Ο φίλος πρώην αντιπρύτανης του πανεπιστημίου Αιγαίου Κώστας Ζώρας, σε ένα από τα σχόλια του, που δημοσιεύονται καθημερινά στα Πολιτικά Παρασκήνια της Εφημερίδας των Συντακτών, διατύπωσε στο φύλλο του Σαββάτου την άποψη ότι η πανδημία της οικονομίας, που θα επακολουθήσει εκείνη του κορωνοϊού, θα οδηγήσει τον λαό σε δρόμους, που ούτε στους χειρότερους εφιάλτες της η «γαλαζόμαυρη» εξουσία, δεν θα ήθελε να τους τοποθετεί.

Καταλήγει δε σ’ αυτό το αισιόδοξο συμπέρασμα θεωρώντας ότι οι πολίτες θα επιλέξουν τις προτάσεις των δημοκρατικών λαϊκών κομμάτων, έναντι εκείνων της ολιγαρχίας, επειδή αυτό θα υπαγορεύει η πολιτική τους επίγνωση .
Μου αρέσει ως τρόπος σκέψης, αλλά είμαι αναγκασμένος να διαφωνήσω με τον καθηγητή και να υποστηρίξω πως τα πράγματα δεν είναι και δε θα γίνουν έτσι. Γιατί ο ελληνικός λαός έχει αποδείξει πλειστάκις ότι δεν σκέπτεται μ’ αυτόν τον επαγωγικό τρόπο.

Διανύουμε σήμερα μια από τις σημαντικότερες και πιο επικίνδυνες, παγκόσμιες είναι αλήθεια κρίσεις, αυτήν του κορωνοϊού, που απειλεί να ανατρέψει πλήρως την ζωή μας, όπως την είχαμε ζήσει ως χθες.

Κι αυτή η ολέθρια κρίση, αντιμετωπίζεται στη χώρα μας, από το πολύπαθο, αλλά και δοξαζόμενο Εθνικό Σύστημα Υγείας, με μια κυβέρνηση, που στο σύνολό της, μερικούς μήνες πρωτύτερα σχεδίαζε την καταστροφή του. Για ένα και μοναδικό λόγο. Να επιτρέψει στον οικονομικά ισχυρό, ιδιωτικό τομέα, που συγκαταλέγεται μάλιστα στους βασικούς και διαχρονικούς συμμάχους της, να εκμεταλλευθεί επιχειρηματικά την υγεία του λαού. Την πρόλαβε όμως ο κορωνοϊός και ανατρέποντας τα σχέδιά της, την έκανε να μεταστραφεί, προσωρινά ίσως, στην ενίσχυση του δημόσιου τομέα υγείας.

Δέκα μήνες πριν, ο ελληνικός λαός στις εκλογές του Ιουλίου, υπερψήφισε τη Ν.Δ. που επαγγελόταν την άκριτη και απόλυτη ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα, καταψηφίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, που κατέβαλε τεράστιες προσπάθειες, να περισώσει ό, τι το Σύνταγμα επέβαλε ως δημόσιο αγαθό. Δηλαδή την παιδεία, την υγεία και την κοινωνική ασφάλιση. Ήταν γνωστά αυτά στον ελληνικό λαό; Γνωστά ήταν, συνειδητοποιημένα δεν πιστεύω ότι ήταν.

Και τώρα, όταν αυτό το υπό κατηγορία και εκτέλεση Δημόσιο Σύστημα Υγείας, δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα, οι αργυρώνητοι δημοσκόποι, επαναλαμβάνουν κάθε λίγο ότι οι ψηφοφόροι θα ανταμείψουν τον Μητσοτάκη, για τις επιτυχίες του, στον κατά του κορωνοϊού αγώνα.

Από το 1967 ως το 1974, είχαμε στην Ελλάδα την αίσχιστη εμπειρία της δικτατορίας, την οποία επέβαλε μια ομάδα στρατιωτικών , που έβγαινε από τα έγκατα της Δεξιάς. Ποιοι αντιστάθηκαν σ΄ αυτό το ολέθριο πραξικόπημα, που εκτός των άλλων μας στοίχησε την μισή Κύπρο; Μα οι αριστεροί και ένα μέρος του ριζοσπαστικοποιημένου κέντρου, έχοντας υποστεί τα πάνδεινα. Φυλακές, εξορίες, βασανιστήρια, καταδίκη στη φτώχεια και την ανέχεια.

Μετά την κατάρρευση της χούντας, κάτω από την κατακραυγή των πάντων έγιναν εκλογές στη χώρα. Με εκλογικό θρίαμβο της Δεξιάς, γέννημα – θρέμμα της οποίας ήταν οι πρωτεργάτες της κατάργησης της Δημοκρατίας.

Το 1944 η Ελλάδα βγήκε από μια τετράχρονη καταστροφική γερμανική κατοχή- προσωπικά την ονομάζω και την θεωρώ γερμανική και όχι ναζιστική, αφού ολόκληρη η Γερμανία ήταν συμμέτοχη σε αυτήν την καταδρομική συμπεριφορά-, καθημαγμένη, βαριά τραυματισμένη και λιμοκτονούσα. Ποιες δυνάμεις είχαν αντισταθεί με κάθε μέσον, ακόμα και ένοπλο κατά της γερμανικής στρατιωτικής κατοχής είναι γνωστό. Οι αριστερές με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, χωρίς βέβαια να λείπουν και οι εξαιρέσεις συντηρητικών δυνάμεων, που αντιστάθηκαν στους Γερμανούς.

Επακολούθησε η αποκατάσταση της Δημοκρατίας και οι εκλογές. Ποιους επέλεξε ο ελληνικός λαός όπως και στις εκλογές του 1946, που όλοι μάθαμε να ρίχνουμε το βάρος του σφάλματος στην αποχή του ΚΚΕ, αλλά και σε όλες όσες επακολούθησαν, μέχρι και το 1963; Την Δεξιά. Όχι βέβαια πως- κατά την ταπεινή μου γνώμη- η νίκη της Ένωσης Κέντρου οδηγούσε σε καμιά μεγάλη ανατροπή, αλλά τέλος πάντων ήταν ένα δείγμα προόδου.

Στην ελληνική ιστορία υπάρχουν δεκάδες, για να μην πω εκατοντάδες παρόμοια παραδείγματα, αλλά επειδή δεν είμαι ιστορικός, δεν επιχειρώ να τα απαριθμήσω.
Γι αυτό λοιπόν διαφωνώ άρδην με τον Κώστα Ζώρα. Γιατί αυτός, όπως και πολλοί άλλοι , δεν έχουν καταλάβει πως ο λαός μας είναι λαός της ευκολίας, της άφεσης και κυρίως της ταύτισης με την εξουσία.

Στα αντιμετωπίσημα και στις επιλογές χωρίς πολλή σκέψη, επιλέγει αυτούς που φαίνονται δυνατοί. Στην αποδοχή πραγμάτων, που νωρίτερα είχε απορρίψει και τώρα άκριτα αποδέχεται. Στον υποσχόμενο πλούτο, που ποτέ δεν έρχεται, στις λύσεις προβλημάτων που όμως απαιτούν συμμετοχή, πόνο και κόπο, αλλά δεν είναι διατεθειμένος να καταβάλει. Βέβαια δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα αρνηθεί ότι σε κάποιες δύσκολες στιγμές, αυτός ο λαός μεγαλούργησε, αλλά ποτέ δεν θα αποδεχθώ πως είναι ο περιούσιος λαός, που ό, τι κάνει το πράττει σωστά και επωφελώς.

Στο σόϊ μας, υπήρχε μια γιαγιά. Η αείμνηστη κυρά Κατίνα, ολιγογράμματη, γυναίκα του λαού, αμέριμνη γιατί δεν γνώριζε πολλά, που της άρεσαν τα «πλούσια» έργα της τηλεόρασης με άρχοντες και βασιλιάδες, προσπαθώντας να αντισταθμίσει την μίζερη ζωή της, με αυτά που της έδειχναν οι εικόνες . Τώρα πώς τη θυμήθηκα, είναι κι αυτό απ’ τα ανεξήγητα.

Γι αυτούς και για άλλους πολλούς λόγους πιστεύω, πως ο ελληνικός λαός, κολλημένος τώρα στην τηλεόραση, που από το πρωί ως το βράδυ θύει στον Μητσοτάκη και την πολιτική του και περνώντας άλλη μια φορά δύσκολες μέρες, δεν θα προτιμήσει αυτούς που σχεδιάζουν και του υπόσχονται το μέλλον, αλλά αυτούς που του διανέμουν καθρεφτάκια και ψεύτικα δαχτυλιδάκια και θα τον οδηγήσουν για μια ακόμα φορά στη απόγνωση και τα αδιέξοδα.