Ο «Σφακιανάκης», έτσι τον φωνάζατε όλοι τούτες τις μέρες, αγρίεψε σαν είδε το κράνος.

- «Δυο ώρες έφτιαχνα το μαλλί μου με το ζελέ και θα βάλω κράνος;»...

Μαλλί όρθιο, φαβορίτα μακριά, μούσι περίεργο, ίδιος στο στυλ ο Σφακιανάκης, προς το πιο χοντρό ίσως αλλά Σφακιανάκης. Και τραγουδιστής επίσης σε γνωστό Ελληνάδικο της Μυτιλήνης. Τα βράδια, ώρα πολύ μετά από το νυχτερινό σιωπητήριο στο στρατόπεδο.

Δεν ξέρεις αν έβαλε το κράνος επίστρατος ων όλες τούτες τις μέρες. Χτες, ανάμεσα στο ένα συνεργείο εκπαίδευσης και στο άλλο, χαμογελούσε ολόκληρος, ο ζελές είχε ξεχαστεί, το πουκάμισο είχε μπει μέσα στο παντελόνι και τη μέση τη στόλιζε πια μια ζώνη ΑΤ.

- «Ο παλιός είναι αλλιώς σειρούλα...» σου φώναξε.

- «Κι ο νέος είναι ωραίος» είπες σιγά σιγά μην τύχει κι ακουστείς. «Ο νέος είναι ωραίος, ο νέος είναι νέος κι εμείς νέοι είμαστε ακόμα, αλλά όχι όπως τότε ε;»

«Παρμενίωνας 1998» η πόλη όπως συχνά συμβαίνει γέμισε άνδρες που κυκλοφορούν με στρατιωτικές στολές, καινούργιες όλοι φόρμες παραλλαγής, αρβύλες που μέχρι να τις συνηθίσεις, πάει η βδομάδα περνά και χάνεται καταπώς πέρασαν εκείνοι οι 24 μήνες, «σε πήραν φαντάρο;» το ερώτημα που αντικατέστησε το «καλημέρα», κάθε χρόνο τέτοια εποχή, 300, 400 νησιώτες από κάθε νησί, για μια εβδομάδα, για μια ακόμα εβδομάδα στις τόσες που έδωσες για ετούτον τον τόπο, εκπαίδευση στα νέα όπλα, εκπαίδευση στις καινούργιες συνθήκες στο Στρατό που άλλαξε δίχως να κοιτάξει τη δικιά σου τη μελαγχολία...

Μέχρι εκεί έφτανε ο Λόχος, η ξυλόσομπα είναι πια σόμπα πετρελαίου, η θαλασσιά η σακούλα στην κρεμάστρα πίσω από το κρεβάτι αντικαταστάθηκε με ντουλάπια ατομικά, τους όλμους πια και τα ΠΑΟ τα έχουν μόνιμα φορτωμένα σε οχήματα, το δίδυμο το πολυβόλο δεν το ανεβοκατεβάζουν όπως τότε κάθε μέρα στην πλάτη από πάνω έως κάτω κι από κάτω έως πάνω... Κι η αποψίλωση. Θυμάσαι την αποψίλωση ε; Πολύ αποψίλωση τότε αδελφέ μου. Γι’ αυτό ήρθαν και θεριέψαν τώρα τα χορτάρια... Κόψε κόψε τότες δυναμώσανε κι άντε τώρα να τα κοντύνεις...

«Παρμενίωνας 98» λοιπόν, τα επίσημα είναι αλλού, εδώ είμαστε πιο ήσυχα, «δεν τρέχουμε σε τούτο το νησί» κι άμα στήσεις αυτί θαρρείς κι ακούς το τρέξιμο κάπου παραδίπλα. «Εδώ τρέξαμε...» η ανηφόρα που έτρεχες κάθε πρωί ως τη γωνιά του νεκροταφείου είναι πια δρόμος φαρδύς κι άσφαλτος, η πέτρα που άφηνες από κάτω την εφημερίδα μην τύχει και τη δει κανείς και φας καμπάνα είναι ακόμα στη θέση της, μόνο που πια εφημερίδες που τις φέρνει ο ταχυδρόμος κανονικά λίγοι τις διαβάζουν εξόν από καμία αθλητική κι αυτή μοναχά οι καινούργιες ομάδες των στρατιωτών, οι «βάζελες», οι «γαύροι», τα «χανούμια»...

Φεύγοντας χτες μπήκες στο εκκλησάκι του Άϊ Νικόλα, είχες να μπείς από τότε, 5 Δεκέμβρη του 1985 που βγήκες από την πύλη με το χαρτί τραγουδώντας «σαν βγω από αυτή τη φυλακή...» κανείς δεν σε περίμενε  -θυμάσαι; - κι είπες να πας να ανάψεις ένα κερί που κύλησαν οι μήνες, «τα χρόνια κυλήσανε Άγιε μου» του τόπες τ’ Αγιού χτες, χρόνια πολλά από τότες και θαρρείς και σε κατάλαβε από το εικονοστάσι ο Άγιος που ‘ναι του Ναυτικού μα βλογάει κάθε μέρα το Πεζικό και σου χαμογέλασε και σου ‘κλεισε το μάτι...

«Παρμενίωνας 1998» και να μη σε αφήνει τούτη η ομορφιά που ξανοίγεται μπροστά σου πότε από το Παρατηρητήριο, πότε από το μηχανοκίνητο Λόχο, πότε από το πεδίο βολής, να μην μπορείς να ακούσεις τι λένε γύρω σου, οι ριπές θαρρείς και δεν ρίχνονται εδώ, μια άλλη πραγματικότητα, που δεν έχει να κάνει με τούτη που ζεις είναι αυτή που εικονίζεται μπροστά σου. Τα φώτα που ανάβουν ένα ένα, η μυρωδιά της βρεμένης γης, η φόρμα που κολλά από τη βροχή επάνω σου, το όπλο που κρεμάστηκε ανάποδα μην τύχει και βραχεί η κάνη, τα μανίκια από το πουκάμισο που ανεβοκατεβαίνουν, το που πατάς όπου νάναι, στις λάσπες, στα χορτάρια, το που ξαπλώνεις κατάχαμα χωρίς να σκέφτεσαι μη λερώσεις - πόσα χρόνια όλα τούτα είχες να τα κάνεις; - τα χρώματα στον ουρανό, τούτα τα μοναδικά χρώματα εκείνη τη νύχτα της βολής που ακόμα κι από τη διόπτρα νυχτερινής σκοπεύσεως έλεγες πως είναι, ναι τούτα είναι τα χρώματα του τόπου σου. Του δικού σου του τόπου.

«Παρμενίωνας 1998» Τελειώνει αύριο μεθαύριο το πανηγύρι, τα επίσημα ήταν αλλού - σαν έρθει η ώρα που απεύχεσαι και την πολεμάς για πια επίσημα θαρρείς και θα βρεθείς στο χαράκωμα ε; - ο Γιώργος, ο Βασίλης, οι υπόλοιποι που το ένιωσαν τούτο το κοινό, φίλοι καλοί πια θα μείνουν πίσω, μόνιμα στελέχη αυτοί κι εμείς μόνιμα στελέχη εν εφεδρεία.

Δεν το μπορείς. Ανάβεις ένα τσιγάρο μέσα στη νύχτα, ο ήλιος ανάβει περίεργα πίσω από τα σύννεφα την ώρα που βουλιάζει πίσω από τα υψώματα, κλείνεις την εικόνα στην καρδιά σου... «Ετούτη την πατρίδα αγαπάς και για ετούτη τη φωτογραφία δεν μπορεί να γκρινιάξει κανένας επαγγελματίας του πολέμου». Το λες δυνατά. Πολύ δυνατά, τόσο που δεν μπορεί να σε ακούσει κανένας.

Στρατηγέ «Παρμενίωνα» νάσαι καλά κι ας σ’ έφαγε μια μέρα ο κυρ Αλέξανδρος για το πως σκεφτόσουνα. Εμείς, το ξέρεις δα, ότι κάναμε δεν το κάναμε για κανέναν μπράβο και προπάντων από τον κυρ Αλέξανδρο.