Μωραίνει κύριος ον βούλεται απωλέσαι
Γράφει ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΑΡΙΝΑΤΟΣ
Από το NEWSROOM Δημοσίευση 15/11/2023

Τη στιγμή που ο φορολογικός Αρμαγεδδών επελαύνει, παρά τις αντίθετες προεκλογικές υποσχέσεις, η ακρίβεια οξύνεται, τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο και το διεθνές σκηνικό είναι ρευστό, υπάρχει και το ζήτημα της απουσίας, όχι απλώς μιας αξιοπρεπούς – απ’ αυτό απέχουμε πολύ -, αλλά στοιχειώδους αντιπολίτευσης και, δη, αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κι όποιος θεωρεί ότι είναι δευτερεύον το τι συμβαίνει στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα πρέπει να αντιληφθεί ότι το έργο του κοινοβουλευτικού ελέγχου με το οποίο αυτό είναι επιφορτισμένο είναι ιδιαιτέρως σημαντικό.
Και είναι, πράγματι, θλιβερά όσα συμβαίνουν στο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και μήνες. Γιατί η ήττα ενός κόμματος, έστω και στρατηγική, είναι κάτι δυσάρεστο, μεν, αλλά φυσιολογικό στην πολιτική. Η πτώση, η καθίζηση και τα πισώπλατα μαχαιρώματα, όμως, με όρους «πρωινάδικου», είναι κάτι πρωτοφανές.
Επίσης πρωτοφανείς, τουλάχιστον για αυτόν το χώρο, είναι οι μονομερείς και σε αντίθεση προς τις διαδικασίες που προβλέπει το καταστατικό διαγραφές. Εκ προοιμίου, συμφωνώ ως προς το ότι υπήρξαν πρόσωπα τα οποία παραφέρθηκαν, χρησιμοποιώντας οξύτατες εκφράσεις. Τις διαγραφές αυτές διαδέχθηκε το «διάγγελμα» για διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Ένα δημοψήφισμα εντελώς αχρείαστο, αφενός, καθώς τα μέλη που αποχώρησαν, θα αποχωρούσαν σε κάθε περίπτωση, δεν είχε, δηλαδή, αντικείμενο. Το μόνο, λοιπόν, που θα επιτυγχάνονταν με μία τέτοια κίνηση ήταν να κορυφωθεί η εσωκομματική πόλωση.
Αφετέρου, το καταστατικό του κόμματος προβλέπει για τις διαγραφές ειδική διαδικασία και αρμόδιο όργανο, την Επιτροπή Δεοντολογίας. Και κανείς δεν είναι πάνω από το καταστατικό, ούτε ο πρόεδρος του κόμματος, όπως αυτός κι αν λέγεται. Μάλιστα, νομίζω ότι η εξαγγελία του δημοψηφίσματος προβλημάτισε ακόμα και τους πλέον μετριοπαθείς, ακόμη και εκείνους που δεν είχαν καν στο μυαλό τους να αποχωρήσουν, παρά τις όποιες διαφωνίες.
Η εκλογή του προέδρου συνοδεύεται συνήθως από αίσθημα ενότητας. Κάτι τέτοιο στην περίπτωση Κασσελάκη, από την επομένη της εκλογής του, δεν συνέβη. Δείχνει ένας πρόεδρος καχεκτικός που δεν μπορεί να συνεργαστεί, όχι με τα στελέχη της εσωκομματικής αντιπολίτευσης, που πλέον δεν υπάρχουν (;), αλλά και με εκείνα που στήριξαν την υποψηφιότητά του.
Η εκλογή Κασσελάκη είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί την ενότητα. Και δεν μπορεί να την εγγυηθεί για μια σειρά από λόγους: Διότι η επιλογή του εσωκομματικού δημοψηφίσματος είναι εκ των πραγμάτων διχαστική. Διότι η ομιλία του στον ΣΕΒ καμία σχέση δεν έχει με ο,τιδήποτε αριστερό. Διότι ο λόγος του στην Κεντρική Επιτροπή, με «σάλτσες πουμαρό», με τα περί «ξεσκονίσματος», με συνεχείς επικλήσεις στο λαό, κάθε άλλο παρά ενωτικός ήταν. Διότι η φράση «πατριωτική αριστερά», την οποία χρησιμοποιεί τακτικά, συνιστά πλεονασμό και υποτιμά τους αγώνες μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων.
Είναι ευχής έργον να μπει ένα φρένο σε αυτόν τον κατήφορο. Όχι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει και τις επόμενες εκλογές. Αυτό ενδεχομένως να είναι και το έλασσον. Το μείζον είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ταυτιστεί με αγώνες και είναι ταυτισμένος με ένα χώρο, ο οποίος κινδυνεύει να πέσει σε ανυποληψία. Και αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο για το μέλλον.
*Ο Στράτος Μαρινάτος είναι δικηγόρος στην Μυτιλήνη