Ο σκοπός του παρόντος άρθρου είναι, μέσα από μια ιστορική διαδρομή των τελευταίων χρόνων αντιαναπτυξιακής οικονομικής πολιτικής, να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, για την πορεία της ελληνικής οικονομίας η οποία ακολουθεί μια πορεία, με ύφεση, λιτότητα και αντιπληθωριστικά μέτρα.

Μια χώρα, για να έχει μια οικονομία η οποία να βρίσκεται σε αναπτυξιακή τροχιά, πρέπει πρώτα άπ’ όλα να έχει μια ανταγωνιστική ιδιωτική οικονομία με εξαγωγικό προφίλ, ισχυρές δημόσιες επενδύσεις χωρίς γραφειοκρατικούς περιορισμούς, εκπαιδευτικό σύστημα, υποδομές, κουλτούρα και ισχυρή ιδιωτική κατανάλωση.

Η ελληνική οικονομία, αν εξαιρέσει κανείς τον γεωργικό τομέα, με τα όποια προβλήματα του, παραδοσιακά είναι ο μόνος κλάδος που μαζικά δραστηριοποιείται στο εξωτερικό, ικανός να ανταγωνιστεί τους ξένους. Από κει και πέρα, είναι ελάχιστες οι επενδύσεις με εξαγωγικό χαρακτήρα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ανταγωνιστικές, και αυτό γιατί δεν υπήρξε από τις κυβερνήσεις και τους εμπλεκόμενους φορείς, μια συζήτηση για το τι οικονομία θέλουμε, με ποιους όρους, με ποιο σχεδιασμό και με ποιες υποδομές.

Ερωτήματα που ποτέ δεν απαντήθηκαν, γιατί απλά ποτέ δεν τέθηκαν από κανέναν. Μέσα σε όλα αυτά τα προβλήματα, με ένα τεράστιο κρατικό τομέα, παρεμβατικό σε κάθε όψη της οικονομικής ζωής και ένα ιδιωτικό να βρίσκεται πάντα στη σκιά τού δημοσίου, ήρθαν να προστεθούν και τα διάφορα μνημόνια που οι κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να υπογράψουν από το 2010 μέχρι σήμερα.

Ιστορική αναδρομή
Το 2010 η κυβέρνηση του Γ.Παπανδρέου βρέθηκε μπροστά σε ένα τρομακτικό δίλλημα, χρεοκοπία της χώρας ή υπογραφή μιας δυσβάσταχτης και άθλιας συμφωνίας με τους ξένους, ΔΝΤ ,ΕΕ και ΕΚΤ για να μπορέσει η χώρα να σωθεί από την άβυσσο της υπερχρέωσης. Οι κυβερνήσεις μετά το 2010, σε κατάσταση πανικού προτίμησαν να δεχτούν την εξωτερική βοήθεια του ΔΝΤ και των άλλων, για να σώσουν την χώρα ενώ οι όποιες διαπραγματεύσεις, για την όσο τον δυνατόν απορρόφηση των συνεπειών από τις συνέπειες της εφαρμογής των μνημονίων, απέβησαν άκαρπες.

Έτσι η οικονομική βοήθεια που δέχτηκε ή πρόκειται να δεχτεί η χώρα, σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να διοχετευτεί στην πραγματική οικονομία, αλλά στην αποπληρωμή χρεών προηγούμενων ετών, στην εξόφληση κάποιων απαιτήσεων από το κράτος σε ιδιώτες και στην αποζημίωση τραπεζών, εξαιτίας της απώλειας κεφαλαίων από το περίφημο «κούρεμα» που δέχτηκαν οι τοποθετήσεις τους, σε ομόλογα του ελληνικού δημοσίου.

Φυσικά σε καμία περίπτωση δεν θεωρούμε ότι με τα διάφορα προγράμματα επιχειρηματικής στήριξης, τύπου ΕΣΠΑ, πρόκειται να αλλάξουν το κλίμα, μιας και η φιλοσοφία αυτών των προγραμμάτων βασίζεται στην θέση ότι εφόσον ενισχυθεί η ατομική οικονομική μονάδα, τότε θα προέλθει η οικονομική ανάπτυξη, αγνοώντας το γενικότερο πλαίσιο στο οποίο βρίσκεται η ελληνική οικονομία.

Το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου της ελληνικής οικονομίας
Για να καταλάβουμε πως φτάσαμε στην ύφεση και την αποβιομηχάνιση, θα εξετάσουμε ποια εργαλεία οικονομικής διαχείρισης εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις, μετά την είσοδο της χώρας στο Ευρώ και για ποιο λόγο έγιναν αυτές οι επιλογές .Θα ξεδιπλώσουμε την ανάλυση μας σε ένα χρονικό που ξεκινώντας από την είσοδο της χώρας στο Ευρώ, θα δείξουμε ότι ουσιαστικά αυτή η κίνηση, προανήγγειλε τον θάνατο της ελληνικής οικονομίας.

Οι οικονομικές επιλογές των κυβερνήσεων, μετά την είσοδο της χώρας στο Ευρώ

- Μοχλός καθυστέρησης της ανάπτυξης και δημιουργός της φυγής επενδύσεων το ισχυρό νόμισμα του ευρώ
Από τη στιγμή που η Ελληνική οικονομία αποφάσισε την πρόσδεση της στην Ευρωζώνη και την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος, εισήλθε σε μια νέα φάση ύφεσης της οικονομίας. Το ευρώ αντικαθρεφτίζει την ισχυρή Γερμανική βιομηχανία που στόχο της είναι η συνεχώς κατάκτηση νέων αγορών, έναντι ανταγωνιστικών χωρών με εξαγωγικό χαρακτήρα, όπως οι ΗΠΑ. Ουσιαστικά η χώρα μετατράπηκε σε αποικία με την πρόσδεση της σε έναν οικονομικό προσανατολισμό που σαφώς δεν ήταν δική της επιλογή και βέβαια δεν την εξυπηρετεί. Η δικαιολογία που προτάχθηκε με την είσοδο της χώρας στο Ευρώ ήταν ότι εξυπηρετούσε πολιτικά κίνητρα, καθώς η χώρα γινόταν μέλος μιας ισχυρής συμμαχίας και δεν θα γινόταν έτσι έρμαιο κερδοσκοπικών επιθέσεων από ξένα funds που θα μπορούσαν να αποσταθεροποιήσουν την Ελληνική οικονομία, επενδύοντας στις αυξομειώσεις της αγοράς συναλλάγματος.

-Τα μνημόνια και το δημόσιο χρέος
Τα μνημόνια που επιβλήθηκαν στην χώρα για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους το 2010 και μετά, ουσιαστικά έδωσαν την χαριστική βολή στην οικονομία και την κοινωνία. Η επιλογή που προκρίθηκε ήταν η αύξηση της φορολογίας και η πώληση δημοσιών περιουσιακών στοιχείων με την δημιουργία του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Σε αυτό μεταβιβάστηκαν όλα όσα θα μπορούσαν να ρευστοποιηθούν και αποτελούσαν ιδιόκτητη περιουσίου του δημοσίου. Με βάση αυτή την επιλογή, δόθηκαν νέες εγγυήσεις για την αποπληρωμή του χρέους, το οποίο αντί να μειωθεί αυξήθηκε σε δυσθεώρητα ύψη, από τα 320 δις ευρώ έφτασε σήμερα στα 380 δις ευρώ σήμερα. Ουσιαστικά η οικονομική υποτέλεια της χώρας στους ξένους πιστωτές, διακτινίστηκε στο απώτατο μέλλον.

-Τόνωση των δημοσίων εσόδων μέσω της αύξησης των εισαγωγών
Οι κυβερνήσεις προκειμένου να τονώσουν τα δημόσια έσοδα έχουν επιλέξει την αύξηση της προσφοράς αγαθών στην αγορά, δηλαδή την αύξηση της κατανάλωσης. Θα μου πείτε σε μια οικονομία που δεν παράγει σχεδόν τίποτα πως έχει συντελεστεί κάτι τέτοιο; Η λύση είναι πολύ απλή: με την αύξηση των εισαγωγών. Με αυτό τον τρόπο αυξάνονται τα δημόσια έσοδα πρόσκαιρα, από την τόνωση της κατανάλωσης αλλά και ταυτόχρονα καταστρέφεται η οποιαδήποτε παραγωγική οικονομική δραστηριότητα, καθώς μετατίθεται το ενδιαφέρον των καταναλωτών σε αγαθά που δεν υποστηρίζονται από την τοπική οικονομία .Μια τέτοια δραστηριότητα στερεί από την Ελληνική οικονομία, πόρους, ανθρώπινο δυναμικό ενώ αυξάνει την αποβιομηχάνιση της χώρας, καθώς οι επενδυτές αδυνατώντας να ανταγωνιστούν τα εισαγόμενα αναγκάζονται να στρέψουν τον ενδιαφέρον σε χώρες πιο ελκυστικές για επενδύσεις ή στην χειρότερη περίπτωση να κλείσουν οριστικά τις επιχειρήσεις τους.

-Αύξηση της ανεργίας και αποπληθωρισμός
Ο αποπληθωρισμός αποτέλεσε βασική οικονομική επιλογή των κυβερνήσεων, μετά της είσοδο της χώρας στο Ευρώ, στο όνομα της σταθεροποίησης της οικονομίας και
αποτέλεσε μια μέθοδος προσέλκυσης νέων επενδύσεων. Μια τέτοια πολιτική αποπληθωρισμού ήταν το αποτέλεσμα της σφιχτής οικονομικής γραμμής των δημοσίων, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την μείωση της κατανάλωσης και την πτώση των τιμών των αγαθών. Μια οικονομία που είναι χώρα μέλους του ευρώ, έπρεπε πάση θυσία, να ελέγξει την ροή χρημάτων στο εσωτερικό της χώρας και την κατευθύνει σε επιλογές που θα υποδεικνυόταν από την ΕΕ. Αυτή η πολιτική εξυπηρετούσε σαφέστατα μόνο τις ηγέτιδες δυνάμεις της Ευρωζώνης. Αποτέλεσμα της αντιαναπτυξιακής πολιτικής που ακολουθήθηκε όλα αυτά τα χρόνια ήταν η αποβιομηχάνιση της χώρας, η αύξηση της ανεργίας και η μεγάλη κοινωνική αναστάτωση που γνωρίσαμε την τελευταία δεκαετία. Τεράστιο πλήγμα υπέστησαν οι μικροεπαγγελματίες οι οποίοι κλήθηκαν να σηκώσουν το οικονομικό βάρος αυτών των μέτρων και οι συνταξιούχοι ,ενώ το κράτος φρόντισε να θωρακίσει το διοικητικό προσωπικό του, εγγυώμενο τις όποιες οικονομικές απώλειες, θα υπόκειντο από αυτά τα μέτρα .

- Ο φαύλος κύκλος της ιδιωτικής κατανάλωσης και των υπερχρεωμένων νοικοκυριών
Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι η ιδιωτική κατανάλωση βρίσκεται σε έναν φαύλο κύκλο, καθώς έχει να αντιμετωπίσει πάγιες και διαρκείς ανάγκες από τη μια και από την άλλη νέες προκλήσεις που δημιουργεί η διαφήμιση και τα ΜΜΕ. Αποτέλεσμα να αυξάνονται τα χρέη και οι μη εξυπηρετούμενες υποχρεώσεις των νοικοκυριών και να μετακυλίονται στο μέλλον.

Τι μένει να δούμε από εδώ και μπρος από την έως τώρα εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική
Είναι φανερό ότι οι κυβερνήσεις έχουν επιλέξει τον αυτόματο πιλότο για την διαχείριση της οικονομίας, χωρίς καμία διάθεση παρέμβασης και στήριξης της. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η παραγωγική βάση τής χώρας θα συνεχίσει να υποχωρεί, η ανεργία να καλπάζει σε πρωτόγνωρους ρυθμούς και οι κοινωνικές εντάσεις να απειλούν την συνοχή και τη σταθερότητα της χώρας.

Οι κυβερνήσεις, τα τελευταία χρόνια, εφαρμόζουν τα προγράμματα τους με την πιο σκληρή και άτεγκτη πολιτική τους και ιδιαίτερα στην αντιμετώπιση των απεργιών και εργατικών αιτημάτων, εκπέμπουν έτσι το δικό τους μήνυμα προς την κοινωνία και ιδιαίτερα σε όσους αμφισβητούν την πολιτική της: τα προγράμματα τους θα υλοποιηθούν πάση θυσία και με οποιοδήποτε κόστος, η πολιτική της τάξη και του νόμου θα επικρατήσει, γιατί μόνο με αυτό τον τρόπο θα υλοποιηθεί το οικονομικό τους πρόγραμμα που έχουν συμφωνήσει με τους ξένους πιστωτές. Την ίδια τύχη θα έχουν οι κινητοποιήσεις από όλες τις κοινωνικές ομάδες. Οι κυβερνήσεις απλά εκτελούν όσα κατά καιρούς, έχουν υπογράψει με τους πιστωτές.

Άραγε, γιατί είμαστε αντίθετοι σε τέτοιες κατασταλτικές πολιτικές, νομιμοποιούνται οι κυβερνήσεις να εφαρμόζουν τα προγράμματα χωρίς προηγούμενη συνεννόηση με την κοινωνία; Η απάντηση στο ερώτημα θα ήταν καταφατική, εφόσον είχαν εκλεγεί με αυτό το πρόγραμμα που τώρα εφαρμόζουν ,τότε θα είχε κάθε δικαίωμα να λάβουν όλα εκείνα τα μέτρα που δρουν αποτρεπτικά στην εφαρμογή του προγράμματος τους. Έτσι θα έλεγε η κοινή λογική.

Συμπερασματικά
Είναι σίγουρο ότι οι κυβερνήσεις, δέσμιες των ξένων πιστωτών, θα προσπαθήσουν να επιβάλλουν δια πυρός και σιδήρου την πολιτική των μνημονίων, γιατί ξέρουν ότι όταν μια κοινωνική ομάδα εξεγείρεται ,το ντόμινο της κοινωνικής έκρηξης, δεν θα αργήσει να έρθει. Αλλά και η κοινωνία και ιδιαίτερα οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, δεν πρόκειται να μείνουν με σταυρωμένα χέρια.

Στα χέρια των κυβερνήσεων είναι να δείξουν έστω κάποια μέτρα που να σέβονται τον πολίτη, σύμφωνα με τα όσα λένε προεκλογικά, άλλη διέξοδος για τις κυβερνήσεις και την κοινωνία δεν υπάρχει.

Είναι βέβαιο αν δεν προχωρήσει η ανακοίνωση μέτρων οικονομικής ανάκαμψης σύντομα ,πολύ φοβόμαστε ότι θα βρεθεί σε μια δίνη έντασης και αστάθειας που μαζί με την οικονομική ύφεση, θα τη βυθίσουν στο τέλμα και την αποδιάρθρωση. Η κοινωνία βρίσκεται σε δεινή κατάσταση και η μόνη της διέξοδος είναι η διαμαρτυρία. Άραγε υπάρχει κάποιος από τους υπεύθυνους που να αναλογίζεται τις συνέπειες ,από την έως τώρα πολιτική, υπάρχει η διάθεση έστω και την ύστατη ώρα, για αλλαγή κατεύθυνσης από την ακολουθούμενη πορεία;