Ασπρόμαυρες φωτογραφίες, εμβατήρια, παγωνιά και κατοχή. Τι εικόνες έχουμε για την επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου 1940; Στη συντριπτική πλειοψηφία… στερεοτυπικές. Κι όμως η ποίηση αναδύεται και μέσα από μια ανταπόκριση από το μέτωπο, γεμάτη λέξεις, πόνο και τα κρινάκια των νεκρών.

Ο Γιώργος Γαλέτσας φέρνει στο φως με αφορμή την επέτειο του ΟΧΙ, μαζί με τους Φίλους Ιστορικής Μνήμης και Πολιτιστικής Δημιουργίας μια ανταπόκριση που στέλνει από το Μέτωπο, στις 2 Μάρτη 1941, ο έφεδρος αξιωματικός του ελληνικού στρατού Μικρασιάτης Ξενοφών Αμμανίτης και δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα «Πρωινή» στις 20/3/1941 και επιλέγει να ντύσει την εκπομπή μας με δικά του τραγούδια, στο ρ/σ του «Ν» στους 99 στα fm:

 «Την επέλεξα δε γιατί υπαίτιος της ανταπόκρισης αυτής είναι ο λοχίας Μιχάλης Καραφύλλας, που μετά την επιστροφή του από το μέτωπο μαζί με άλλους 11 συμπατριώτες εφέδρους αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, τέλη του ’41 φεύγουν από την Μυτιλήνη για να πολεμήσουν στην Μέση Ανατολή με τα συμμαχικά στρατεύματα. Ενώ είχαν φθάσει στην Τουρκία και ήταν κάτω από την προστασία του ελληνικού και αγγλικού προξενείου, τελικά μετά από απαίτηση των Γερμανών, εξαιτίας μιας επιστολής λίβελου εναντίον τους, που είχε αφήσει πριν την αναχώρησή του στη Νομαρχία που δούλευε ως δημόσιος υπάλληλος, παραδόθηκε στους Τούρκους κι αυτοί με τη σειρά τους τον έφεραν στη Μυτιλήνη δεμένο και τον παρέδωσαν στους σταυρωτές του. Μετά δε από πολύμηνους βασανισμούς και κακουχίες στο άντρο της Γκεστάπο, σακατεμένο, θα τον πάρουν οι δικοί του σπίτι και εκεί θα πεθάνει από πνευμονική φυματίωση».

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΝΤΑΡΟΥΣ ΜΑΣ

Και μούπαν ακόμα τα κρινάκια τα κίτρινα…

                                                                                                                                Του  κ. ΞΕΝΟΦ. ΑΜΜΑΝΙΤΟΥ

    Αλβανία 2/3/1941

    Μπαίνοντας στο φτωχικό μου τ’ αντίσκηνο μέσα, ένοιωσα να ξαλαφρώνεται η ψυχή μου από της νοσταλγίας το βάρος στο αντίκρυσμα λίγων του βουνού λουλουδιών ευγενικά μαζεμένων και με πόση καλοσύνη δωρημένων απ’ τον καλόκαρδο Μιχάλη Καραφύλλα. Κάτι μικρά κίτρινα κρινάκια, ολόδροσα, όλο ζωή γιομάτα, κρινάκια πώχουν ακόμα κόκκινη τη ρίζα τους από το αίμα που την έθρεψε και τη δυνάμωσε, το αίμα εκείνων που τώχυσαν για μια και μοναδική ιδέα της τελικής Νίκης.

    Μέσα στου χιονιού την παγωμένη ασπρίλα ή μέσα στης συχαμερής νερουλής λάσπης την απαίσια μαυρίλα, ανοίγωντας τα αγνά αυτά λουλουδάκια κάτω απ’ τις πρώιμες του ανοιξιάτικου ήλιου αχτέδες, πόση χαρά ξεχύνουν μέσα στις καρδιές μας! Είναι λες μια υπερκόσμια ειδοποίηση, μια ειδοποίηση εκείνων που τους έταξεν η μοίρα τους παντοτεινή κατοικία τη Γη των Σκίπιταρ, μια ειδοποίηση σταλμένη από το Υπερπέραν ότι πλησιάζει η στιγμή, ότι έφθασεν της εκδίκησης η ώρα. Λες κι’ είναι πολλά, χίλια, αμέτρητα μικρά φλογερά ματάκια που τ’ άνοιξαν του πολέμου μας οι πεθαμένοι, να δουν αν συνεχίζεται το έργο τους, το μεγάλο. Να μάθουν αν ημείς που ζούμε ακόμα πάνω σ’ αυτή τη γη π’ αγιάστηκε με το δικό τους αίμα ακολουθούμε το δρόμο που μας έδειξαν αυτοί (...)

    Μαζεμένα σήμερα ένα μπουκέτο απ’ αυτά μέσα στο φτωχικό μου τ’ αντίσκηνο, μου κρατούν συντροφιά μιλώντας χίλια λόγια απόκρυφα μες τη ψυχή μου, ανιστορώντας παραμύθια αληθινά που γίνανε κάποτε κάπου στην Αρβανιτιά, για παληκάρια ακατάβλητα που κι αυτόν νικήσανε τον θάνατο (…) παληκάρια που δεν πέθαναν, μονάχα ξάπλωσαν στη λεύτερη τώρα να ξαποστάσουν γη απ’ τον τρανό αγώνα τους (…)

    Και μιλούν στην ψυχή μου τα κίτρινα κρινάκια, των νεκρών μας των τιμημένων αγγελιοφόρων, και λεν πως δεν θέλουν γι’ αυτούς να χύσουν πόνου δάκρυ οι αγαπημένοι των, δεν θέλουν η ψυχή των να γεμίση από βαρυγκώμια και παράπονο. Θέλουν το δάκρυ που θα στάξη γι’ αυτούς από αγαπημένης γυναικούλας ή μάνας χαροκαμένης το βλέφαρο νάναι δάκρυ της πικρής περηφάνειας, νάναι δάκρυ νοσταλγικού χωρισμού. Νάναι δάκρυ στοργής και αγάπης. Και μούπαν ακόμα - τα κρινάκια τα κίτρινα - στη νυχτερινή σιγαλιά μας πώς μέσα στης νύχτας το πνιχτό το σκοτάδι, το πνεύμα τους πάντα ζωντανεμένο πετά κοντά στους δικούς του που τόσο αγάπησε (…) πώς όσο ξένη κι αν φαίνεται η γη που τους δέχτηκε, όσο κι αν φαντάζη κρύα αυτή που τους έκλεισε στην αγκαλιά της η γή, όσο κι αν βαρύ λογαριάζεται το χώμα που τα σκέπασε, όμως δική τους, τους φαίνεται και θερμή η αγκαλιά που τώρα του κλεί και το χώμα από πούπουλο γιατί είναι  το χώμα το άγιο που τους σκεπάζει μόνο τους ήρωες, γιατί είναι το χώμα το στοργικά ζεσταμένο από τον πόνο κι από τον πόθο και τον ιδρώτα ενός ολόκληρου Έθνους, ενός ηνωμένου λαού, που ζητά λυτρωμένος πάντα να είναι, που ζητά ελεύθερος πάντα να ζή. Και μούπαν ακόμα - τα κρινάκια τα κίτρινα - πως (…) οι τάφοι αυτοί οι απλοί και απέριττοι, προσκύνημα θα γεννούν ιερό και άγιο, προσκύνημα θείας λατρείας γυναικών και παιδιών και γερόντων, εκκλησιά και βωμός της λατρείας ενός Έθνους, ενός Έθνους που η θυσία τους έσωσε (…) εξύψωσε στων λαών και Εθνών την συνείδηση, ενός λαού που ο θάνατος τους έδωκε το δικαίωμα της ζωής της ελεύθερης (…) και πως το αίμα το άγιο που χύθηκε, το σχοινί του πνιγμού θα γίνη, στων δειλών και δολοφόνων τον λαιμό κάποια μέρα, (…) το σχοινί στο λαιμό της προδότρας Ιταλίας που τ’ απομεινάρια κάποιας κληρονομιάς στα παλιά της τα χρόνια μεγάλης, την κινήσαν να προδώσει την φωτοδότρα Ελλάδα. Και μούπαν ακόμα- τα κρινάκια τα κίτρινα……    ΞΕΝΟ.