Σαράντα χρόνια γιατρός
Γράφει ο ΞΕΝΟΦΩΝ Ε.ΜΑΥΡΑΓΑΝΗΣ
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 4/8/2020
Σαράντα χρόνια, δεν είναι λίγα. Είναι μια ολόκληρη ζωή. Όταν μάλιστα αυτή είναι αφιερωμένη σ’ έναν σκοπό κι έναν στόχο αποτελούν πραγματικά μια θυσία, που αποβλέπει σ’ αυτόν και μόνο τον στόχο.
Αυτόν τον σκοπό εκπλήρωσε κατά πως φαίνεται ο γιατρός Αριστείδης Φρυδάς, που μετά από σαράντα συναπτά έτη, αποχώρησε από την άσκηση της ιατρικής και από το Κέντρο Υγείας Πλωμαρίου, στο οποίο ανάλωσε την επιστημονική και ανθρώπινη δραστηριότητά του.
Αφού εκεί υπηρέτησε όλα τα χρόνια φθάνοντας στο βαθμό του διευθυντή, αλλά και εκτελώντας για μεγάλο χρονικό διάστημα τα καθήκοντα του διοικητικού διευθυντή, επιφορτισμένος δηλαδή και με άλλα διοικητικής υφής καθήκοντα, που σε αναγκάζουν πολλές φορές να γίνεσαι ή να φαίνεσαι κακός, όταν απαιτείς από τους άλλους να είναι άψογοι στα έργα τους.
Κι αυτό ήταν ο Αριστείδης. Χαμηλών τόνων , αλλά άψογος στην εκτέλεση σ’ αυτά που πίστευε ότι ανάγονταν στα καθήκοντά του. Βασικά ήταν γιατρός και, το λέω με σιγουριά, γιατρός όλων.
Θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει καριέρα και όνομα σε μεγάλα νοσοκομεία της χώρας, ή στον ιδιωτικό τομέα, με την μεθοδικότητα, την συνεχή μελέτη και μόρφωση, και την ιδιαίτερη προσοχή που έδινε σε κάθε περιστατικό μικρό ή μεγάλο, ασήμαντο ή σπουδαίο. Γι’ αυτό και όλοι τον θεωρούσαν γιατρό τους.
Πολιτικά και ιδεολογικά, βρισκόμαστε σε εντελώς αντίθετες παρατάξεις. Διαφωνούσαμε, χωρίς ποτέ να συγκρουσθούμε.
Είχαμε όμως κι οι δυο μια μεγάλη αγάπη. ΤΟ ΠΛΩΜΑΡΙ. Που γι’ αυτό συνεργαστήκαμε, δουλέψαμε, κάναμε έργο.
Δεν θέλησε ποτέ, χωρίς να αποκαλύψει τους λόγους, να αποτελέσει μέλος του δ.σ. της ΛΕΣΧΗΣ ΠΛΩΜΑΡΙΟΥ ΒΕΝΙΑΜΙΝ Ο ΛΕΣΒΙΟΣ, ίσως διαπιστώνοντας το πολιτιστικό έλλειμα του τόπου του, αλλά δούλεψε γι’ αυτήν όσο πολύ λίγοι.
Συνέβαλε τα μέγιστα στην πρώτη εκδοτική, σχεδόν αυτοχειριακή θα έλεγα, προσπάθεια έκδοσης με σύγχρονα μέσα της χειρόγραφης ΦΥΣΙΚΗΣ του Βενιαμίν Λεσβίου, δούλεψε ακατάπαυστα για παραπάνω από ένα χρόνο να στήσουμε και να εκδώσουμε το ιστορικό επετειακό λεύκωμα «ΛΕΣΒΟΣ 1912-2012.
Εκατό χρόνια Ελευθερίας», καθώς και το ομότιτλο ντοκυμαντέρ, με την συνεργασία και την χρηματοδότηση της ΕΡΤ3, αλλά και την αναντικατάστατη συμβολή του εικονολήπτη Γιώργου Παπαδόπουλου. Έργα συλλογικά και ανεπανάληπτα, για τα οποία η ΛΕΣΧΗ, δεν εισέπραξε ούτε ένα ευχαριστώ, ούτε ένα μπράβο, ούτε μια ένδειξη συμπάθειας, από καμιά δημόσια αρχή της Λέσβου.
Χωρίς ποτέ κανείς να αντιληφθεί, πόσος κόπος, ιδρώτας και ανθρώπινη ενέργεια, καταναλώθηκαν γι αυτά.Κι ακόμα ήταν ένας απ’ αυτούς, που τότε, κατά το στήσιμο του λευκώματος, σκέφθηκε την ανάδειξη του θέματος της ΛΕΣΒΙΑΚΗΣ ΦΑΛΑΓΓΑΣ, άσχετο αν άλλοι πρόλαβαν να το εκμεταλλευτούν με κάθε τρόπο.
Είναι ο άνθρωπος που έπεισε τον μοναδικό απόγονο του Βενιαμίν Λεσβίου, Στάθη Στεργιανέλλη να παραδώσει στη ΛΕΣΧΗ τα όποια προσωπικά του αντικείμενα βρίσκονταν στην κατοχή του, επανορθώνοντας κάπως το προηγούμενο λάθος του, να παραδώσει κάποια άλλα στον τότε Δήμο Μυτιλήνης, που σαπίζουν σήμερα στα υπόγεια του Δημοτικού Θεάτρου.
Έκανε και σφάλματα στη ζωή του ο Αριστείδης. Όπως αυτό δικό του αποκλειστικά , που μας οδήγησε αυτόν και μένα, να γίνουμε ειδικοί σύμβουλοι του τότε δημάρχου Πλωμαρίου Δημητρίου Βαρβαγιάννη, προκειμένου να βοηθήσουμε στην αναβάθμιση της μικρής μας πόλης, για να βρεθούμε σε πολύ λίγο, εξωπεταγμένοι, αφού οι όποιες συμβουλές μας, γίνονταν αντικείμενο σκληρής κομματικής διύλισης και απόρριψης φυσικά.
Αθόρυβα και σεμνά, αποχώρησε από το Κέντρο Υγείας Πλωμαρίου, που ως ένα βαθμό είναι και έργο του ο γιατρός Αριστείδης Φρυδάς.
Για να μου θυμίσει τους στίχους του Χάρη Βλαβιανού
«Ευγνωμοσύνη κάτω απ’ τον ήλιο μη ζητάς.
Κατάλαβέ το: οι πράξεις σου ενοχλούν,
ταράζουν τα βαλτόνερα
κι όσοι από χάρη
δεν γνωρίζουν,
θέλουν ελεύθερα, χωρίς περισπασμούς,
Μέσα στα κόπρανά τους να τσαλαβουτούν.
«Ακριβό του φίλο» με αποκαλούσε τότε
αυτός με το ευγενικό χαμόγελο
και τους αβρούς του τρόπους.
Τώρα με λοιδορεί και μ’ αποστρέφεται.
Κανείς δεν βρέθηκε τόση πίκρα να μου δώσει».
Αλλά και του Γιάννη Ρίτσου στο «ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΩΣΗ»
«Σ’ όλη του τη ζωή προσπάθησε, αγρύπνησε, ερεύνησε, εργάσθηκε για να ετοιμάσει ένα μεγάλο ευχαριστώ. Και τώρα να μην έχει σε ποιον να το πει».