«Ντροπή, κάθε φορά τα ίδια» λένε οι κάτοικοι της Σκάλας Καλλονής

Η Σκάλα Καλλονής ξαναμετρά πληγές. Με το πρώτο φως της ημέρας, οι κάτοικοι βγήκαν στους δρόμους αντικρίζοντας σπίτια γεμάτα λάσπες, κατεστραμμένα έπιπλα και επιχειρήσεις πνιγμένες στο νερό. Ανάμεσά τους κυριαρχεί η αγανάκτηση, η απόγνωση και το αίσθημα πως «κάθε φορά την πληρώνει ο φτωχός κόσμος». «Ακόμα νερά έχω μέσα» λέει κάτοικος με φωνή σπασμένη. «Χάνονται περιουσίες, σπίτια, κόποι μιας ζωής. Δεν ξέρω τι να πω, έχω χάσει τα λόγια μου».

Οι μαρτυρίες που καταγράφονται στη Σκάλα Καλλονής αποτυπώνουν μια πραγματικότητα που επαναλαμβάνεται χρόνο με τον χρόνο. «Αυτό το πράγμα γίνεται επανειλημμένα. Έγινε μία, έγινε δύο, έγινε τρεις. Είναι ντροπή. Σπίτια, έπιπλα, κρεβάτια, τα πάντα μέσα στα νερά» λέει ένας άλλος κάτοικος, δείχνοντας την πλημμυρισμένη αυλή του. Άλλοι περιγράφουν εικόνες με πατώματα γεμάτα λάσπη, κορμούς δέντρων και σκουπίδια που παρασύρθηκαν από το ποτάμι.

Η οργή ξεχειλίζει μαζί με τα νερά. «Πού είναι η Πολιτική Προστασία; Τι να τον κάνω τον δήμαρχο και τον αντιδήμαρχο τώρα που τρέχουν; Να στείλουν τουλάχιστον να βοηθήσουν τον κόσμο, να καθαρίσουν τα σπίτια και τα μαγαζιά» φωνάζει επαγγελματίας που βλέπει την επιχείρησή του βυθισμένη. «Έχει χαλάσει μισή επιχείρηση, καινούργιο μαγαζί. Ντροπή».

Πολλοί κάτοικοι επαναλαμβάνουν ότι το πρόβλημα είναι γνωστό εδώ και χρόνια και σχετίζεται με τη μη διευθέτηση του ποταμού. «Είναι η τέταρτη φορά που συμβαίνει αυτό. Γιατί δεν έχει γίνει τίποτα με τον ποταμό; Χρόνια φωνάζουμε να γίνουν έργα, να καθαριστεί η κοίτη, αλλά κανείς δεν ακούει». Άλλος προσθέτει με πικρία. «Οι οικολόγοι τώρα πού είναι; Να έρθουν να δουν τον πόνο και την καταστροφή».

Οι ζημιές είναι εκτεταμένες. Καταστράφηκαν ψυγεία, καταψύκτες, τηλεοράσεις, πλυντήρια, μηχανήματα και εμπορεύματα. «Η πίεση του νερού ήταν τόσο μεγάλη που έσπασε την πόρτα και μπήκε μέσα, έκανε τεράστια καταστροφή. Όλα τα ανταλλακτικά, τα μηχανήματα, καταστράφηκαν».

Η Σκάλα Καλλονής βρίσκεται για ακόμη μια φορά αντιμέτωπη με την ίδια πληγή, και οι κάτοικοι ζητούν επιτακτικά λύσεις, όχι λόγια. «Κάτι πρέπει να γίνει. Δεν αντέχουμε άλλο να ζούμε στο έλεος μιας νεροποντής δέκα λεπτών» λένε. Και μέσα στη λάσπη, το μόνο που απομένει είναι η φωνή τους να θυμίζει ότι πίσω από κάθε πλημμύρα υπάρχει ένας άνθρωπος που έχασε το σπίτι, το μεροκάματο και την ελπίδα.