30 χρόνια από την ίδρυσή του, το Μουσικό Σχολείο Μυτιλήνης γιορτάζει απόψε, Τρίτη 16 Ιουλίου, στις 9 το βράδυ, στο Δημοτικό Στάδιο Μυτιλήνης, με μια μεγάλη συναυλία με τον Δημήτρη Μπάση. Στη σκηνή θα ανέβουν περισσότεροι από 70 μαθητές και απόφοιτοι, μετατρέποντας τη μουσική διαδρομή του σχολείου σε μια εορταστική συμφωνία μνήμης, προσφοράς και προοπτικής.
Λίγες ώρες πριν τη συναυλία, στο στούντιο του ρ/σ του «Ν» στους 99 στα fm φιλοξενήθηκαν τρεις άνθρωποι-σταθμοί για την ιστορία του σχολείου: ο πρώτος διευθυντής του, Γιώργος Αθανασίου, ο απερχόμενος διευθυντής Σταύρος Ανδρεαδέλλης και η νέα διευθύντρια Ειρήνη Ξενέλλη.
Μιλούν για το χθες, το σήμερα και το αύριο του σχολείου – με αφορμή όχι μόνο τα 30 χρόνια λειτουργίας αλλά και την ιστορική, πλέον, απόφαση της Δημοτικής Επιτροπής Μυτιλήνης για τη δημοπράτηση της μελέτης ανέγερσης του πρώτου αυτόνομου κτιρίου του Μουσικού Σχολείου.
Από τις αποθήκες… στο όνειρο
«Το καράβι φεύγει από το λιμάνι» λέει με συγκίνηση ο Σταύρος Ανδρεαδέλλης, αναφερόμενος στην ομόφωνη απόφαση της Δημοτικής Επιτροπής να προχωρήσει η μελέτη ύψους 1.311.618 ευρώ για την ανέγερση του νέου κτιρίου στο οικόπεδο του παλιού ΚΥΤ Μόριας. Το έργο έχει ενταχθεί στο τεχνικό πρόγραμμα του Δήμου, ενώ η μελέτη αναμένεται να ολοκληρωθεί σε δύο χρόνια και να παραδοθεί πλήρως αδειοδοτημένη – ώστε να αρχίσει, επιτέλους, η ανέγερση του Μουσικού Σχολείου.
«Δεν λέω το “νέο” Μουσικό Σχολείο. Το Μουσικό Σχολείο δεν είχε ποτέ δικό του κτίριο» υπογραμμίζει. Η σημερινή διευθύντρια, Ειρήνη Ξενέλλη, περιγράφει τις καθημερινές δυσκολίες: τον αγώνα για αίθουσες, τραπεζαρίες, χώρους άθλησης. «Είναι άμεση ανάγκη να αποκτήσει το σχολείο μας τη δική του στέγη. Χαίρομαι που το έργο παίρνει πια αυτή την κατεύθυνση» λέει με αισιοδοξία.
Μια πορεία μέσα από τη σκιά και το φως
Ο Γιώργος Αθανασίου θυμάται με έντονη συγκίνηση τα πρώτα βήματα: «Ξεκινήσαμε χωρίς γραφείο, χωρίς σχολείο, χωρίς όργανα. Το πρώτο πιάνο το “δανειστήκαμε” από άλλο σχολείο. Ένας γονιός μας χάρισε ένα μπαγλαμαδάκι. Από εκεί ξεκινήσαμε». Από το 1994 έως και το 2014 υπηρέτησε ως διευθυντής, σε μια διαδρομή γεμάτη αγώνα για την καθιέρωση του θεσμού, αλλά και διεκδικήσεις για στοιχειώδεις υποδομές. Οι προτάσεις για στέγαση διαδέχονταν η μία την άλλη: από το αρχοντικό Γεωργιάδη μέχρι το ΚΥΤ Κλιτρίου – όλες προσωρινές, όλες ανολοκλήρωτες.
Το σχολείο λειτούργησε σε αποθήκες, τουαλέτες, διαδρόμους. Ωστόσο, όπως είπε και η παρουσιάστρια της εκπομπής, «έπρεπε να περάσουν 30 χρόνια για να γίνει ένα πραγματικό βήμα μπροστά».
Ένα σχολείο-επιλογή, ένα σχολείο-κοινότητα
«Το Μουσικό Σχολείο δεν είναι όπως τα άλλα σχολεία», τονίζει ο Σταύρος Ανδρεαδέλλης. «Έχει σαββατιάτικα απογεύματα και κυριακάτικα πρωινά. Δεν έχει αργίες. Είναι μεράκι. Είναι επιλογή».
Η αγάπη, η αφοσίωση και το πάθος για τη μουσική ενώνουν μαθητές και καθηγητές – ακόμη κι όταν οι χώροι είναι λίγοι. Όπως λέει η νέα διευθύντρια, «έχουμε αιτήσεις από όλο το νησί, αλλά αναγκαζόμαστε να περιορίσουμε τον αριθμό, γιατί δεν υπάρχουν αίθουσες να τους χωρέσουμε όλους».
Από τη συναυλία στον θεσμό
Η αποψινή συναυλία με τον Δημήτρη Μπάση, σε συνεργασία με 70μελή ορχήστρα μαθητών και αποφοίτων, είναι η κορύφωση μιας χρονιάς γεμάτης δράσεις. «Οι μαθητές έχουν δουλέψει πάρα πολύ. Είμαι ήσυχη, γιατί όλοι ξέρουν τι κάνουν», λέει η Ειρήνη Ξενέλλη. Είναι άλλωστε η δεύτερη φορά που ο Μπάσης συμπράττει με το σχολείο – η πρώτη έγινε σχεδόν 20 χρόνια πριν, στην αρχή της καριέρας του.
Στη συνέντευξη, γίνεται και ειδική αναφορά στην επιτυχημένη ετήσια συνάντηση μουσικών σχολείων που φιλοξένησε φέτος η Μυτιλήνη, με συμμετοχές από δέκα σχολεία της Ελλάδας και του εξωτερικού. Ο στόχος είναι σαφής: η διοργάνωση να μετεξελιχθεί σε θεσμό, σε ένα φεστιβάλ μουσικής παιδείας με διεθνή χαρακτήρα.
Μια κοινότητα που αντέχει και επιμένει
Ο Γιώργος Αθανασίου δεν ξεχνά τους ανθρώπους που στήριξαν το σχολείο από την πρώτη μέρα: συναδέλφους, γονείς, μαθητές. «Από τότε λέγαμε ότι, αν υπήρχε δική μας στέγαση, το Μουσικό θα είχε πάνω από 250 παιδιά. Κατεβάζαμε παιδιά από την Ερεσό!».
Σήμερα, τρεις γενιές διευθυντών σμίγουν στο ίδιο στούντιο. Ανατρέχουν σε όσα έγιναν, ελπίζουν γι’ αυτά που θα έρθουν. Και, πάνω απ’ όλα, αναγνωρίζουν πως αυτό το σχολείο δεν μεγάλωσε μόνο με σολφέζ, πιάνα και κιθάρες, αλλά με πίστη, επιμονή και κοινό όραμα.
Όπως ειπώθηκε και στον επίλογο της εκπομπής: «Το Μουσικό Σχολείο είναι επιλογή. Και όσοι πέρασαν από αυτό, το κουβαλούν πάντα μαζί τους. Όχι μόνο ως ανάμνηση, αλλά ως στάση ζωής.»