«Τι δουλειά έχει ο αράπης στη Μυτιλήνη;»
Με αφορμή την αυριανή συνάντηση με τον Πάπα του Κριστιάν από το Κονγκό των 15 εκατομμυρίων νεκρών και το άγνωστο πόσων κομμένων χεριών για να χτιστούν (και να ζουν ακόμα και σήμερα από δαύτα) οι.... Βρυξέλλες!
Γράφει ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ Δημοσίευση 4/12/2021
Το ερώτημα τέθηκε από κατά δήλωση του... Έλληνα και χριστιανό ορθόδοξο με αφορμή το σημερινό ρεπορτάζ στο «Ν» για τον Κριστιάν, τον Κονγκολέζο πρόσφυγα που έχασε στο δρόμο τη γυναίκα του και τη μια του κόρη και που ένα χρόνο αποκλεισμένος με τις δυο άλλες του κόρες στο νησί ελπίζει να πάρει άσυλο για να ταξιδεύσει στην Ευρώπη. Εκεί θέλει να ζήσει.
Εκεί πίσω σε αυτό που εμείς λέμε «πατρίδα», στην υποσαχάρια Αφρική δεν του απέμεινε τίποτα. Η Ευρώπη δεν του άφησε τίποτα...
Πριν απ’ όλα τα άλλα όμως και με αφορμή ένα σχόλιο μιας άλλης κυρίας που αναρωτήθηκε εκκωφαντικά ηχηρά, πώς ο μαύρος έφτασε από το Κονγκό στη Μυτιλήνη, θα ‘θελα φωναχτά επίσης να της πω πως ήρθε με τον ίδιο τρόπο και ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο που κάποιοι συμπατριώτες μας ακολούθησαν πριν χρόνια.
Από τη Μυτιλήνη αυτοί πήγαν στο Κονγκό. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο που ο Κριστιάν, ο μαύρος Κονγκολέζος της σημερινής μας ιστορίας, ήρθε από το Κονγκό στη Μυτιλήνη. Κι ο ένας και ο άλλος πεινούσαν. Και πεινούσαν γιατί η Ευρώπη σαν στρατός κατοχής ή σαν πολεμική μηχανή δεν τους άφησε τίποτα. Ούτε καν χέρια για να φάνε!
Περίεργο ακούγεται το τελευταίο;
Λίγοι ξέρουν ότι το Κονγκό και οι άνθρωποι του επί πολλά χρόνια αποτέλεσαν όχι αποικία αλλά προσωπική περιουσία κάτι σαν ιδιόκτητο οικόπεδο δηλαδή ενός χασάπη με όλη τη σημασία της λέξης. Του βασιλιά του Βελγίου Λεοπόλδου του Β που έσφαξε στο όνομα των προσωπικών του κερδών εκατομμύρια Αφρικανούς. Στην ιστορία έμεινε με το προσωνύμιο «χασάπης της Αφρικής». Δεν είναι και πολύ γνωστό.... Και γιατί να είναι εξάλλου. Δεν είναι και... πρέπον!
Το καουτσούκ περιζήτητο εκείνη την εποχή, πριν τον α παγκόσμιο πόλεμο, προϊόν λόγω της εφεύρεσης του τροχού με συμπιεσμένο αέρα, που έφερε επανάσταση στα ποδήλατα, στα αυτοκίνητα κλπ, ήταν παντού στο Κονγκό. Και θεώρησε ο βασιλιάς του Βελγίου πως σφάζοντας, βασανίζοντας και προπάντων ακρωτηριάζοντας εκατομμύρια ανθρώπων θα υπερεκμεταλλευόταν τον τόπο και θα αποκόμιζε περισσότερα προσωπικά κέρδη.
Λεηλάτησε τους ναούς από το ελεφαντόδοντο, ισοπέδωσε χωριά, έκαψε, απήγαγε και δολοφόνησε όποιον του αντιστεκόταν. Οι φύλαρχοι υποχρεωνόταν να υπογράψουν χαρτιά σε ξένες γλώσσες… Έγινε κυρίαρχος και κύριος του τόπου και των ανθρώπων του.
Οι εργάτες έπαιρναν μία δεκάρα για κάθε κιλό καουτσούκ που μάζευαν, αλλά σύντομα διακόπηκε ακόμα κι αυτή η – ο Θεός να την κάνει - μισθοδοσία. Ως φόρος για το ότι ζούσαν στα εδάφη του βασιλιά επιβλήθηκε το μάζεμα του καουτσούκ. Και ήταν τόσο μεγάλη η ποσότητα που έπρεπε να μαζεύουν που όλοι δούλευαν ασταμάτητα και μόνο για το Λεοπόλδο. Όσοι δεν το έκαναν θανατώνονταν.
Για την επιβολή αυτών των νόμων στρατολογήθηκαν Αφρικανοί στρατιώτες, οι οποίοι έπρεπε να κόψουν και να παραδώσουν το χέρι του εργάτη που δεν δούλευε ως αποδεικτικό στοιχείο του έργου τους. Και για να μη γίνουν και αυτοί ερτγάτες.
Από το 1885 μέχρι το 1908, για όσο καιρό δηλαδή ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος της περιοχής υπολογίζεται ότι δολοφονήθηκαν 15 εκατομμύρια Αφρικανοί. Θεωρείται δεδομένο ότι κατά τη διάρκεια αυτών των 23 χρόνων δολοφονήθηκε ο μισός πληθυσμός του Κονγκό.
Τι δουλειά έχει το λοιπόν αυτός ο αράπης που αύριο Κυριακή το πρωί θα στηθεί μπροστά στον Πάπα;
Ψάχνει με τις δυο ορφανεμένες από μάνα κόρες του, χαμένες ζωές, χαμόγελα, ένα κομμάτι ψωμί. Που του το στέρησαν κάποιοι κατοικοεδρεύοντες στην έδρα της Ευρωπαϊκής μας Ένωσης, στις Βρυξέλλες.
Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...