Ομάδα, δέκα με τόνο.
Γράφει ο ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Δημοσίευση 6/8/2019
Πέρασαν μόνο 10 μήνες, που 10 άνθρωποι με εκκίνηση σχεδόν από το 0 (ολογράφως μηδέν) φτάνουν να αγγίζουν το 10. Βρίσκεσαι καθισμένος στα τσιμεντένια καθίσματα του χώρου και δυσκολεύεσαι να εξηγήσεις στον εαυτό σου πώς αυτές οι γυναίκες ταυτόχρονα παράγουν αυτό το αποτέλεσμα με αυτό τον τρόπο. Πώς είναι δυνατόν μια κοινωνική ομάδα τυπικών ανθρώπων που έχει ξεκινήσει από τη βάση, να σηκωθεί στα πόδια της με αυτή τη ζωντάνια και να αντικρίσει κατάματα επαγγελματίες; Πώς μια θεατρική ομάδα γυναικών καταφέρνει τόσα πολλά σε τόσο σύντομο διάστημα; Πώς μια ομάδα δεν ψυχαγωγεί απλά αλλά μέσα σε λίγα λεπτά καταφέρνει να ξαφνιάζει, να παθιάζει και να εμπνέει θεατές με τη δουλειά της; Πως κανείς δεν είχε φανταστεί αυτό το γέννημα πριν;
Οι απαντήσεις που έρχονται μόλις η αυλαία κλείσει δεν είναι εύκολες αλλά φαίνεται να εξηγούνται κι αυτές με τις επιστήμες. Η χημεία δείχνει την εξήγηση. Η φύση αποδέχεται διαφορετικούς ανθρώπους, που δεν μοιάζουν, δεν έχουν κοινές αφετηρίες ή κοινά πιστεύω με αλλεπάλληλες χημικές μεταβολές και ζυμώσεις. Αυτά είναι τα μικρά θαύματα του Κόσμου. Η συνέχεια της «συνταγής», τα μυστικά της εκτέλεσης, σίγουρα βρίσκονται και στις λεπτομέρειες, στις δόσεις, στην ποσότητα, στη συχνότητα και στη διάρκεια αλλά τίποτα απ’ αυτά δεν θα ήταν δυνατό χωρίς την ανομοιογένεια. Αναρωτιέσαι διαρκώς, τι είδους ενορχήστρωση έχει συμβεί εδώ που περνάει μέσα από τις ιδιαιτερότητες όλων των ηθοποιών του έργου και γεμίζει το χώρο; Ποιος συνθέτης ελέγχει όλα αυτά τα «όργανα» στη σκηνή, ανεξάρτητα συστατικά της συνταγής;
Ιστορική ειρωνεία, ο Μολιέρος κατέρρευσε επί σκηνής στην τέταρτη παράσταση του έργου και πέθανε λίγες ώρες μετά. Τρεις αιώνες αργότερα και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το Παλαί-Ρουαγιάλ, από ένα θεατρικό εργαστήρι ο ίδιος «κατά φαντασίαν ασθενής» φυτρώνει για να μας υπενθυμίσει τους νόμους της φύσης και να ευχηθεί περαστικά, σε όσους πιστεύουν σε πυροτεχνήματα με οικονομικούς όρους. Περαστικά, σε όσους πιστεύουν πως τα θαύματα είναι δύσκολα και σε όσους δεν δίνουν ευκαιρίες σε καθημερινούς ανθρώπους, που δεν μας μοιάζουν. Ο Μολιέρος απέδειξε και αυτό το Σαββατοκύριακο πως μαζί με τον γιατρό που ζει μέσα σου, μαζί μ’ αυτόν μέσα σου ζουν και τα παράσιτα τα οποία θα μεταβολίσουν το χειροκρότημα σε φως, αν το θέλεις.
Ο Μανταμάδος, ένα ιδιαίτερο σημείο του νησιού, εδώ και καιρό αλλάζει και δείχνει με πολλά σημάδια πως μπαίνει στην άνοιξη του. Η άνοιξη είναι αποτέλεσμα όλων.
Συγχαρητήρια Παναγιώτη. Άξιος.