα δύσκολα – ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτά – όταν ορθά αντιμετωπίζονται δείχνουν την Εκκλησία και τον Χριστό να περπατούν μες στον Καιρό, όπως σοφά έλεγε ο αξέχαστος Κωστής Μοσκώφ και να διασχίζουν την Ιστορία, όπως επίσης σοφά έλεγε κι ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης.. Όταν, όμως, δεν αντιμετωπίζονται με αγάπη Χριστού, χτίζουν τοίχους γύρω από την ίδια την Εκκλησία και δεν την αφήνουν να αφουγκραστεί τι έχουν να της πουν οι άλλοι, οι διαφορετικοί, οι μιαροί και οι βέβηλοι. Με σηκωμένο το δάκτυλο του χεριού ποτέ η Εκκλησία δεν κήρυξε την αγάπη του Χριστού. Απεναντίας την κήρυξε με τη ζωή και το αίμα της.

«Όλο το μυστικό είναι η αγάπη, ο έρωτας στον Χριστό» έλεγε ο άγιος Πορφύριος. Κι όταν από τους Ποιμένες της Εκκλησίας λείπει η αγάπη, η ορφάνια ετούτου του κόσμου από αγάπη θα μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Συνεπώς, ζητούμενο είναι οι Ποιμένες της Εκκλησίας να επιθυμούν τη λύτρωσή τους από την παγερότητα και τη σκληρότητα, από τον τελείως άχαρο και ανέραστο ρόλο του δικαστή και αστυνόμου των ανθρώπινων ψυχών. Διότι αν σ’ αυτά συνεχώς παγιδεύονται, ας μην μας εκπλήσσει το αποτέλεσμα: θα υπάρχουν «πρόβατα μη έχοντα ποιμένα» και «ποιμένες μην έχοντας πρόβατα». Η κατάρτιση των πιστών στην εν Χριστώ ζωή χρειάζεται αγάπη. Ποιμένες με εκκλησιαστικό ήθος και ορθόδοξη πνευματικότητα.

Ο παρακάτω λόγος τού οσίου Ευγένιου Γιαννούλη (έζησε τον 17ο αιώνα• η μνήμη του κάθε χρόνο γιορτάζεται την 5η Αυγούστου), από επιστολή του προς τον Μητροπολίτη Δημητριάδος Γαβριήλ Α΄ (1653-1663), νομίζω ό,τι δείχνει την ταπεινή καρδιά που οφείλουν να έχουν οι Ποιμένες: «οι μεγάλοι, δεσπότα, θρόνοι και οι λαμπροί και οι πολυπρόσοδοι βαθμοί και τα λοιπά αξιώματα μετά φρονήσεως, αρετής και λόγου οικονομούμενα πολλά τους τοιαύτουςωφέλησεν οικονόμους και σχεδόν ισοθέουςπεποίηκε• τους κατά τας αυτών ορέξεις και πεπλανημένας θελήσεις τα της εκκλησίας φθείροντες και τα κοινά ως ίδια ιδιοποιούντας συμβαίνει το εναντίον.

Θαρρώ να ήκουσε ποτέ προσευχήν τινός ιερωμένου “Μη με, λέγων παντεπίσκοπε Λόγε, ως ιερωμένον και μυστηρίων αγίων υπηρέτηνεξετάσης ή βασανίσης, μήτε να έλθης ποτέ εις κρίσιν μετά του δούλου σου”. Φρόντιζε, δέσποτα, των καλών έργων και προτίμα πάντα των ρεόντων τα μένοντα• γίνου πιστός και φρόνιμος οικονόμος• ευλαβού της επισκοπής το αξίωμα και της ιερωσύνης το ύψος• μνημόνευε αεί των εσχάτων• συλλογίζου την απόδοσιν της οικονομίας και του αρχιποίμενος Χριστού την μέχρι και αργού λόγου εξέτασιν, όστις σου διατηροίη τον βαθμόν επηρείας δαιμονικής εκτός και επιβουλής εχθρών υψηλότερον, μετά δε την εντεύθεν του βίου τούτου απαλλαγήν να την αξιώση της των σωζομένωνμερίδος και της χοροστασίας των εκλεκτών• αμήν».