Μια σημαία με το σήμα της Ομοσπονδίας Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδας με την επιγραφή «2022 100 χρόνια εθνικής μνήμης», υψώθηκε το μεσημέρι της παραμονής της Πρωτοχρονιάς στον ιστό του Δήμου Χαλανδρίου. Ήταν το μόνο σημάδι που υπενθύμισε σε όσους το είδαν έστω στο διαδίκτυο (ή μάλλον μόνο στο διαδίκτυο), ότι ξεκίνησε η χρονιά μνήμης των τραγικών γεγονότων του 1922 που σηματοδότησαν μέσα από έναν ανείπωτο πόνο τη δημιουργία της σύγχρονης νέας Ελλάδας.

Κάπως έτσι ξημέρωσε η 100ετηρίδα. Στα μουγκά. Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε κάτι από τα γνωστά για το περσινό 1821 (!!!) για τις γυναικοκτονίες και αυτό ήταν. Οι πολιτικοί εκπρόσωποι των κομμάτων του Ελλαδίτικου κράτους, όλοι, ούτε λέξη. Και καλώς ήρθες 2022 με Σάκη Ρουβά, πυροτεχνήματα και μαύρα δάκρυα για τα χαμένα ρεβεγιόν.

Τώρα θα μου πείτε τι άλλο να περίμενα.... Δεν πέρασαν δα και πολλά χρόνια από τότες που ο Άρειος Πάγος, το ανώτατο δικαστήριο της χώρας, ξαναγράφοντας την Ελληνική ιστορία, με απόφασή του ακύρωσε την απόφαση του Εκτάκτου Επαναστατικού Στρατοδικείου της Αθήνας. Σύμφωνα με δαύτη καταδικάστηκαν και στη συνέχεια εκτελέστηκαν στο Γουδί σαν υπεύθυνοι της Μικρασιατικής Καταστροφής, πέντε πολιτικοί και ένας στρατιωτικός, ηγέτες της χώρας και της εκστρατείας στη Μικρά Ασία στο διάστημα από τις εκλογές του 1920 ως την επανάσταση του συνταγματάρχη Πλαστήρα και των υπόλοιπων ηττημένων αξιωματικών.

Άρα για τη μεγαλύτερη σύγχρονη καταστροφή του Ελληνισμού για το σύγχρονο Ελλαδίτικο κράτος και τους μεγαλοδικαστάδες του ουδείς πταίει. Κι έρχομαι εγώ και λέω για την εκατονταετηρίδα....

Η επέτειος βέβαια δεν επιτρέπει εορτάς και πανηγύρεις, μηδέ προσκλήσεις Ευρωπαίων Συμμάχων αφού σε μια τέτοια περίπτωση κινδυνεύουν να σηκωθούν κι οι πεθαμένοι μας και να τους κυνηγάν. Δεν επιτρέπει και μεγαλοστομίες και τηλεοπτικές παράτες και υψώσεις μεγάλων σημαιών, καθ’ ότι άντε να εξηγείς μετά σε όσους το κάνουν ότι τέτοια καμώματα πριν έναν αιώνα οδήγησαν σε ενάμιση εκατομμύρια πρόσφυγες στην Ελλάδα και εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς.

Επιτροπή σαν για τα 200 χρόνια με χρηματοδοτήσεις και ρουσφέτια μιροέργων να πάει κάτι κανένα φαρμάκι δεν θα έχουμε (δόξα τω Θεώ) μηδέ Γιάννα Αγγελοπούλου. Το έχω πάρει απόφαση πως με κάτι σκόρπιες εκδηλώσεις στα κρυφά του Υπουργείου πολιτισμού άνευ πολιτισμού θα τη βγάλουμε επισήμως, άντε και με καμιά κατάθεση στεφάνου το Σεπτέμβριο. Όσον αφορά την κήρυξη από την κυβέρνηση του 2022 σαν «Έτος Προσφυγικής Μνήμης» αφήστε τα. Έρχεται...

Το πολύ πολύ νάχουμε και μαννιά επιδοτούμενη (πέραν των άλλων) περιοδεία του αριστουργήματος (διατί γελάτε κύριε;) της Μιμής Ντενίση περί Σμύρνης αγαπημένης. Δεν το είδα, είδα και διάβασα την υποδοχή της ταινίας από τους κριτικούς κινηματογράφου και είπα πως ας μείνω στο κινηματογραφικό αριστούργημα του Αγίου Νεκταρίου - μεγάλη η χάρη του - για αυτήν την περίοδο.

Οπότε τι μένει;
Μένει συμπατριώτες και συμπατριώτισσσες το ΧΡΕΟΣ όλων μας.
Να κάνουμε την εκατονταετηρίδα, χρόνο μνήμης της Μικρασίας, των πατεράδων, των μανάδων, των παππούδων και των γιαγιάδων μας που ήρθαν ή δεν ήρθαν ποτέ. Να ανοίξουμε ένα ΠΟΛΕΜΟ ΜΝΗΜΗΣ. Κάθε γωνιά του νησιού που υποδέχθηκε 200.000 πρόσφυγες κι άγνωστο πόσα καντάρια πόνου, κάθε γωνιά της Ελλάδας όπου στάθηκαν να ανασάνουν ή εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες του 1922 να μετατραπεί σε δημιουργικό χώρο έκφρασης της ιστορίας και της λαογραφίας τους.

Να σκεφτούμε και να στήσουμε δράσεις ΠΑΝΤΟΥ. Ενάντια στο φολκλόρ που κάποιοι ετοιμάζονται με δαύτο να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους. Εξόν από τη δικιά μας ενεργοποίηση δεν φαίνεται να υπάρχει άλλος δρόμος για την ενσωμάτωση της ιστορίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, της Ανατολικής Θράκης και του Πόντου στη συλλογική μνήμη του ευρύτερου ελληνισμού. Στη μνήμη όλων.

Άντε το λοιπόν... Στέκονται από πάνω μας και μας παρακολουθούν. Όλοι τους.
Και περιμένουν να τους δείξουμε, να αποδείξουμε πέραν από τις διαφορές μας στα πλαίσια του Ελλαδίτικου κράτους, πόσο περήφανοι είμαστε για δαύτους, πόσο περήφανοι είμαστε εμείς που είμαστε παιδιά κι εγγόνια προσφύγων.