Τελευταίες μέρες του Ιουλίου, αρχές Αυγούστου σκόρπισαν οι νότες απ' τις εκδηλώσεις του “Μουσικού Φεστιβάλ” του Δήμου Μυτιλήνης. Συνθέτες, μουσικοί, ηθοποιοί, τραγουδιστές συνεργάστηκαν και παρουσίασαν – πρόσφεραν – τις καλλιτεχνικές τους δημιουργίες σε ιστορικούς χώρους, λατρευτικά κτήρια· στο κάστρο, στο Τσαρσί χαμάμ, στον εμβληματικό Άγιο Θεράποντα, στο ρωμαϊκό υδραγωγείο της Μόριας κι αλλού.
Ανάμεσα στα τείχη του κάστρου, πλάι στον πύργο της βασίλισσας, απολαύσαμε απαγγελίες ποιημάτων του Οδ. Ελύτη με τη συνοδεία μουσικής του Γ. Κουρουπού. “Μ' ένα τριφύλλι φως” ταξιδέψαμε, ονειρευτήκαμε. Στις μικρές παύσεις συνέχιζαν τα τζιτζίκια με το τερέτισμά τους, το θρόισμα των πεύκων. Κάποια στιγμή σα να είδα να προβάλει, απ' το μπαλκόνι της η σκιά κάποιας πριγκίπισσας των βυζαντινών χρόνων. Σ' επόμενη συνάντηση γνωρίσαμε τον βίο του Κώστα Καρυωτάκη, να μας παρουσιάζεται ποιητικά, λυρικά “Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα”. Ένα μουσικό – θεατρικό αναλόγιο ανάμεσα στην πρωτότυπη μουσική και τον λόγο”. Από τη μια ο ευαίσθητος ποιητής, κι απέναντί του ο δημόσιος υπάλληλος. Ποιήματα, πεζά εναλλάσσονταν με την πεζή καθημερινότητα του υπαλλήλου· οι σκέψεις, η ζωή του σε διαρκή σύγκρουση, μέχρι το τέλος, τον θάνατο.
Ένα βράδυ κατηφορίσαμε στο Τσαρσί χαμάμ, το μοναδικό που γλύτωσε στην πόλη απ' την “ανάπτυξη”. Γεμάτη η αυλή· οι θεατές απλώθηκαν στους γύρω δρόμους, στα σκαλάκια των σπιτιών, στα πεζούλια. Κάποιοι παρακολούθησαν απ' τα μπαλκόνια τους, παιδικά καρότσια πηγαινοέρχονταν, οι μπόμπιρες χειροκροτούσαν. Κάποτε οι λουόμενοι το επισκεπτόταν για καθαρμό σώματος. Εμείς για ανάταση και ευωχία του εσωτερικού μας κόσμου, μέσω του ρεσιτάλ κλασικής μουσικής.
Συνεχίσαμε, ένα σούρουπο, στον αύλειο χώρο του Αγίου Θεράποντα. Μαζί μας παρακολουθούσαν απ' το αέτωμα της εκκλησίας κι οι άγγελοι· ίσως να συμμετείχαν κι εκείνοι με τα πνευστά τους. Γιατί τους ήταν γνωστές οι μουσικές που παίχτηκαν· βυζαντινές και λόγιες της Κωνσταντινούπολης και της Λέσβου. Ενδιάμεσα προσκυνητές ανάβουν το κεράκι τους στην εκκλησία, κατόπιν ως θεατές παρακολουθούσαν τις “Μουσικές από την Πόλη ώς τη Λέσβο”. Ανάμεσά τους και αρκετοί Τούρκοι απ' τα αντικρινά παράλια.
Ώσπου ήρθε η τελετή λήξης, κάτω απ' τις “Καμάρες”, το ρωμαϊκό υδραγωγείο της Μόριας, με το συγκρότημα “Encardia”. Μουσικοί, τραγουδιστές και θεατές καθίσαμε στον διπλανό ελαιώνα, δηλαδή σ' ένα φυσικό θέατρο. Αφεθήκαμε στη γλύκα των τραγουδιών, λικνιστήκαμε, χορέψαμε. Τα νυχτοπούλια πετούσαν ανάμεσα απ' τις καμάρες, ο φωτισμός εξαΰλωνε τις ελιές, λυγαριές και πικροδάφνες ύψωναν ικετικά κλαριά στον ουρανό, αόρατες κλωστές ενώνονταν με τ' άστρα. Ακούς το κελάρυσμα του νερού που έρεε πριν χίλια χρόνια. Κορίτσια στροβιλίζονται στη σκηνή κι όλοι δίνουμε υπόσχεση για αντάμωση του χρόνου, σε χώρους ιστορίας και πολιτισμού, ενταγμένοι μέσω της μουσικής στο σήμερα. Χρηστικοί και χρήσιμοι, πα να πει ζωντανοί.