× Στο Νησί
SOCIAL MEDIA

Τα καλύτερα μας χρόνια...

Γράφει ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΑΚΑΣ

Δημοσίευση 22/2/2021

Τα καλύτερα μας χρόνια...
' χρόνος ανάγνωσης

Τι μου θύμησες ρε Μήτσο… 48 χρόνια μετά. Δε τα λες και λίγα. Κοντά μισός αιώνας. Κι όμως. Φλεβάρης του 1973. Στην καρδιά της Χούντας. Πρωτοετής φοιτητής της Νομικής. Κατάληψη του κτιρίου. Στην ταράτσα της Νομικής στο κέντρο της Αθήνας. «ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ» «ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ» «ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΚΕΤΑ ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝΕ ΕΦΤΑ» «ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΛΑΕ».

Μ’ αυτό το τελευταίο σύνθημα, όταν αρχίσαμε να βλέπουμε, δειλά –δειλά στην αρχή, να σηκώνονται χέρια στην Πλατεία Ακαδημίας, και να σχηματίζουν το V της νίκης με τα δάχτυλα, είπαμε επί τέλους ! Ίσως είχε έρθει η ώρα να αφυπνισθεί κι λαός της Αθήνας. Δεν θα αναφερθώ στο ιστορικό της εξέγερσης, γιατί είναι, λίγο πολύ γνωστά πράγματα. Ίσως με κάποια άλλη αφορμή. Θα αναφέρω όμως δυό – τρία μικρά χαρακτηριστικά. Που έμειναν ανεξίτηλα και έχουν τη σημασία τους.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Ένα από τα βασικά φοιτητικά αιτήματα, ήταν να ακυρωθεί η επιστράτευση των συνδικαλιστών φοιτητών. Τους είχαν διακόψει την αναβολή λόγω σπουδών και τους στράτευσαν για …τιμωρία. Γιατί ήταν ενάντιοι στο δικτατορικό καθεστώς. Ανάμεσα σ’ αυτούς, ήταν κι ο δικός μας ο Στρατής Πάλλης. Φοιτητής της Φαρμακευτικής τότε. Οι έγκλειστοι φοιτητές, βρισκόμασταν στον τρίτο όροφο, στα σκαλιά και στην ταράτσα. Και φωνάζαμε τα αντιχουντικά μας συνθήματα. Την είσοδο της Νομικής από την πλευρά της Σόλωνος, την είχαν καταλάβει οι φιλοχουντικοί φοιτητές, που μας έβριζαν.

Στα συνθήματά μας για ελευθερία – δημοκρατία και στο αίτημα να επιστρέψουν οι βίαια στρατευμένοι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο, η απάντηση που πέρναμε από τους υποστηρικτές της Χούντας, ήταν «ΤΑ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΕΔΩ»(!!). Υποστηρικτές στρατιωτικής χούντας ε! Δηλαδή, κάτι σαν …υπερπατριώτες εθνικόφρονες.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Που όμως, η στρατιωτική θητεία, το ύψιστο καθήκον ενός νέου για την πατρίδα του, γι’ αυτούς φαίνεται ότι ήταν τιμωρία! Με την οποία θα έπρεπε να τιμωρούνται οι …κομμουνισταί! Τέτοιοι υπερπατριώτες δηλαδή.


Το άλλο, που αξίζει να θυμίσω, είχε να κάνει με δυό ιερωμένους. Πανάξιους ανθρώπους, που εμπνέουν σεβασμό, αγάπη και θαυμασμό. Και δεν πρέπει να τους ξεχνάμε. Ειδικά, όταν την ίδια στιγμή, υπήρχαν και κάτι τύποι σαν αυτόν που ανέφερε ο Μήτσος (ο τότε Μηθύμνης, ο «πνευματικός υμών πατήρ και Επίσκοπος»), που μας υπενθύμιζε με την επιστολή του, ότι «Η Επαναστατική Κυβέρνησις μας φροντίζει και είμεθα βέβαιοι ότι θα ικανοποιήσει όλα τα ζητήματά μας. Γι’ αυτό να είμαστε αφοσιωμένοι μόνο στα μαθήματά μας»!.

Εμ ο άλλος, που έγινε και ηγέτης τους Έθνους (δηλαδή έτσι νόμιζε, επειδή έβγαλε στο Σύνταγμα το Λάβαρο της Αγίας Λαύρας). Αυτόν λέω, που δεν είχε πάρει είδηση ότι επί Δικτατορίας γινόταν βασανιστήρια, φυλακές και εξορίες, δεν το είχε αντιληφθεί, «διότι αυτός διάβαζε»! Έτσι δήλωνε στη τηλεόραση, και χωρίς να κοκκινίζει…

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ


Ε λοιπόν, επειδή ποτέ δεν είναι όλοι ίδιοι, θα σας παραθέσω δυό περιστατικά, που δεν θα σβήσουν ποτέ από τη μνήμη μου. Κλεισμένοι, κλειδαμπαρωμένοι, μέσα στο κτίριο της Νομικής, ξεμείναμε παντελώς από τρόφιμα. Πείνα και των γονέων…Μαζί μας παρέμεινε εγκλωβισμένος και ο καφετζής του κυλικείου, αλλά το μόνο που είχε μείνει ήταν καμιά δεκαριά φακελάκια τσάι. Από αυτά τα φακελάκια πρέπει να έγιναν μέχρι 300 τσάγια. Ζεστό νερό δηλαδή, αφού είχαν ξεζουμισθεί τα φακελάκια. Τι να βγάλουν. Κι όμως, η βοήθεια ήλθε από δύο ρασοφόρους. Ευγενικές μορφές και αγωνιστές.

Το αμφιθέατρο των Σαριπόλων, ήταν στον τρίτο όροφο και τα παράθυρά του έβλεπαν στη Σόλωνος. Απέναντι ακριβώς υπήρχε η πολυκατοικία με γραφεία. Πήραμε είδηση ότι από εκεί μας έκαναν σινιάλο και ανοίξαμε τα παράθυρα. Διακρινόταν ένας ρασοφόρος, που είχε φέρει πορτοκάλια και κουλούρια σε ένα πανέρι.

Μας τα πετούσαν από την απέναντι πολυκατοικία, από παράθυρο σε παράθυρο. Τις επόμενες μέρες μάθαμε ποιος ήταν ο «ρασοφόρος». Και δεν έσβησε ποτέ από τη μνήμη μου. Λεγόταν Αναστάσιος Γιαννουλάτος. Τότε πρέπει να ήταν πρωτοσύγγελος. Στη μεταπολίτευση έγινε καθηγητής Θεολογικής Αθηνών. Η Στέλλα είχε την τύχη να τον έχει καθηγητή στο Πανεπιστήμιο. Και τώρα η Αλβανία, έχει την τύχη να τον έχει Αρχιεπίσκοπο. Αυτή την άγια μορφή, που όταν σου μιλάει γαληνεύει η ψυχή σου. Βλέπεις αυτός, δεν …διάβαζε μόνο!

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Ο δεύτερος ήταν ένας απλός κληρικός. Που ταυτόχρονα ήταν και φοιτητής της Θεολογικής. Τον ξέραμε γιατί ήταν από τα λαμπρά παιδιά της ιερωσύνης. Ήταν πάντα στο πλευρό των αγωνιζόμενων φοιτητών, στο κλίμα της αντιχουντικής εφημερίδας «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» του Ψαρουδάκη.

Ο Λαγουδάκης με τα’ όνομα (μου διαφεύγει το μικρό του). Τη νύχτα της 21ης Φλεβάρη, επιχείρησε να μπεί στο αμφιθέατρο Τριανταφυλοπούλου, που βρισκόταν στο ημιυπόγειο της Νομικής, μέσα από τον αύλειο χώρο από την πλατεία. Είχε μαζί του ένα πανέρι με κουλούρια για να μας φέρει για βοήθεια. Τον άρπαξαν οι αστυνομικοί και βιαιοπράγησαν εναντίον του. Του πήραν το πανέρι και ίσα που κατάφερε να μπεί στο κτίριο. Μας ήταν όμως αρκετή ως πράξη συμπαράστασης.

Τον Λαγουδάκη το συνάντησα μετά, στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του ’73. Στην αυλή του Πολυτεχνείου, που είχε έρθει για συμπαράσταση. Και πάλι εκεί, στον αγώνα. Το θλιβερό νέο, το έμαθα το Σεπτέμβρη – Οκτώβρη του 1974 από τις εφημερίδες. Είχε σκοτωθεί σε τροχαίο ατύχημα. Θέλω ν’ αγιάσω αλλά δεν μπορώ. Άντε να πιστέψω πως ήταν ατύχημα.
Ας είναι όμως αιώνια η μνήμη του και να είναι πάντα καλά στην υγεία του ο Αναστάσιος της Αλβανίας. Έχουμε ανάγκη από τέτοιες λαμπρές προσωπικότητες. Δεν είναι μόνο αυτοί, που μας μαυρίζουν τη ψυχή.


Υ.Γ.:Για να το ελαφρύνω και λίγο. Ένα από τα συνθήματα που φωνάζαμε, όπως προανέφερα, ήταν το «ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΚΕΤΑ ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝΕ ΕΦΤΑ». Είχε συμπληρώσει έξι χρόνια η Χούντα και φωνάζαμε ότι δεν θα γίνουνε εφτά. Αρκετά χρόνια μετά, τον Ιούνη του ’81, συμπλήρωσα έξι χρόνια δεσμού με τη Στέλλα. Οπότε μούρθε στο νου η ταράτσα της Νομικής, και μπαίνοντας στη γκαρσονιέρα μας, έριξα το σύνθημα : Έξι χρόνια αρκετά δεν θα γίνουνε εφτά. Κόκκαλο η Στέλλα, αλλά τον Αύγουστο βάλαμε στεφάνι. Δεν αφήσαμε να γίνει εφταετία (αναμονής).

Να είσαι καλά Μήτσο που μου σκάλισες τη μνήμη. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε με την ευκαιρία της δεύτερης κατάληψης της Νομικής. Τον Μάρτη του 1973.

ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ
Tο stonisi.gr δημοσιεύει κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση.

ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ
ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Εξερευνώντας τα ιστορικά τοπόσημα της Λήμνου και τον ρόλο της στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Από τη στρατηγική βάση στον τόπο της μνήμης
ΑΝΘΗ ΠΑΖΙΑΝΟΥ
ΜΕ ΥΠΟΓΡΑΦΗ

Καθημερινές γυναικείες ιστορίες από τη Λέσβο των αρχών του 20ού αιώνα

Όπως αποτυπώθηκαν στον τοπικό Τύπο- Γράφουν η ΜΑΡΙΑ ΓΡΗΓΟΡΑ και η ΦΑΝΗ ΜΑΡΩΝΙΤΗ
ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Οι δυο μεριές της θάλασσας

Γράφει ο ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΚΑΛΑΡΓΑΛΗΣ συγγραφέας, Δρ. Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας
ΙΣΤΟΡΙΕΣ

15 Ιουλίου ‑ 16 Αυγούστου 1974, 33 δραματικές μέρες πριν 51 χρόνια

Οι Φίλοι Ιστορικής Μνήμης και Πολιτιστικής Δημιουργίας για την πολλαπλή χουντική προδοσία, τους δυο «Αττίλες», τη μεταπολίτευση και τους τρεις Λέσβιους που … δεν γύρισαν!
ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Οδοιπορικό στην Ιστορία και την Αρχιτεκτονική κληρονομιά της Λέσβου

Την Τετάρτη 23 Ιουλίου ο Μουσικοχορευτικός Σύλλογος «Ο Μπάλος» και ο ιστότοπος «Πανόραμα Πολιχνίτου» συνδιοργανώνουν οδοιπορικό στον Πολιχνίτο
ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Το δράμα της Κύπρου αναβίωσε στην εκδήλωση για τον πρόσφυγα παιδίατρο Θεόδωρο Χατζηιωάννου

Την εκδήλωση διοργάνωσαν η ΕΣΗΕΠΗΝ, ο σύνδεσμος Αχαΐας – Κύπρου «ΑΧΑΙΩΝ ΑΚΤΗ» με τη στήριξη της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος
ΙΣΤΟΡΙΕΣ

29 χρόνια από το θάνατο του Ανδρέα

Στις 23 Ιουνίου 1996 ο ηγέτης της δημοκρατικής παράταξης και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ άφησε την τελευταία του πνοή μετά από οξύ ισχαιμικό επεισόδιο στο σπίτι του στην Εκάλη
ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Οι άγνωστοι ήρωες της Μυτιλήνης

Οι Λιμενικοί Ηλίας Καζάκος και Γιώργος Κωτούλας εκτελέστηκαν για την αντιστασιακή τους δράση σττις 5 Ιουνίου 1942
ΙΣΤΟΡΙΕΣ

O Θεόφιλος «μπαίνει» με τους πίνακές του στο Μουσείο του Λούβρου

Ήταν ο θρίαμβος του φουστανελά που κάποτε τον έλεγαν "σοβατζή"
ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Αντίο στον Αχιλλέα Θεοφίλου

Ο θρύλος της ελληνικής δισκογραφίας που μεγάλωσε στον Συνοικισμό της Μυτιλήνης έφυγε σήμερα απο τη ζωή νοσηλευόμενος στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο με σοβαρά προβλήματα υγείας.-Δείτε τι είχε πει στην συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο "Ν"
ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Η ιστορία των Λαδάδικων της Μυτιλήνης

Μια ιστορία για το πράσινο χρυσάφι της Λέσβου
ΝΙΚΟΣ ΜΑΝΑΒΗΣ