ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
«Να μεγαλώσουμε τα νέα κορίτσια χωρίς να τα φορτώσουμε ενοχές»
«Το ξύλο δεν βγήκε από τον παράδεισο» λέει η Αν. Αντωνέλλη σε μία συζήτηση για το ελληνικό #metoo, με αφορμή την Ημέρα των Γυναικών
Γράφει η ΑΝΘΗ ΠΑΖΙΑΝΟΥ Δημοσίευση 8/3/2021
Ήταν Φεβρουάριος του 2014 όταν άνοιξε τις πόρτες του ο Ξενώνας Γυναικών Θυμάτων Βίας και των παιδιών τους του Δήμου Λέσβου. Η προαναγγελία από την τότε αντιδήμαρχο και πρόεδρο του Οργανισμού Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Αναστασία Αντωνέλλη για μια τέτοια δομή, έκανε αρκετούς εντός και εκτός δημοτικού συμβουλίου (άντρες επί τω πλείστον) να… γελούν, γιατί δεν είχαν ιδέα πώς μια τέτοια δομή ήταν και αποδείχτηκε αναγκαία. Και μάλιστα σε μια εποχή που η οικονομική κρίση είχε δείξει τα δόντια της και έμοιαζε «πολυτέλεια» ένας τέτοιος ξενώνας σε έναν καλλικρατικό δήμο.
Ο ξενώνας λειτούργησε και λειτουργεί ακόμα με πολύ σημαντική προσφορά για τις γυναίκες που ζητούν καταφύγιο, αλλά και τα παιδιά τους.
Εδώ και λίγους μήνες, με αφορμή τη γενναία εξομολόγηση της ολυμπιονίκη, Σοφίας Μπεκατώρου, επιζώσες γυναίκες, και άλλα θύματα έμφυλης βίας άρχισαν να μιλούν δημόσια για τις πληγές τους, για τις στιγμές εκείνες που ο κακοποιητής εγκλημάτισε εναντίον τους. Το φράγμα της σιωπής έσπασε, ξεκινώντας από ψηλά, ώστε να ανοίξει και στην Ελλάδα μια συζήτηση ουσιαστική για την κουλτούρα του βιασμού, τον σεξισμό στον δημόσιο λόγο, την πατριαρχία και ζητήματα ισότητας στην καθημερινότητα των πολιτών.
Με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας, αλλά και το ελληνικό #metoo, που διαπερνά τη χώρα, αλλά ακόμα δεν έχει «σκάσει» στη Λέσβο, κάναμε μία συζήτηση με την Αναστασία Αντωνέλλη, αντιπεριφερειάρχη Πολιτισμού και Οικονομικών Βορείου Αιγαίου στο ρ/σ του «Ν» στους 99 στα fm και την εκπομπή «Ανθέων 99» για όσα δεν ακούγονται και δεν μπαίνουν στην «ημερήσια διάταξη» των συνεδριάσεων γιατί μοιάζουν ακόμα, προσωπικές αντιπαραθέσεις, ενώ είναι βαθιά πολιτικές, βαθιά… εξουσιαστικές.
Η ίδια εξάλλου πριν από λίγο διάστημα εν μέσω συνεδρίασης της Οικονομικής Επιτροπής της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου δέχτηκε προπηλακισμούς, αλλά και κάποιους έτοιμους, με διάθεση να τη χτυπήσουν. Όμως δεν θέλησε να μοιραστεί περισσότερα, γιατί ήθελε να μιλήσουμε για όλες τις γυναίκες.
Το ξύλο δεν βγήκε από τον Παράδεισο!
Η Αναστασία Αντωνέλλη θυμάται ότι οι γυναίκες στο χωριό που μεγάλωσαν ή έκλειναν την κακοποίησή τους πίσω από τις πόρτες ή όταν αυτή γίνονταν γνωστή, ο ξυλοδαρμός τους δηλαδή ήταν εντός της νοοτροπίας του χωριού. «Μεγαλώσαμε με το σύνθημα ότι το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο, ότι η γυναίκα είναι υποδεέστερο ον» μας εξηγεί. Και κυρίως επισημαίνει: «Μάθαμε οι γυναίκες να μεγαλώνουμε με μία ενοχή, κάτι το οποίο πρέπει να σταματήσει από τώρα και για τις επόμενες γενιές των γυναικών. Δεν γίνεται από μικρές να φορτώνουμε τα κορίτσια με ενοχές για το ντεκολτέ τους, να κατεβάζουν τη φούστα τους. Έχουμε δικαίωμα οι γυναίκες στο φως, έχουμε δικαίωμα στον ήλιο, όπως όλοι οι πολίτες».
Η Αναστασία Αντωνέλλη θεωρεί ότι χειρίστηκε το ζήτημα του σεξισμού από συναδέλφους τους αιρετούς επειδή άρχισε να ασχολείται με τα κοινά στα 45 της. Μη ούσα οργανωμένη σε κάποιο κόμμα γνώριζε ότι δεν θα έχει ένα ισχυρό πλέγμα προστασίας, αντιμετώπισε όμως κάθε «γελοίο ον», όπως λέει ως υποδεέστερο.
Όχι «βρόνταμ’ αγά μ’ ν’ αγιάσω»…
«Τι θα πει αντιμιλάς; Δηλαδή δεν έχουμε όλες δικαίωμα στον λόγο;» αναρωτιέται, για κάτι που περνάμε εντελώς… στο «ντούκου», ενώ αναφέρει ότι έχει δει κακοποιημένες γυναίκες με πολύ μεγαλύτερη σωματική δύναμη να φοβούνται μικρόσωμους συζύγους λόγω του φόβου και «της διαχρονικής παιδείας που δεχόμαστε. Πρέπει να αντιστεκόμαστε, να αυτοπροστατευόμαστε!». Και όχι «βρόνταμ’ αγά μ’ ν’ αγιάσω»…
Θα πρέπει κατά τη γνώμη της να υπάρξουν νομοθετικές πρωτοβουλίες για την εκπαίδευση των γονέων, τη σχολική εκπαίδευση στην κατεύθυνση του σεβασμού και της εκτίμησης, αλλά και για τα αυτονόητα: «Γιατί να υπάρχει παραγραφή του αδικήματος του βιασμού στα 15 χρόνια; Υπάρχει παραγραφή της πληγής του θύματος;».